We hadden Rafael achter gelaten ergens begin 1500 in Perugia. Begin 1500 (zo ergens 1504) staat hij klaar met zijn valiezen om de trein naar Firenze (ofte Florence) te nemen. Helaas…Dus nam hij maar een paard om de afstand af te leggen 😉 Maar voor hij vertrekt haalt hij nog snel een opdracht binnen voor Bernardino Ansidei. Allemaal OK maar klein probleemke, een paard, dat is een beetje gelijk een trein alleen een stuk stipter, dus dat wacht niet. De opdracht voor de Ansidei-kapel was niet klaar (of misschien zelfs niet eens begonnen) en werd pas in 1506 afgewerkt bij een terugkeer naar Perugia. Het werk op zich is belangrijk omdat het de periode van Perugia tot Perugia overbrugt. Dat Rafael zich (ook) door Perugino liet inspireren is wel duidelijk. Dat er echter veel meer en een boeiendere voorstelling van de scène ontstaat is ontegensprekelijk… Ik zet beide partijen naast mekaar ter vergelijking. Links een madonna die braafjes comfortabel in een relaxstoel zit en zowaar het midden houdt tussen een kerstboom en een lessenaar. Rechts een madonna die eigenlijk in een te smalle stoel stoel zit en daardoor iets naar voor schuift, een boek leest, links Johannes De Doper die niet naar zichzelf maar wel naar het centrale onderwerp wijst en daarbij een bevallig danspasje plaatst. Rechts van de madonna evenzeer een lessenaar maar deze is duidelijk een beetje verziend en zoekt het licht op om gemakkelijker te kunnen lezen.
Om maar te zeggen Rafael maakt vorderingen met wat hij leert. Hij pikt wel ideeën en thema’s (laat me gerust zeggen dat men in die tijd niet zo’n artistieke vrijheid had dan vandaag) maar maakt er wel het zijne van. En daarmee is het hoofd onderwerp van Rafael’s werken: Madonna’s met kind en portretten ineens ook besproken. Allez, ’t is goed, ‘k geef toe, ge krijgt toch maar een bloemlezing van enkele schilderijen (echtig waar gasten, op den duur hebt ge’t wel gehad met al die madonna’s…)
Een werk dat ik toch nog wil bespreken is het werk dat werd besteld door Atalanta Baglioni uit Perugia ter nagedachtenis van haar persoon…Of te misschien was het toch wel een beetje anders. Atalanta was de godmother van de familie en wanneer haar zoon besliste om de familie te vernietigen liet ze hem doden. Deze zet zou ze de rest van haar leven betreuren. Dus bestelt ze bij Rafael “een herinnering”. Maar daar moest nog een andere boodschap in verwerkt worden. De rivaliserende familie van Madalena Oddi bestelde eerder een altaarstuk bij Rafael en dat van haar mocht toch wel “een beetje” beter zijn dan dat van de Oddi’s. Het was tot dan de belangrijkste opdracht die Rafael had gekregen. De uitdaging was dan ook niet min. Als basis neemt hij een Perugino en tekent daar een eigen statische versie van. Maar hij moest beter doen. Dus zet hij beweging, dynamiek in zijn tekening. Het lichaam van Christus wordt niet langer vastgehouden, het wordt verplaatst. Tegelijk mixt hij de setting met wat hij bij Michelangelo heeft geleerd en er zijn wel gelijkenissen met de piëta. Door een raster over de tekening te zetten kan hij ze gemakkelijk vergroten. Na meer dan een jaar schetsen, kan het schilderen beginnen… meer weten via Wikipedia
En zo komen we in de periode van de pausen met als eerste paus Julius II. Allez, dat is eigenlijk niet echt correct want uit de vorige blog weten we dat er al viavia werk van Rafael tot bij de paus Alexander VI Borgia was gekomen. Dus strikt genomen was er al iets “pauselijks” geweest, maar laten we ons niet verliezen in details, we focussen op de grote episodes uit het leven van Rafael 😉
maxvanhemel.wordpress.com 