De PréComputer-historie

Ik vertelde al eerder dat ik een cursus “kwaliteit” (ISO9001) volg. Deze week kwam het onderwerp “mijn eerste computer” op de tafel. Merkwaardig dat de meeste cursisten hun eerste thuiscomputer situeren begin jaren ’90. Het bracht me naar Memory-lane…De eerste échte PC die ik kreeg was een IBM met nog zo van die grote zwarte 5.25inch schijven. Een waar (groot) beest met een groen scherm. Fascinerend ding waarbij de F-toetsen op de zijkant van het toetsenbord stonden. Maar je kon er wel WP (Wordprocessor) en DBASE (de voorganger van XL) op draaien. Dat moet zo ergens 1986 geweest zijn. Veel kon ik er niet mee. Als tiener heb je andere verwachtingen voor zo een machine. Het beste wat ik vond dat je er kon uithalen waren zo van die tekeningen gemaakt uit letters (want foto’s kon je met die PC nog niet verwerken) en gedrukt op 37 vellen kettingpapier…

 

Maar nog een paar jaren daarvoor, medio jaren ’80, zat ik samen met mijn maat te tokkelen op onze MSX. Zelf spellekes overtypen uit de boekskes of programmeren. Dat was nog eens een leerrijke tijd. In BASIC (een soort PASCAL-upgrade) waarbij voor elke lijn een cijfer moest worden gezet. En dan werkte het programma niet en moest er tussen al die datalijnen gezocht worden naar de “syntax error”. De data stockeerden we op gewone audiotapes met een fancy datarecorder. Helaas, het systeem was met niets compatibel en zoals vele van de Philips-zaken is de kwaliteit sterk maar wordt er te weinig aandacht vanuit de consument aan besteed. Maar grafisch waren deze (oorspronkelijk) spelcomputers wel erg sterk. Enkel de C64 (Commodore) kon ons overtreffen.

En nog vroeger, ergens begin jaren ’80 haalden we al de VIDEOPAC in huis. Die stond dan mooi naast de eerste VHS-recorder (niet van Philips want die zaten toen met de Video2000 bezig). En een stapel doosjes ernaast. Een slim systeem: slots met daarop de meest simplistische spellen sleten we uren op deze machine. We kennen dat soort slots vandaag (2018) nog steeds bij de gamecomputertjes van Nintendo. Maar in die tijd kende Philips ook alweer de stevige commerciële weerstand van Atari. Wat toen ook al kon was die spelcomputer aansluiten op de VHS-recorder en zodoende je eigen spelverloop opnemen om het daarna opnieuw te bestuderen. Met de dikke blok bovenaan als extra module kon je er ook een computer van maken, maar dan was de MSX al aan het opkomen en was het de investering eigenlijk niet meer waard. Er zat zelfs een geheugen in om op naam, later terug het spel te hervatten. Ik bracht deze spelcomputer pas ergens rond 2010 naar het containerpark omdat de nieuwste TV’s het kanaal waarop de spelcomputer uitzond niet kunnen capteren…(achteraf gezien had ik ‘m beter naar’t Huis van Alijn gebracht, maar bon, te laat dus)

Op kot, om dan terug te komen op de cursus, ergens tussen 1990 en 1993, had ik al een 386 computer op mijn kot. Peperduur ding want de 286 was toen nog redelijk populair. Terug IBM-compatibel, Windows 3.11 (ofzoiets). Eerst nog met een eigen Philips-Office-systeem, daarna met een gekopieerde Windows Office die je toen moest installeren vanaf een stapeltje 3,5inch diskettes, keurig in de goede volgorde in het toestel stoppen aub 😉

*mijn computer had natuurlijk geen Sony scherm, dat merk komt er bij ons niet in*