We zijn nu een maand later en m’n prins is nog steeds ver weg.
Te ver weg.
Die eerste avond viel het nog wel mee, de tweede dag was ik er kapot van.
Drie maanden zou hij gaan.
Drie maanden zonder een knuffel, zonder een zoen.
M’n dagen lijken koud en grijs. Leeg en zonder inhoud.
Telkens ik hem hoor hunkert m’n hart. En niet m’n hart alleen. In de ochtend mis ik hem, mijn handen op het witte satijn. Zijn warmte niet naast me.
Hij stelt het goed. Waneer hij terug thuis zal zijn, heeft hij vast vele verhalen te vertellen en zal ik hem verwennen met mijn liefde.
Nog twee maanden…nog maar twee maanden…
maxvanhemel.wordpress.com 
What more can I say? xxx veel liefs!
Max, goed dat je de foto veranderd hebt… De tekst is er wat mij betreft alleen maar krachtiger op geworden in combinatie met dit beeld.
Lenteliefs,
Yad x
’t was een “interim-foto”.
Dit is de werkelijke kruistocht.
Ciao Max, ik snap niets meer van je virtuele leven, hoog tijd voor een groot onderhoud. Ik wil binnenkort (de eerste helft van dit jaar) eens een weekje naar Vlaanderen afzakken. De avonden zal wel nog steeds lekkere dagschotels hebben zeker?
Groeten, tot gauw!