De invloeden van Magritte, Van Eyck en recent ook Bruegel zijn niet weg te cijferen wanneer je naar mijn tekeningen kijkt. De selecties voor de Curieuswedstrijden en de selectie bij Kunst in het dorp tonen aan dat nog een hart is voor verfijnde, gedetailleerde schone/klassiekere kunsten. Ik geniet nog steeds na van de 2e plaats bij de publieksprijs in Sint-Amandsberg (waarbij de eerste prijs trouwens naar een al even mooi, gedetailleerd werk ging).
Het contrast is groot met de snelle smoskunst die we vandaag al wat minder, maar toch nog (te) veel zien. De schone kunsten zijn in het verleden vermoord door de amateurs. En dat zal de smoskunst ook voor hebben als men niet ruimer zal kijken dan louter het concept.
Maar terug naar de pijp. In tegenstelling tot Magritte teken ik geen fictieve voorwerpen. De bolhoed, de pijp, het zijn voorwerpen die ooit van mijn grootvader waren. Ik gebruik ze graag als model voor tekeningen omdat ik ze op zichzelf al gewoon iconisch vind. Ook al kijkt René toe (en hopelijk vindt hij het zelf ook een beetje goed)
Max Van Hemel 