Dag 8, zaterdag. Dat wil zeggen, helaas nog maar 2 dagen te gaan. En ge moet eerlijk blijven, op maandag is het programma behoorlijk beperkt. Snif. Het wordt weer lang aftellen. Maar dit jaar een dagje minder. Ah ja, want onze feestenburgemeester die heeft beslist dat de feesten volgend jaar op vrijdag beginnen en op zondag stoppen. Dus de maandag valt weg maar we beginnen een dag vroeger. Dat is niet slecht gezien. Dan hebben we op zijn minst 2 volle weekends te vieren ipv 1,5 dag in ’t eerste weekend… Vandaag stond er al weer veel op het programma maar ‘k moet het u intussentijd niet meer verbergen, we halen het einde niet. Aangezien de drasj-national nog maar eens heeft toegeslagen is het geen weer om naar Fille d’Estia te gaan kijken. Helaas. Ook mijn liefjes van de Guardia moet ik in de regen laten staan… Maar er was wel een dagprogramma en dat onder een STRALENDE zon. De dag begon eigenlijk redelijk ongewoon. We parkeerden onze fietsen onder de Sint-Michielsbrug en wandelden richting Korenmarkt voor de eerste Miramiro-act “Tape Riot”. Aangekomen aan de MacDonalds zag ik een groepje Chiromadammen staan met een bordje “slaapplaats gezocht”. Ik dacht dat ik daarmee wel kon scoren bij mijn madam. Want mijn madam en Chiro dat is gewoon één pot nat. Maar terwijl ik het groepje aan de praat hield was mijn madam al vertrokken naar het EFTC. Een paar smsn enzo mochten niet helpen. De Chirotroep werd mij afgesnoept door Sandra Pattyn, mijn feestenteamer voor Gentblogt.
Enfin, dan maar naar “Tape Riot”. Dankzij Kristel van Miramiro vond ik de groep snel in het steegje achter het pakhuis. Een performance met muziek, “dansers” en een plakker. Knap gedaan eigenlijk wel. De plakker maakt van een ordinaire muur met zijn plakband een geheel decor waarin de acteurs zich bewegen. De lijnen zijn enerzijds hun leefwereld maar anderszijds ook hun grens. Knap dilemma waar we even stil van worden en blijven bij staan.
Daarna nog 2 voorstellingen in het EFTC op het programma. Dus goed, Even wandelen en zodoende klaar voor “Les Funstestes épousailles de Don Cristobal” (door compagnie Pelele). “Alweer een Punch & Judy” klonk het onder ons. “Ze stonden in promo zekers?”. Het moge gezegd zijn, we zijn toch wel overvoorzien van Punch & Judy-show of afgeleiden. Maar goed, we geven het telkens weer een kans want volgens de kunst bestaan er geen vaste spelregels om een Punch en Judy te spelen, dus kan het telkens weer een andere kant op. ’t Hangt allemaal af van wie er speelt. Compagnie Pelele had wel een streepje voor aangezien ze al eerder op het festival waren in 2011 en één van de 3 genomineerden voor de grote prijs.
De voorstelling was zo grappig en origineel dat zelfs Junior Jr bij de leest bleef. Hij vond het boeiend en hij was duidelijk niet alleen. In een mum van tijd kreeg Pélele de hele binnenkoer mee en volgenden de lachsalvo’s mekaar op. Don Cristobal loopt op vrijersvoeten en na een paar vrouwen te hebben versleten, zit hij uiteindelijk opgescheept met een dozijn aan kinderen. Da’s natuurlijk om miserie vragen. En als ge dan bij mijnheer pastoor om raad gaat vragen kunt ge alleen maar in de hel eindigen. Of misschien toch niet?
In het EFTC hadden we nog een voorstelling te gaan: Martime. Een heel ander genre. Een spel (bijna) zonder woorden waar een vrouw, die sterk onder tijdsdruk leeft, op een dag een vis in haar thee vindt en beslist deze te redden door hem terug te brengen naar zijn land van herkomst. Blijkt dat toch wel Haiti te zijn! Maar “home sweet home” en uiteindelijk beslissen ze (in Haiti) om toch samen terug naar huis te gaan. Presentatie was vandaag voor Martin De Jonghe.
Dan terug over naar Miramiro aan het Spaanskasteelplein en omstreken. Cie El Nucleo (Fr/Co) speelt de voorstelling “Sans Arrêt”. Een aaneenschakeling van krachtacrobatieën en jongleeracts gebracht binnen het verhaal dat beide artiesten wel willen beginnen maar er een kabel voor het geluid ontbreekt en dan maar wat improviseren. Een knap staaltje straattheater als ben ik natuurlijk weer oververwend door andere voorstellingen. Ik vond de act met de verloren kabel een beetje dunnetjes. De acts daarentegen zijn bewonderenswaardig. Let u vooral op de spierbundels van beide mannen.
En dat was het dan voor die dag want alweer… 
Toch nog wat funnysfeerfoto’s (mijn god, ik moet aan een Suske & Wiske-album beginnen)
Max Van Hemel 