waarom ik een hekel heb aan mijn verjaardag

Het is geen geheim, ik steek het van geen kanten weg.

De dag des Heren 3 september is een ware marteling. Ik haat ‘m. Neen, ik wil het niet weten. Dank u wel als u aan mij heeft gedacht en mij wist te confronteren met een jaartje ouder. Dat u aan mij heeft gedacht en dat ik u nauw aan het hart lig. Het doet me iets. Het raakt me.

De dag des Heren is meestal de dag der herinneringen. Flashbacks flitsen door mijn hoofd. Herinneringen, feiten, gebeurtenissen, kleine anekdotes, mensen. Mensen die op de ene of de andere manier mijn levenspad hebben gekruist en er nog zijn of er niet meer zijn. Verjaardag is dan ook meer een moment van bezinning. Een moment waarop ik mezelf de vraag stel van waar kom ik, waar sta ik en waar wil ik naartoe. Het is doorgaans het moment dat ik mensen mis die zo onmogelijk onbereikbaar zijn.

Maar als je het kaarsje voor mij hebt doen branden, dan geef ik je een dikke zoen en een hele lieve knuf. Zo eentje dat je vanbinnen verwarmt en je mee naar huis kan nemen, ook als ik er niet meer zal zijn. Dan geef ik je al mijn liefde en ben ik je dankbaar dat je ook aan mij denkt, zelfs op die andere 364 dagen.

Wat kan een verjaardag toch mooi zijn niet?