Abraham blijft logeren

Sinds 2 maanden is Abraham bij ons komen logeren. Ik had gedacht – gelet op zijn aankondiging en de manier waarmee ik er mee om ging – dat hij even langs kwam en een dag zou blijven om daarna op te hoepelen naar het Walhalla. We begroeten mekaar, nemen afscheid en het leven gaat dan terug zijn gangetje. Maar het liep anders. Abraham kan het blijkbaar goed vinden als logee. Hij is nog niet weg! Niet dat ik hem zo direct weer het huis uit wil maar het is wat te druk in het huishouden nu (zou lady Di ook zeggen 😉 ).

Abraham bracht nogal wat onverwachte cadeautjes mee. Al van dag één mocht ik er aan beginnen. Het zag er leuk uit, zoveel cadeautjes. Een klein bolletje achter de 4 tand, onderaan links. Tiens. Dat was er nog niet. Ah nee, want het was een cadeautje dat Abraham voor mij had meegebracht uit 2015. Een nieuwe ontsteking onder een ontwortelde tand.

Alsof dat mij zal tegenhouden! Fietsen met de jongens is zo veel meer waard. En die “ouwe” wil nog ’s bewijzen dat hij het kan. Als hij naar Heist kan fietsen, kan hij dat zeker naar de bakker…zonder ondersteuning. Jee boys! Ik kan het. Eens de start voorbij en de wielen draaien groeit het vertrouwen en de snelheid. Gelukkig is de rit maar 2 kilometer. Heen-en-terug naar de plaatselijke Carrefour van Mariakerke. Allez, niet echt. De terugweg deed ik toch maar weer op de lichte ondersteuning.

Fietsen is altijd een aangename afwisseling voor het thuiswerken. Het geeft frisse lucht in de longen, ge ziet eens mensen en het verzet de gedachten. En het verzetten dat was nodig want met dat telewerken is de houding nogal “standvastig” geworden. De kinesist kon best maar even tussenkomen om die verkrampte spieren weer los maken.

En de tand die bleek gescheurd te zijn. Dat valt al eens meer voor bij ontwortelde tanden. Die worden bros, breekbaar. En zodoende kon er een ontsteking nestelen onderaan waar vroeger de wortel zat. Die tand moest er uit. Mijn eerste “echte” tand binnen de maand na tram 5 eruit. Een emotionele confrontatie.

Maar er is nog altijd het fietsen…maar die knieën…daarvan vond er nu toch wel eentje dat zo fietsen zonder ondersteuning toch niks voor hem was en die ging zich effe opblazen als een kikker. Dik maken. Aandacht trekken. De specialist wond er geen doekjes om: er zit vocht in de knie en dat moet er worden uitgetrokken. Met een naald zo groot als die van Frankenstein doorprikken we het kniekapsel (in het gewricht) en trekken er zowaar een half bad uit. En tiens…die knie zit zo wat “losjes”. Is de herstelde kruisband los gekomen mijnheer? Hebde uw vijs verloren dan? Nu ja, dat ik een vijs kwijt ben, dat weet ik wel, maar dat mijn knie daardoor los komt…Een MR-scan om dat uit te klaren.

Van al die commotie, de politie, deurwaarder, de beperkingen, etc etc  is mijn bloeddruk dan ook maar beginnen stijgen. 150/110 is de nieuwe standaard (gisteren mijn record met 170/130 gebroken). Ook daar bestaan pillekes voor maar die nam ik al…Oeje…hoe gaan we dat oplossen? Mijn god, mijn god, wat is hier aan de hand…

Ik vind Abraham best een OK gast maar ’t wordt tijd dat hij nu toch wel eens ergens anders onderdak gaat vinden. Opkrassen ouwe vent! ‘k Heb het nu wel gehad met zijn cadeautjes. Ik isoleer mij maar wat in de tekenkamer, wie weet helpt het, kan hij mij niet meer vinden 🙂