Paris sera toujours Paris

Nog snel voor we 2016 afsluiten de jaarlijkse traditie van een bezoekje aan (de buurt van) Parijs inlassen.

Paris sera toujours Paris en geleid door een Flairbon kwamen we deze keer in het hotel Paris Neuilly terecht. Geen Accor-keten dus maar een onafhankelijk hotel met 4 sterren. Met de bon zeer betaalbaar en prima gelegen hotel. In een keurige, rustige buurt met parking en Metro heel dichtbij. Dat is voor mij altijd zeer belangrijk. Met de auto de stad in lijkt me gekkenwerk en de auto laat ik liever niet zomaar op straat staan. Een vlotte verbinding met de stad is dan ook een handige plus en Parijs heeft zo’n knap metronetwerk dat je in een wip overal naartoe kan.

Het was ook alweer een paar jaren geleden dat we in de kerstdrukte Parijs bezochten. Maar ik weet nu ook weer waarom we dit hebben vermeden. Parijs is niet echt de kerststad, integendeel. Het is er druk, drukkend en ongezellig in de grote galeries. Maar des te rustiger is het buiten die straten en in de musea. Dus deden we een paar musea (en ik apart de tentoonstelling Hergé in le Grand Palais) zoals het museum van Gustave Moreau en kuierden nog ’s door de kunstzinnige straatjes van Saint Germain. En voor de eetgelegenheden lieten we ons leiden door de 100%-gids.

Voila, en daarmee is 2016 mooi afgesloten. Het was een mooi jaar, het was alsof ik het voelde aankomen eind 2015 met mijn blog rond “het jaar van herstel“. De integratie in het nieuwe team verliep erg vlot en ook de nieuwe inhoud was een welkome uitdaging. Ik kreeg heel wat erkenning en al heb ik geen sleutelrol, het ondersteunende karakter van de job ligt me meer. Gelukkig zijn de tofste oud-collega’s mij niet vergeten en komen we nog regelmatig samen voor een etentje.

En ook het tekenwerk vlot goed. Ik heb terug genoeg energie om creatief bezig te zijn. Ook dat netwerk is sterk gegroeid dit jaar. Nieuwe, soms onverwachte, connecties. De ene hoor ik (letterlijk) al wat meer dan de andere maar dat is niet erg. Ik vond samenwerking met 2 kunstliefhebbers waardoor ik een vast expostek in Brasschaat en Tienen kreeg. Maar daarnaast heb ik veel aan alle Facebook-contacten. Ze inspireren, ze motiveren en bovenal ze helpen mij in mijn zoektocht naar allerhande zaken die ik nodig heb om mijn tekeningen te kunnen maken. Dankzij Carlo (Kunzthuiz) kan ik voor 2017 ook al expo’s in Hasselt en Drongen aankondigen, dankzij Luc een een kunstplein in Brasschaat…

Dus 2016 was een superjaar voor mij. Daar mogen nu gerust nog 6 vette jaren volgen.

Onrustige geest

Een creatieve geest staat nooit stil…Ik ben nog volop in de eerste concept-uitvoering van een (zeer) grote tekening en in mijn hoofd ben ik al onrustig over nieuwe tekeningen die ik wil maken.

Het is een plaat die blijft hangen, ik weet ‘t. Ik durf u zelfs te zeggen dat er, naast dat ene grote werk (waar ik nu nog niet al te veel over kwijt wil), nog een tekening op de plank ligt om te starten en nog een portret moet worden afgewerkt. De tekening op de plank wordt mijn versie van de cover-tekening hieronder. Een tekening die ik niet verder afwerk. Ik heb inmiddels ook gemerkt dat er iets als “snel creatieve” en “traag creatieve” geesten bestaan. Je hebt zo van die mensen die stantepede een idee uit hun mouw kunnen schudden, neem nu de gasten van de improtheaters. Maar ik heb tijd nodig om tot nieuwe ideeën te komen. En dan moet ik toegeven dat de ideeën in mijn hoofd doorgaans veel grootser zijn dan ik ze in werkelijkheid kan maken. Beperkte middelen (lees kostprijs), technieken (waarom kan een mens niet gewoon ’s blijven zweven?) of atmosfeer (wat dat ook maar moge zijn) laten mij niet altijd toe te maken wat ik wil maken. Anderzijds is de verkoop van projecten zo gering dat ik, naast mijn theatrale grootsheid, ook moet inbinden in formaten daar waar ik liefst van al nog veel groter zou willen gaan.

En dan nog goed nieuws voor 2017 is dat er nu met zekerheid tentoonstellingen in Hasselt en Drongen op het programma staan. Een productie van Kunzthuiz waar ik voor Drongen mee de schouders zet onder het organisatorische. Maar daarover later meer.

George Michael forever

Allez jup…Nieuws van de dag George Michael legt het bijltje neer…2016 is geen goed muziekjaar geweest.

Het is op zich niet mijn gewoonte om te bloggen over bekende overledenen. Dood gaan is part of life. En op zich, ondanks de muziek, ken ik die mensen toch niet. Er kan een enorme delta zitten tussen het publieke-artistieke leven en het persoonlijke leven. Media leggen graag verbanden die er niet zijn. Bij muziek is dat niet anders dan in de beeldende kunst. Achteraf gezien denkt men alles te kunnen laten refereren naar het persoonlijk leven. Soms staat dat er mijlen ver vanaf. Soms ligt het er erg dichtbij. Maar wat wel is en wat niet, wat eerder toevallig is of met opzet, dat weet uiteindelijk maar één mens.

En als je dan nog eens in de spotlights staat, dan kan ik me goed inbeelden dat je je soms niet meer voelt dan opgejaagd wild omgeven door massa’s ogen. En ook al zijn we daar allemaal tegen, toch vinden we het nodig om dat privéleven uit te pluizen. Tjah…

George Michael was voor mij een geweldig zanger. Een van de beste pop-artiesten die ik ken. Voor mij staat hij naast een John Lennon en Mozart. Veel gevoel, veel expressie, veel durf. Ik heb alle CD’s, enkele DVD’s en zelfs de volledige MTV-unplugged ergens op een stick. Ik zal zijn (nieuwe) muziek zeker missen of dat concert dat ik graag nog had willen zien. Spijtig dat het laatste (Symphonica) te duur was. Gelukkig rest nog de muziek…

Star Wars: Rogue One (review)

Kerstdag is altijd wat bekomen van de eerste vreetbui der laatste jaarsdagen. Omdat meter Sophie zo vriendelijk was om junior² te komen oppikken voor een nachtje dachten we zo aan iets te doen onder “grote mensen” (ik moet nu wel opletten wat ik zeg want junior1 is al groter dan ik). Voor de grap zei ik dan zo “we kunnen naar de nieuwe Star Wars gaan kijken”.
En van de slag was mijn madam ’t akkoord. Zelfs toen ik er aan toevoegde dat dat enkel in de IMAX in Brussel kon. Want, voor wie het nog niet wist, in Brussel is de IMAX terug open (na meer dan een decennium gesloten te zijn).

Deze Star Wars situeert zich ergens vlak voor deel IV ofte de allereerste Star Wars. Een spannend tussen-hoofdstuk waar we niet voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal herkauwen (want laat ons toegeven, de eerste 3 films zijn dezelfde dan de volgende 3 en het ziet er sterk naar uit dat de volgende 3 niet anders zullen zijn). We maken in dit hoofdstuk kennis met de architect achter de Death Star en hoe the rebellion aan de plannen van de Death Star geraakt. Die plannen worden dan, cfr deel IV, door prinses Leia in R2D2 gestopt samen met haar smeekbede om hulp.

Maar…hoe maak je een logische prequel op een film uit 1977? Want wie er al met zijn volle verstand bij was, weet hoeveel verschillen er al niet waren tussen de “analoge” versie van die filmtrilogie en de digitaal geremasterde versie. Ik vond zelfs dat de delen 1-3 te “modern” leken tov de delen 4-6 (die dus in de chronologische verhaallijn later komen). Lijkt me daar nog een film tussen wringen nog gevoeliger. Maar dat is héél erg goed gelukt. En nog veel meer, door de hedendaagse technieken komen oude – zelfs overleden- acteurs helemaal terug tot leven.
Een mooie spektakelfilm waar eindelijk eens iets nieuws in zat que verhaallijn, prachtige panorama’s, niet-storende en zelfse verrassende CGI’s en voor wie de moeite doet om naar Brussel te gaan: extra scherp beeld op supergroot scherm met super geluid.

En ga je dan toch naar Brussel, vertrekt wat vroeger en stapt de kerstmarkt eens af. ’t Is toch wel een plezantere markt dan Gent.

Portret van Garb

Lees er hier meer over…

De foute appel

In mijn Lilith-verhaal en in de bijbel staat de scene van Adam en Eva en de appel centraal. Adam en Eva eten van de appel die werd aangeboden door de slang/Lilith. De appel is de vrucht van de boom van kennis van goed en kwaad.

Toch is er iets fout aan dit verhaal…

Adam en Eva eten een appel. Dit geloof is wijd verspreid. In “werkelijkheid” gaat het om…een fout tijdens de vertaling.

In de Hebreeuwse versie van het verhaal eten ze idd. vruchten van de boom van kennis van goed en kwaad. In het Latijn wordt “kwaad” vertaald als “malum”. Echter in het Latijn kan je “malum” ook vertalen als “appel”. Hierdoor dachten vele lezers dat het om een appelaar ging.

Maar de vraag blijft wat de boom van kennis van goed en kwaad nu wel echt was? We weten het helemaal niet (tenzij u net even in het paradijs bent gaan kijken) want in de bijbel wordt er niet verder op ingegaan. De vrucht was niet altijd een appel, soms werd bvb het ook eens een vijg of waarom niet champignons.
(bron: Artips)

Dat de appel zich snel verspreidde in onze streken was ook zeer aanvaardbaar. In mijn onderzoek vond ik dikwijls een granaatappel als “verboden vrucht”. Maar een paar honderd jaren geleden was het niet zo vanzelfsprekend om een granaatappel te vinden. Om het geloof populairder te maken werd dan maar een gewone appel gebruikt. Iedereen kende die vrucht en aldus kon men het verhaal ook gemakkelijk visualiseren en doorvertellen. In mijn tekening koos ik voor een granny smith-appel omdat die erg mooi en verleidelijk is maar toch erg zuur is om in te bijten (zie dan meteen ook het gezegde “door een zure appel heen bijten” ).

Portret van opoe & omoe

nieuw portet online:

https://maxvanhemel.wordpress.com/portretten/p20-portret-van-omoe-opoe/