Simpel en onvermijdelijk.
Lachend achter elke hoek. Lonkt naar me. Staart me aan als een homo met kort geschoren haar en geknipte wenkbrauwen. Enkel met de destructieve gedachte over zichzelf projecterend op alles wat gelukkig leeft.
Het verschil tussen leven en dood wordt met de jaren meen en meer een evenwichtsoefening. Alsof je op een wip zit waarvan je weet dat je op de een of andere dag niet meer van de grond zal komen. Het komt er vooral telkens weer op neer te weten en jezelf te overtuigen van het nut van de volgende wip.
Zo simpel is dood, zo simpel is het leven. De gedachte is alles wat telt.
