Ik was – shame on me – nog niet eerder naar museum M te Leuven geweest. Dat stond op de lijst “voor ooit eens” en zoals altijd zou je die lijstjes beter hernoemen naar “het gaat er toch niet van komen” 😉 Maar dus, dankzij corona, wel.
Ik had me verwacht aan iets wat op het Groeningemuseum (Brugge) zou lijken maar dat bleek direct anders te zijn. Meer waarschijnlijk had ik naar de Sint-Pieterskerk moeten gaan om bvb Dirk Bouts en de Vlaamse Primitieven te kunnen zien. Maar we zijn hier nu toch in M, dus maken we er het beste van. M, verras me!
De openers leggen de lat meteen hoog en voldoen ook direct aan mijn verwachtingen. Een prachtig staaltje van schilderkunst gecombineerd met wat techniek in deze grote schijf-kalender. Over meerdere ringen worden dagen, maanden, horoscopen,…getoond. Allemaal voorzien van een bijhorend schilderijtje. Nooit eerder gezien. Zalig! meer info hier.
Deze cirkelvormige kalender krijgt als tegenhanger binnen de expo “Neem je tijd” actuele kunstenaars als Christoph Fink die mij (lang) weet te boeien met zijn keramieke schijven die niet alleen mooi ogen qua design maar evengoed een directe link maken met de schijf hierboven. Jep, dat smaakt naar meer, laat het maar komen!
In dezelfde zaal een beeld van Constant Meunier. Een stevig mansfiguur zoals we dat van hem gewoon zijn, krijgt alle aandacht in de zaal. Aan de wand teksten waar ik anders snel zou aan voorbij stappen of mij niet zouden vast houden. Helaas pindakaas; Lore Van Hees – curator van deze expo – kan dat wel. Ik blijf staan, blijf lezen, blijf zoeken, lachen, genieten. Bekijk de “making of” van deze expo hier.
Naadloos stap je van expo “Neem je tijd” over naar “Waanzin. Studenten in M” (ik vertaal het even, ’t is minder hip but so what 😉 ) Studenten (niet persé kunststudenten) geven hun blik, hun kijk op bestaand werk. Niet mis en soms zeer verrassend zowel in de keuze van de werken als in de reden waarom dat werk past in een expo als Waanzin. Ik vond het een tikkeltje minder boeiend maar toch interessant om zien. Er zitten echt wel heel sterke werken tussen waar ik minuten heb naar gekeken (bvb de video van het ademende kind met roos is GEWELDIG). De jeugd staat niet stil bij kunst. Met de audiogids bij de hand wordt je regelmatig gevraagd om ’s van standpunt te wisselen, dat verandert de kijk. Waanzin of niet, het is persoonlijk maar ik zou het niet laten liggen.
Bij M weten ze gelijk niet van ophouden, dus doen ze er ook nog de expo “Bewogen” bovenop. Een collectie religieuze objecten en attributen die veel praal uitstralen. De waarde van het geloof uitstralen en hoe goed het je zal vergaan wanneer je een naarstig mens bent. Goh ja…Waarom niet? De expo boeit me even veel als de uitleg door Marjan De Baene bij deze video. Met veel plezier maak ik voor u een sappig horrorverhaal van deze vleesgeworden hostie 😉 De expo is niet echt voor mij maar wie graag opgaat in kelken, kazuifels, kistjes met vingerkootjes,…moet je dit zeker gezien hebben. Volgende keer neem ik mijn schoonmoeder mee, die kan het voor mij zeker boeiender maken. Ik vond het verhaal over de tocht naar Compostella en de beelden in de donkere gang achter de expo wel interessant. De plaats in de hemel zal dus niet voor mij zijn, dat is duidelijk 🙂
Het deel met de expo Fair Game van Ericka Beckman vond ik puur tijdverlies. Het kon mij geen seconde boeien. Het is kinderlijk, weinig uitdagend, erg passief. Op geen enkel moment werd mijn verbeelding gestreeld. Om het met de woorden van Marcel Vanthilt te zeggen “charcuterie met peren”. En wie mij kent weet hoe ik denk over peren…Hopelijk hebben ze er in Leuven niet te veel geld aan besteedt.
Kortom: ik liep er in totaal ongeveer 1,5uur rond wat naar mijn normen niet erg lang is. Maar ik heb wel wat interessante dingen gezien. Fair Game doet afbreuk aan de aangename mix tussen oude en hedendaagse kunst maar voor de andere expo’s is dit een leuk dagje uit. Het museum ligt op wandelafstand van het station, dat is ook weer handig. En aangezien er niet veel mensen zijn, is het een coronaproof museum. Alle info op https://www.mleuven.be/
Max Van Hemel 