De Max van Ronny

Onze eerste Max Van Hemel moet ongeveer 25 jaar geleden zijn (toen nog als ART-tist). In de jaren negentig van de vorige eeuw gingen wij af en toe naar tentoonstellingen, het is op een van deze dat ik kennis maakte met dit imposante portret die gekenmerkt werd door de naam ‘Hymne’ (wat nog altijd een volkslied is, maar volgens wikipedia kan de lofzang niet alleen over een land of volk gaan maar ook over een God of Godsheid).

De uitstraling en niet geposeerde houding van het model spraken me erg aan, maar ook haar rekwisiet, namelijk een kruis. En ondanks hij door omstandigheden al enkele malen van adres is gewisseld (de Max Van Hemel 😉 ), heeft hij altijd in de woonkamer gehangen. Er hangen slechts 2 werken in onze living, dé Max Van Hemel en een van Olga (mijn echtgenote), toen ze 18 jaar was, getekend in Moskou, Rusland. Een tekening die we cadeau kregen van haar moeder. Hier laten inkaderen dezelfde stijl als onze Max.

Ik heb altijd leuke commentaren gehad, de meeste dachten dat het mijn vrouw was, zelfs onze kinderen (vroeger, als ze nog meer verbeelding hadden 😉 ). Ik volg opleiding tot fotograaf en veel is al aan bod gekomen, zo ook de geschiedenis en ik weet dat er bij momenten een zeer dunne lijn was tussen schilder/teken kunst en fotografie. Denk maar aan de stroming Picturalisme (1880-1910) die werd gekenmerkt door het gebruik van soft-trucs en andere hulpmiddelen/technieken om de fotograaf/kunstenaar zijn visie van de werkelijkheid te laten verbeelden ipv deze slechts te documenteren.

Onze Hymne van Max Van Hemel bevat nog steeds elementen die ik hanteer in de fotografie, namelijk het maken van een geënsceneerd portret die er eigenlijk geen lijkt. Geen oogcontact met de kunstenaar, onbescheiden en (on)geposeerd. Hij hangt nog altijd in zijn oorspronkelijke staat aan de muur, getekend en gedateerd op 17.02.1998, ingekaderd bij Van Beveren en kaartje met titel en prijs (toen nog in BEF). Nu denk ik eraan op zolder nog geschilderde kinderen staan heb en ook een tekening in Spanje gemaakt van mijn oudste dochter in kleur, maar deze kunnen nog altijd niet de waarde en grootte (80x100cm) van Onze Max onderdrukken. Ik ga in de toekomst zeker onze tweeling meisjes laten tekenen.

Ik had er oorspronkelijk 3, maar de 2 andere “Max’en” zijn portretten van mensen die ik aan hen zelf cadeau deed en waar ik door omstandigheden geen contact meer mee heb.