Er zijn vele dingen die me inspireren om te komen tot een tekening. Een verspreking, een mistypsel, trauma’s, (jeugd)herinneringen, bewonderingen, uitdagingen,…
Bij elke tekening gooi ik een massa emoties in de ring. Ook al lijken ze erg rationeel en berekend gemaakt. Zelfs een schets van een dagelijks bezocht straatbeeld wordt overladen met emotie en fantasie. Wie er op let, ziet het wel. Het zijn verfijnde details (alweer die details) die het verschil maken met de harde realiteit. Je moet er even bij stil staan, de tijd nemen om jezelf open te stellen en te ontdekken. Bij mij geen snelle wegwerpkunst zonder betekenis. Ik hou niet van handleidingen, zelfs die van de IKEA niet.
Maar wat ik ULTIEM vind is de emoties die ik in dit lied vind. Die emoties zijn zo sterk, zo fragiel, gebroken en dan weer gelijmd. Ik hoop op een dag dit op papier te krijgen… (ik heb dat trouwens ook dikwijls bij James Bond-thema’s maar nergens zo sterk als deze)
