Maand: oktober 2006

in alle kleuren

Geplaatst op Geplaatst in het beste van...allertijden5 reacties

Wat kan je een tekenaar aandoen als hij al jaren "trouw" is aan "zijn merk"?
Stoppen met de productie! 😦

Bruynzeel is erin geslaagd om te stoppen met de productie van de "fullcolor" potloden. Dat laat mij dus met megaprobleem qua kleurenpalet. Fullcolor had inderdaad een groot palet en is qua handelbaarheid en kwaliteit een heel goed potlood. Nu ben ik verplicht om over te schakelen naar een ander merk. En guess what, het eerste beste merk dat volgt (Karisma) is ook gestopt met de productie van potloden!

Tripple shit dus!

Ik had al eerder de potloden van Faber-Castell uitgeprobeerd maar die lijken me "te dik" (de diameter van het potloof op zich) en te vettig. Bij Schleiper kon mij niet direct een deftig alternatief geven voor de fullcolor. Zelfs bij Bruynzeel kon men mij geen goed alternatief geven.
Gisteren ben ik eens bij Lesaffre binnen gestapt. Die zijn niet zo schuw als Schleiper om een behoorlijk gamma aan potloden aan te leggen…en eerlijk gezegd, ze zijn er lekker ouderwets, dus je kan er nog wat "oud gerief" op de kop tikken…soms toch…
Neen, geen fullcolor meer, allez, op een 3 kleurrestjes na. Maar die had ik nu net niet nodig.
Ik heb nu potloden van Van Gogh zowel in kleurpotlood als aquarell (Talens, en Talens en Bruynzeel, da’s toch één pot nat), de pablo & aqua-reeks van Caran d’Ache en Studio (Derwent) meegenomen. Allez, ju, nog’s 50 euro aan potloden…
Eerste ervaringen, die Van Gogh’s trekken op niks. Weggesmeten geld.
De concurrentie tussen Derwent en Caran d’Ache is hard. Ik ben eerder van zin om naar het gamma van Caran d’Ache te gaan grijpen. Ze zijn iets droger, iets harder. Geven mooiere vermengingen.
Misschien vul ik het gamma wel aan met die van Derwent, want geen van beide heeft echt een serieus kleurenpalet. Allez, jong, bij Caran d’Ache vind ik niet eens een deftig donker bruin. Metaalgrijs? Vergeet het maar…
Ik zoek nog steeds naar een alternatief voor fullcolor "Apricot"  (nummer 217). Mocht er iemand een goed idee hebben, laat het mij zeker weten!

Maximale groeten op deze zonnige zondag 🙂

No son of mine

Geplaatst op Geplaatst in Geen categorieEen reactie plaatsen

Well, the key to my survival
Was never in much doubt
The question was how I could keep sane
Trying to find a way out

Things were never easy for me
Peace of mind was hard to find
And I needed a place where I could hide
Somewhere I could call mine

I didn’t think much about it
‘Till it started happening all the time
Soon I was living with the fear everyday
Of what might happen at night

I couldn’t stand to hear the crying
Of my mother and I remember when
I swore that, that would be the last they’d see of me
And I never went home again

They say time is a healer
And now my wounds are not the same
I rang the bell with my heart in my mouth
I had to hear what he’d say

He sat me down to talk to me
He looked me straight in the eyes
He said:

"You’re no son, you’re no son of mine
You’re no son, you’re no son of mine
You walked out, you left us behind
And you’re no son, you’re no son of mine"

Oh, his words how they hurt me, I’ll never forget it
And as the time, it went by, I lived to regret it

You’re no son, you’re no son of mine
But where should I go and what should I do?
You’re no son, you’re no son of mine
But I came here for help, I came here for you

Well, the years they passed slowly
I thought about him everyday
What would I do if we passed on the street?
Would I keep running away?

In and out of hiding places
Soon I’d have to face the facts
We’d have to sit down and talk it over
And that would mean going back

They say time is a healer
And now my wounds are not the same
Well, I rang the bell with my heart in my mouth
I had to hear what he’d say

He sat me down to talk to me
He looked me straight in the eyes
He said:

"You’re no son, you’re no son of mine
You’re no son, you’re no son of mine
When you walked out, you left us behind
And you’re no son, you’re no son of mine"

Oh, his words how they hurt me, I’ll never forget it
And as the time, it went by, I lived to regret it

You’re no son, you’re no son of mine
But where should I go and what should I do?
You’re no son, you’re no son of mine
But I came here for help, oh, I was looking for you

You’re no son, you’re no son of mine
No son, oh yeah

Story of a lifetime by Genesis.

verlangen

Geplaatst op Geplaatst in It's life but not as we know itEen reactie plaatsen

Liefste,

Op een dag zal je gaan.
Ik weet,
Je zal er zelf over beslissen.

Een korte boodschap zal ons scheiden.

Hoezeer ik ook zal bidden,
Mijn knieën zullen bloeden,
De vele woorden die ik zal schrijven,
Toch zal je gaan.

Ik zal er nog voor je zijn.
Ook al kom je niet meer terug.

Op een dag zal ik terug beginnen
bidden voor het einde van de tijd.
Dan zal ik je weer beminnen.

27.08.05 – 8u58
"Ik besta door het verlangen. Zonder zou ik uitdoven, verkillen, verstenenen nooit meer tot leven kunnen gewekt worden.

Glijden

Geplaatst op Geplaatst in It's life but not as we know it3 reacties

De warm zonnige herfst creëert de zekere dualiteit der seizoenen.
Herfst.
Bladeren vallen.
De leuke frivole zomermomenten ruilen voor de intieme winteravonden bij de openhaard.
Exit zomer
De T-shirt wordt overtrokken door de pull.

Zij ligt wat dichter bij mij.
Haar koude voeten op m’n warme benen.
Ijzig.
Maar het voelt zo goed bij haar te zijn.

Stilletjes kruipt ze in m’n schoot .
Wil ze wegglijden uit deze wereld.
Ik leg m’n arm om haar zij.
In het dal dat boven haar bekken ligt.
Liefdevol streelt de top van m’n vinger de weg van haar navel naar de fijne haartjes die haar vrouwelijkheid versieren.

Ze is zo zacht.
Ze is zo warm.
Zij is winter.
En ik zomer.

Samen zijn we een jaar,
vormen we één geheel.
Maar we missen elkaar
Net als blauw en geel.

portretten

Geplaatst op Geplaatst in het beste van...allertijdenEen reactie plaatsen

Voila, lieve beeldbuiskindertjes…Max zit met een writersblock. Niet dat ik écht écht écht niet meer weet wat te schrijven hoor. O nee, ik zou u wel kunnen vertellen over mijn exploten des levens, over hoe je letterlijk met de deur in huis (of liever in een kantoor) kan vallen, of hoe je mensen pakt op hun eigen woorden, of hoe één stempeltje een leven kan veranderen, over Nolfie,… maar dat is op zich eigenlijk niet "Max" genoeg om dat te gaan vertellen…

Vanavond ga ik naar de Proms in Antwerpen. Juuuiiiii!! We gaan weer lekker zwieren en zwaaien, van voor naar achter van links naar rechts, van op en neer en links naar rechts… En vooral genieten van de knappe zangeres van Texas (yummie yumiie!!).

Over knappe vrouwen gesproken… Het zal wel geen geheim meer zijn dat de bevallige Joyce Van Nimmen in het konijnenblad staat. Ook al heb ik haar nog nooit in bewegende lijve gezien (Max heeft geen kabelTV) het is een aantrekkelijke babe. Het bewijst ook des te meer de invloed van de fotograaf in het nemen van kunst-naakt-fotografie. De foto’s in Maxim van vroeger trekken echt op niks en zijn weinig flatterend tov deze laatste sessie. Maar goed, vrouwen die op Joyce lijken en een lief verzorgend karakter hebben mogen mij altijd contacteren op koekoekstraat70@melle.be . ’t Is niet voor mij, ’t is voor mijn eenzaamheid.

En dan nog even dit. Ik ga me de komende weken opnieuw wat verdiepen in portretten (gezichten voor de duidelijkheid). ’t Is alweer een paar maanden geleden dat ik er nog eens eentje maakte. Dus mocht je een prachtig prettige foto hebben die ik mag tekenen, stuur ‘m door. Ik plan van er 2 of 3 te maken. Ik selecteer. Voor alle duidelijkheid, ik betaal niets voor de foto’s of voor een poseersessie, maar je mag de tekening voor niks hebben (onder expovoorwaarden).

01

publiciteiten

Geplaatst op Geplaatst in Max in't kortEen reactie plaatsen

Waar is de tijd? *Max wordt écht écht nen ouwe peet*

De tijd waar een knappe brunette met onbloot bovenlijf lekker sappig met veel amoureus gevoel het eikeltje..oeps…dopje van de FA-fles streelde onder een ecologisch onverantwoorde douche…Of de blondine die vol verlangen in wei liep omdat haar haren vers gewassen waren met de nieuwe Timotei shampoo…Overgoten met een David Hamilton sfeer door de cameralens overmatig in te smeren met vaseline…

Ver vervlogen tijden…

Wat hoor ik deze dagen op de radio?

Een publiciteit van Douwe Egberts waar een koppel, voor het gebruikelijke tasje zwartgoed, niet echt uit hun woorden komt en op een platvloerse manier een "fokkie" vraagt. Ehm…een fokkie? Is dat er niet een beetje over?

Deze ochtend hoorde ik de publiciteit voor de "coutryside"-beurs te Gent. Let er even op…Op het einde van de spot…U komt alleen of met uw vrienden…en wat hoor je dan op de achtergrond? Neen, geen vrienden…wel een bende schapen! Toffe gasten die vrienden van u…Maar we zijn boeren, of menschen van den butten, ofwel een groepje rijke stinkers die het nodig van in rijbroek en rijlaarzen naar de beurs te komen om zich te onderscheiden van het gewone volk…

Allez ‘fin, staat u mij deze kleine "random error" toe…Een foto van een publicitiet…

What a feeling

Geplaatst op Geplaatst in Geen categorie3 reacties

Brand new day!

Mensen die willen weten hoe het met me gaat…klikken.
Hey allen, thanks a lot voor de support.
Dikke kus Yad! You’re great.

An old time favorite. Ik herinner me de clip nog als kleine knaap. En de filmaffiche in de cinema in Aalst op weg en terug van de school naar huis. Flashback to the future.

wat zou jij doen…

Geplaatst op Geplaatst in kunstlogs3 reacties

Vandaag heb ik een spel gespeeld dat ik al sinds mijn tienerjaren niet meer heb gespeeld.
Het is op zich vrij eenvoudig en het sprong me gisterenavond ineens weer te binnen.
Op een totaal onverwacht moment confronteer je iemand met de vraag "wat zou jij nu doen mocht je weten dat je nog maar één dag te leven hebt?"

Dit klinkt op zich vrij luguber of morbide maar het is op zich wel verrijkend.
Want stel dat het zo is, wat zou jij doen? Maak je er het beste van of blijf je kniezen in een hoekje? Ga je regelingen treffen? Mensen opbellen? En wat ga je die mensen dan zeggen? Ga je die ene verborgen liefde nu opbellen (want morgen is het te laat)? Ga je die bedelaar in de winkelstraat 100 euro geven? Ga je de wereld verbeteren? Of spring je van de hoogste toren om er nog sneller een eind aan te maken?

Aanvullend op dit spel kan je de variante vragen stellen:
"hoe zou je leven mocht je weten dat je nog 10 jaar te gaan hebt?"
en
"hoe zou je leven mocht je weten dat je zeker de 80 jaar haalt?"

Op zoek naar het diepste in jezelf…
Flatline!

Paars

Geplaatst op Geplaatst in Geen categorieEen reactie plaatsen

Kort want ik heb geen zin om over dit uit te weiden…

Beste Gentenaars, op wie u ook gestemd heeft, bedankt om niet te stemmen op het VB!
We mogen dan wel koppig zijn, we zijn niet idioot! En misschien is het die koppigheid die het voor ons duidelijker maakt dan wie dan ook, dat kritiek geven gemakkelijk is maar zonder oplossing komt ge inderdaad ook niet verder dan kritiek…

Succes Gent!

Hanger_paars