Antigone (personeel UZGent)

“Garagisten van het lichaam, verzorgers van de ziel”

We hadden graag kaartjes gekocht maar we waren te laat. Via via kwam er één kaartje vrij en gelet op mijn drukke verkiezingscampagne moest er niet veel beslist worden. De vrouwdeshuizes ging gisterenavond met veel plezier naar de opvoering Antigone.

Vanochtend lag er een boekje op de ontbijttafel…

In dat boekje op de laatste pagina de supermooie en zeer aangrijpende tekst gesigneerd door Thérèse:

Het hart, het is meer

dan een spier.

Het is een cadeau.

Het klopt voor u.

En voor anderen.

Het verhaal van Antigone verteld, georkestreerd en opgevoerd door het personeel van het UZGent, gespeeld op het terrein van het UZGent. Helemaal in de sfeer van het verhaal, het gebeuren en de werking van het UZ. Maar dan met een hedendaags sausje erover. Als ik het enthousiasme van de madam zie, dan weet ik dat het niet goed was maar zéér goed. Ik plukte nog wat foto’s van Instagram-account van het UZ en hoop dat er ooit nog ’s een vervolg op dit evenement komt (pakt er uwen tijd voor, ’t moet niet volgend jaar zijn).

Potiron

Pétiller de vie

Oser gerber

Tenacité intérieure

Infiltration lumineuse

Réverbération de Toi

Obscurité étincelante

Nocturne à cuellir

….

Etincelles

Noctambules

….

Déguster

L’Unique

….

tekst met dank aan Catherine Lejour

Gracias Waregem

“Buren bij Kunstenaars” kent de laatste jaren niet echt zijn beste momenten. Eerst was er de stopzetting van het initiatief door de provincie WVL, toen kwam er corona en nu staan we voor de 4e golf. Maar dat hield de trouwe fans van het evenement voor de editie 2021 niet tegen.

Vanuit Kortrijk wordt Buren bij Kunstenaars vervolgd over de regio Zuid-West-Vlaanderen. En dat was – voor ons – alvast een succes. We hadden weer veel enthousiaste mensen over de vloer die we toch wel konden verrassen met onze werken, verhalen, emoties. We kregen vele keren “mooi” te horen. Voor mijn tekenwerk kwam daar nog “Wow!”, ” Het spreekt echt”, “Die ogen!” en het prachtige compliment “Ge hebt gouden handen” bij. Zalig.

Helemaal opgeladen van alle reacties gaan we (= Katleen Van Huffel, Rudi Snauwaert en ikzelf) terug aan het werk. Op naar een volgende editie! Bedankt bezoekers, bedankt Waregemnaren, bedankt Frank Vanhooren. Tot binnenkort.

Make my bucketlist

Een stad als Gent werkt met “PTI’s”. Publiek Toegankelijke Inrichtingen. Dat is een principe waarbij deelbare ruimte wordt open gesteld voor een breder publiek dan oorspronkelijk bedoeld. Zo stelt de Stad Gent enkele turnzalen ter beschikking voor jeugdclubs, feestjes,…ed.

Binnen dezelfde filosofie vroeg ik jaren geleden (al) aan het MSK of ik eens een muur in het museum kon afhuren voor een tijdje (bvb een maand). Dat werd droogweg afgewezen met iets als “als we daarmee moeten beginnen…” Wat ik ook wel begrijp. Maar het is en blijft voor mij wel een gemiste kans/droom om “het te maken” in een museum. Het staat nog steeds op mijn bucketlist.

De wedstrijd van Museumpass is een ideale gelegenheid om dat doel te bereiken. En ik ga er helemaal voor. Internetreclame, 2500 postkaarten te verdelen, berichtjes sturen, vrienden inschakelen,… En dat werkt! Maar wat ik doe, doet de concurrentie ook. Kan ik het beter? En vooral kunnen JULLIE DE LEZERS het beter?

Enkel de top 15 gaat naar het museum. Ik sta met mijn 145 stemmen ongeveer op plaats 50. De top 20 heeft meer dan 200 stemmen. Daarvoor heb ik u nodig. STEM STEM STEM. Ga er niet van uit dat ik wel genoeg stemmen zal halen. De strijd in het peleton is bikkelhard. Doe mee en deel in de vreugde om de treinbegeleider in een Belgisch museum te zien! (en dat met het magische woord: alsjebliiiiiiiieft ). Delen onder uw vrienden mag ook altijd 🙂

BBK2021: special portretten

Het komende weekend is er een nieuwe editie van “Buren bij Kunstenaars“. Ik sta op de vertrouwde plek te Desselgem. Toegegeven dat het wat “conservatief” kan lijken maar hey, “never change a winning team“, toch? 😉

Bij deze editie zet ik in op portretten. Ik presenteer er 7 portretten waarvan 6 op ART142 aan de Liebaardstraat 142 en eentje aan de Nieuwstraat 89 waar hoofdzakelijk een grote beeldentuin te zien is. Beide locaties liggen op wandelafstand van mekaar.

Bij wijze van teaser toon ik al een beetje een “making of” van het portret aan de Nieuwstraat 89. Van de 6 andere portretten zijn er 4 die officieel voor het eerst worden voorgesteld. Dus toch 5 nieuwe werken voor wie naar Desselgem afzakt. Of eigenlijk 6 want ik zal er ter plekke ook nog eentje aan het tekenen zijn.

Het portret hieronder meet ongeveer 110x140cm en is opgebouwd met softpastels. Dat maakt dat het deze keer – net zoals bij de treinbegeleider – weer felle kleuren zijn en dat kan tijdens het opbouwen wel eens rare effecten geven 😉

Double Max & friends

In het weekend van 23 & 24 oktober exposeer ik samen met vrienden Katleen, Rudi en Frank in het gezellige galerijtje “ART142” te Desselgem. Galerij klinkt als een duur woord maar trek het u niet aan, iedereen is welkom (ook om te kijken en te babbelen). Ik zal er een tekendemo geven & uitleg aan eenieder die een vraag mag hebben.

Tegelijk is er, een beetje verder op, ART89 met een grote beeldentuin. Daarin (natuurlijk) beelden maar ook vele mooie platen. Bij de tuin staat het atelier van Frank en daar presenteren de deelnemers van ART142 ook nog meer van hun werken als teaser voor de expo op ART142. Ik toon er het gelegenheidswerk waarvan hieronder alvast al de schets (ok, hij is een beetje licht maar ’t is dan ook nog maar de schets hé).

Noteer dus maar alvast dat weekend en vergeet tegelijk niet te stemmen voor mijn treinbegeleider!

STEM op Portret van een treinbegeleider

STEM VOOR 31/10/21 via deze link: https://exponationale.passmusees.be/project/34081

“Fascinatie” is het beste woord voor dit project. Waarom kiest een mens voor een job met onregelmatige uren, weekend en laat avondwerk, verantwoordelijkheid voor de planning van honderden mensen en zo nu en dan een ernstige panne of een incident onder passagiers?

portret van een treinbegeleider

Ik ging in confrontatie met treinbegeleiders (die ik toen nog ouderwets “conducteurs” of “kaartjesknippers” ging noemen) en stelde vast dat deze mensen erg gepassioneerd zijn. Voorzien van de nodige humor en al hun kunnen in dienst stellen van de treinreizigers. Ze gaan zo ver dat hun familie of gezin achterop wordt geschoven voor het welzijn van de reizigers.

Uit appreciatie en respect voor hun inzet, dit werk van de treinbegeleider die nog heel even een moment voor zichzelf neemt voor de job te starten. Het portret toont op het eerste zicht een vermoeide introverte man maar de techniek straalt zijn dynamiek, zijn passie, zijn gedrevenheid uit. Volle kleuren, dikke grove lijnen rijden als sporen over zijn lichaam. Het logo van de Belgische spoorwegen in alle splendeur en opgepoetst op zijn pet.

Heb jij ook respect voor de treinbegeleider die ons tijdens de reis toch met de glimlach aanspreekt? Zie je mijn eerbetoon in een Belgisch museum hangen? Laat het dan blijken en stem NU (tot 31/10/2021) op dit werk via deze link: https://exponationale.passmusees.be/project/34081

Het portret kadert in de reeks “cover 2 cover” waar ik mijn eigen interpretatie maak van bestaande kunstwerken.

#nmbs, #belgiantrain, #buylocal#culturelocale#fineart#finearts#ikkoopbelgisch#ikkooplokaal#klassieker, #vangogh, #kooplokaal#lokaal#maxvanhemel#meerkunstinmijnwijk#pencildrawings#potloodtekeningen#schönekunstGentkunstmagrittemariakerkeMax Van HemelopenluchtexpoopenluchtmuseumopenluchttentoonstellingpencildrawingpotloodpotloodtekeningrenaissancetuinvenuswandelingwhynotMariakerkeZoektocht

Je suis Picasso (quand même)

Out of the blue werd mij gisteren deze vraag gesteld: “mocht je jezelf als een schilderij zien, welk schilderij zou dat dat zijn?”

Wat een interessante vraag! Ik dacht er niet al te lang over na. Lang denken vertekent de spontane gedachte naar een rationele, gekuiste versie. Ik antwoordde daarom: “Guernica“. Een beetje verbaasd van mijn eigen antwoord eigenlijk. Picasso is een kunstenaar die ik bewonder maar ik zou er niet meteen eentje van in mijn living hangen (allez, tenzij ik ‘m aangeboden krijg, ‘k ga’t nu ook niet weigeren 😉 ).

Maar Guernica. En als tweede keus kwam “De verzoeking van Sint Antonius” (Dali) in gedachten. Dat was al een licht beïnvloedde keuze maar toch. Ook daar: veel bewondering voor Dali maar ‘k zou ‘m niet direct in mijne living hangen.

Onvermijdelijk kwam na mijn antwoord de vraag: “en waarom?”. Daar mocht ik wel even over nadenken maar het antwoord kwam nogal snel. En het was – voor mezelf – al even onverwacht dan de keuze van het werk. “Omdat ik me herken in de onrust die de schilderijen uitstralen. Mijn hoofd da’s altijd “een beetje oorlog” in mijn gedachten. Ze vallen als bommen en verstoren de hele tijd de mens die ik wil zijn. Maar tegelijk omdat het zo verdomd goed in mekaar zit. Sterk zijn in expressie, compositie, techniek, inhoud.” Vooral Guernica overtreft daar toch Sint Antonius. En de rebelse geschiedenis van het schilderij zal wel ergens de stoute jongen in mij triggeren. De nood om onrecht aan te klagen, om toch te zeggen waar het op staat. Zonder te willen schofferen maar dat onvermijdelijk doen omdat je de waarheid niet altijd kan zeggen zonder zaken te benoemen.

Dus geen Magritte, geen Bruegel, geen Vermeer, Hals of Van Eyck. Je suis Picasso 🙂

Het schilderij van Dali blijkt in het KMSKB te hangen. Allez hup, ik begin al een uitstap te plannen.