Vandaag gaat het beter.
Gisteren was het minder.
Ik hoop dat ik het kan onder controle houden.
Het gevoel.
Verdriet.
Gemis.
Wetende wat ik niet meer heb.
Schuld.
Mezelf verwijtende dat ik het niet had mogen doen.
Maar het deed omdat ik haar graag zag.
Niet wetende dat het zo zou uitdraaien.
Had zicht op hoop.
Hoop ging.
Verdriet kwam.
En ging niet meer.
De liefde blijft.
De overweg is gesloten.
Waarom komt er geen berichtje?
Waarom is het zo stil?
Waarom huilt m’n hart?
Ontgoocheld in de liefde.
En toch.
Toch hou ik nog van je.
bij ons in Holland zeggen we: wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten
wij noemen dat empathie, maar dat kende gijle daar ni zeker…
I wish for you to remember and feel the intensity of the love you shared,
without the pain you share.
zo indroef…