Florence ofte Firenze (2)

Terwijl ik parallel bezig ben met mijn hoofd op orde te zetten naar expo’s toe, toch effe “ontsnappen” in een vervolgblogje over het mooie Firenze. Daarover gesproken, ik kan nog steeds niet begrijpen waarom de doorsnee “anderstalige” deze stad “Florence” noemt. Firenze klinkt toch zo veel vrolijker dan Florence. Niet? Bij deze mijn excuses aan alle dames/meisjes met de naam Florence. Ook al mag je een Nightingale zijn, het liefst noem ik je Firenze 😉

Voor wie het toch wil weten: Firenze werd opgericht als Romeinse vestiging door Julius Caesar zijn soldaten in 59VC. Het kreeg toen de naam “Florentia” mee omdat het de benaming was van de hoofdtaal in die streek. Het Italiaanse Firenze is één van de vele (Italiaanse) afgeleiden van Florentia.

Het logo van Firenze (Latijn, Engels, Duits, Spaans). Lekker onhandig 😉

Maar wie Firenze zegt, zegt naast De Medici ook Uffizi . Als kunstenaar-maker kan ik deze verleider niet links laten liggen en waren de kaartjes al maanden op voorhand besteld (in tegenstelling tot de Galleria dell’Academia waar ik geen kaartjes voor had en dus ook niet ben binnen geraakt).

Van mijn 265 foto’s die ik er nam, geef ik hierbij een klein overzicht. Al is het nooit hetzelfde om een kunstwerk in het echt te zien tov een schermversie hoop ik – voor wie er nog niet geweest is – je te motiveren om er toch eens een reis van te maken. Het moet niet altijd Zuid-Amerika of Costa Del Sol zijn newaar… Bij het einde nog enkele beelden van het plein voor het museum en ook nog een Italiaanse romance die ik in een zijstraat kon bewonderen 🙂

Storm

Storm buiten en storm in mijn hoofd. Overal draait het wild in het ronde. Mijn hoofd, of mijn vork, dat heb ik altijd aan mezelf te danken. Zo veel wat mij inspireert en waar ik meer wil van weten, wat ik ook wil kunnen, wat ik wil weten,…met zoveel keer de bedoeling om een eigen bijdrage te kunnen leveren zodat we’t allemaal beter zouden hebben… Op een dag zal ik het leren. Ooit…maar is dat niet het woord waarmee alle sprookjes beginnen? (On)Gelukkig zijn nog altijd grote boze wolven die me beletten bepaalde paden te bewandelen.

De storm die gisteren over het land raasde daar kon ik spijtiggenoeg niets aan doen. Bij ons tot nu geen schade te zien. De buren zijn wel een paar pannen kwijt en een deur heeft nu verwrongen scharnieren.

Maar een paar straten verder is een grote treurwilg op het huis gevallen. Dat is erg spijtig voor die mensen. Er is nogal wat schade aan het dak en een beetje aan de muur. Het was een enorme en prachtige boom en is allicht niet meer te redden. De boom is bijzonder voor mij want het is de boom die ik als achtergrond gebruikte voor mijn eerste triptiek. Vereeuwigd in Van Hemel 🙂

Bekijk alle triptieken via deze link.

Het Geheim van de Meester: Nachtwacht 2.0

Junior² en ik zijn fan van Het Geheim van de Meester. Hoe het team telkens weer bekende kunstwerken analyseert, historische en technische weetjes zoekt en hoe Lisa de kopie maakt, het is verbazend. We doen bij het einde van de afleveringen ook altijd graag mee aan “de verschillenkwis” en onthullen aan mekaar waarom we voor het linkse of het rechtse werk kiezen.

Vorig jaar maakte het team een kopie van Rembrandts Nachtwacht. Niet zomaar: ook de afgesneden stukken werden bij deze 2.0 terug aan het schilderij toegevoegd. Dat was allemaal te zien/te volgen in het Rijksmuseum (Amsterdam). Trouwe fans als wij waren te ongeduldig en gingen zelf een kijkje nemen. De reeks is nu te bekijken op NPO (link hier). Het is gratis, je hoef enkel te registreren. Je kan er ook de oudere afleveringen bekijken.

2022: adagio voor twee

Mijn nieuwjaarsbrief is dit jaar een specialleke. Voor mij ging 2021 op maatschappelijk vlak vooral over de strijd rond “het grote onzichtbare”. Zoals bij stembusresultaten zag ik tot mijn grote bezorgdheid en spijt veel verdeeldheid onder de mensen. “Het grote onzichtbare” had/heeft het op onze dagelijkse gewoontes gemunt. Op sommige momenten was het bijna alsof we terug naar de tijd van de ontdekking van AIDS of de ontsnapping van Dutroux gingen.

Vrijheid van het individu staat/stond diametraal tegenover het welzijn van de hogere (wereld)gemeenschap. De kruisvaarders tegen de ketters (waarmee ik geen oordeel vorm over wie wie is). De wetenschappers versus de dokter-specialisten op sociale media.

Het grote onzichtbare maakt beweegredenen abstract, ontastbaar, ongezien. En ik had het daarbij niet alleen over bvb luchtvervuiling, stralingen, dumpen van zware metalen ergens in Afrika of India,…Natuurlijk heb ik ook covid en de vele nu nog onzichtbare gevolgen die zullen volgen uit deze periode. Tegelijk waren de beweegredenen van onze politiekers soms ook best on(door)zichtbaar.

Had dit allemaal impact op mijn tekenwerk? Ja hoor. De expo’s – als ze al door gingen – verliepen binnen een totaal andere sfeer, continue onzekerheid, zal er wel volk op afkomen,…Het maken van tekeningen lag een jaar op zijn gat. Weinig kans op modellen, verstoorde werking, geen opties om geplande projecten uit te werken. Toch was het tegelijk een jaar van vernieuwde opportuniteiten: zonder corona was bv de Lachende Cavalier er niet gekomen. Zonder Lachende Cavalier was de Treinbegeleider er niet gekomen. Zonder Treinbegeleider was mijn tekening niet in het Stripmuseum geraakt. Een onverwachte wending waar, met een positieve benadering, nog meer positiviteit uit kwam.

Ik weiger werken te maken waar de kijkers niet in verwondering of blij van worden. Ik wil dat de kijker een goed gevoel overhoud na het zien van mijn tekeningen, daarom zijn ze ook de MAX niet? 😉

Ik wens jullie allemaal een tof eindejaar met veel adagio, gezelligheid (echte of virtuele) en zoals ons moeder zou zeggen “gebruikt uw verstand” 🙂

Adagio for 2

Antigone (personeel UZGent)

“Garagisten van het lichaam, verzorgers van de ziel”

We hadden graag kaartjes gekocht maar we waren te laat. Via via kwam er één kaartje vrij en gelet op mijn drukke verkiezingscampagne moest er niet veel beslist worden. De vrouwdeshuizes ging gisterenavond met veel plezier naar de opvoering Antigone.

Vanochtend lag er een boekje op de ontbijttafel…

In dat boekje op de laatste pagina de supermooie en zeer aangrijpende tekst gesigneerd door Thérèse:

Het hart, het is meer

dan een spier.

Het is een cadeau.

Het klopt voor u.

En voor anderen.

Het verhaal van Antigone verteld, georkestreerd en opgevoerd door het personeel van het UZGent, gespeeld op het terrein van het UZGent. Helemaal in de sfeer van het verhaal, het gebeuren en de werking van het UZ. Maar dan met een hedendaags sausje erover. Als ik het enthousiasme van de madam zie, dan weet ik dat het niet goed was maar zéér goed. Ik plukte nog wat foto’s van Instagram-account van het UZ en hoop dat er ooit nog ’s een vervolg op dit evenement komt (pakt er uwen tijd voor, ’t moet niet volgend jaar zijn).

De Max van Isabel

In het academiejaar 2005-2006 leerde ik Max kennen via “het forum” waar ik afleiding zocht tijdens het schrijven van mijn thesis. Een beetje lachen, beetje zeveren maar evengoed in voor een serieus gesprek.

We delen ook een gemeenschappelijke interesse in de Gentse Feesten, in het bijzonder straattheater en puppetbuskers. Dus elk jaar lopen we elkaar daar – al dan niet toevallig – tegen het lijf. Facebook heeft de afgelopen periode zonder Gentse Feesten goed zijn best gedaan om mij daar aan te herinneren.

Toen Max in 2011 ten voordele van Music for Life enkele werken veilde, deed ik een bod op deze ingekaderde tekening. Ik vond deze fascinerend want de tekening is eerder mysterieus en niet zo een typische Max.

Vorig jaar was ik blij verrast dat “mijn Max” opdook in de 365 dagen blog-reeks (nummer 346), het moet zijn dat ik niet de enige ben die er iets in ziet…

Expo Toetanchamon (Luik)

Kunst en cultuur gaat natuurlijk verder dan alles wat zich vandaag afspeelt. Hoe de toekomst er kan uitzien, kunnen we leren uit het verleden. Eén van die fascinerende en vooral mysterieus/inspirerende culturen is de Egyptische. Meer dan 3000jaar cultuur met een belangrijke invloed op alles wat daarna kwam in onze contreien (o.a. Griekse, Romeinse cultuur) tot ontwikkeling kwam.

Daarom gingen we met het gezin naar de expo Toetanchamon in het station van Luik. De expo zou al voorbij zijn maar omwille van de coronazaken werd ze verlengd tot eind augustus.

King Kong 1976

Gisteren naar Hollywood Nightmares: Scary Symphonic Scores binnen het kader van het Filmfestival Gent geweest. Een avond vol live muziek met beelden uit horroklassiekers. Frankenstein, Dracula, King Kong, Dr. Jekyll & Mr. Hyde,… zowel de oude als nieuwe versies kwamen aan bod. Met Marco Beltrami in de zaal en Dirk Brossé op het podium. Super avond! Ik moet er echt een jaarlijkse gewoonte van maken, ook wanneer er tentoonstellingen op het schema staan. Maar één componist sprong er (alweer) bovenuit: John Barry. U weet wel, die van de James Bondfilms. De man schreef echter meer muziek dan alleen de JB-thema’s. Dat hij ook “horror”-muziek maakte dat wist ik niet. Al zou ik King Kong (1976) nu niet meteen als “horror” klasseren. Voor mij is dat hooguit een beetje spannend. Maar de muziek is jammiieeeee!

Ter nagedachtenis van mevrouw Vespucci

Dit weekend sloot ik KID (Kunst in het Dorp- te Bellingen af. Een succesvolle editie met meer dan 1000 bezoekers. Een dikke pluim voor de organisatoren. Het was een waar plezier ook hier te mogen deelnemen.

Naast het exposeren van de “Triptiek van de dood” was de opdracht “doe iets met de ruimte waarin je exposeert”. En dat heb ik met veel plezier gedaan. “Het klein salon” werd ingericht als herdenkingskamer voor mevrouw Vespucci. Naast haar urne waren haar laatste momenten en een portret ter nagedachtenis aanwezig.

Ik kijk er naar uit om toch wel wat mensen die naar KID afgezakt zijn ook in Drongen terug te zien.
Tot dan!

Paris ne sera jamais Paris

ofte Parijs is altijd een beetje anders. Jaarlijks ga ik naar Parijs. Dat is al vele jaren zo. En telkens ik naar Parijs ga, ontdek ik weer een andere kant, een ander leven, andere kunst, andere sfeer.

Deze keer ging de trip helemaal naar ’t zuiden van Parijs. Het 14e en 15e arrondissement. En hoe groot Parijs ook is, er zijn enorm veel parallellen met Gent. Gent mag fier zijn dat deze wereldstad een beetje een spiegel is voor dit grote dorp.

Maar na een 3daagse vol plezier en genot, zei ze me op de Thalis richting Brussel: “eigenlijk zouden we vanavond naar een Franse film moeten kijken”. Ik zocht en ik vond. En eigenlijk mag u deze film ook niet missen. Daarom laat ik hieronder een link waar u hem helemaal gratis kan bekijken. Maar begin misschien eerst met de trialer over dit waargebeurde verhaal van Edmond waarvan iedereen de afloop kent maar niemand het begin…

 

La chanson des vieux amants

Er zijn vele dingen die me inspireren om te komen tot een tekening. Een verspreking, een mistypsel, trauma’s, (jeugd)herinneringen, bewonderingen, uitdagingen,…

Bij elke tekening gooi ik een massa emoties in de ring. Ook al lijken ze erg rationeel en berekend gemaakt. Zelfs een schets van een dagelijks bezocht straatbeeld wordt overladen met emotie en fantasie. Wie er op let, ziet het wel. Het zijn verfijnde details (alweer die details) die het verschil maken met de harde realiteit. Je moet er even bij stil staan, de tijd nemen om jezelf open te stellen en te ontdekken. Bij mij geen snelle wegwerpkunst zonder betekenis. Ik hou niet van handleidingen, zelfs die van de IKEA niet.

Maar wat ik ULTIEM vind is de emoties die ik in dit lied vind. Die emoties zijn zo sterk, zo fragiel, gebroken en dan weer gelijmd. Ik hoop op een dag dit op papier te krijgen… (ik heb dat trouwens ook dikwijls bij James Bond-thema’s maar nergens zo sterk als deze)

Brueghel- ofte Bruegelwandelroute

Strategie! Dat is wat een mens nodig heeft op een vrije (feest)dag in België. Terwijl West-Vlaanderen al deze ochtend in de regen zat en de voorspellingen voor Oost-Vlaanderen tegen de middag hetzelfde lot voorspelden, verplaatsten wij ons naar Brabant. Even scrollen door het grote web leert dat er in Dilbeek, meer specifiek Itterbeek en dus Sint-Anna-Pede, meerdere Bruegelroutes zijn die absoluut de moeite waard zijn om te doen.

Al vind ik maar na wel 100 kliks een plan, toch doorgezet. Om het parcours niet te zwaar en te lang te maken voor de kleinsten, kies ik voor de wandelroute die ik blijkbaar ook met de fiets kan doen. Hup. De fiets de auto in en samen met de kleinen van Gent naar Itterbeek.

De route begint aan het kerkje van Sint-Anna-Pede waar je naast de kerk ook meteen een afdruk te zien krijgt van het schilderij “de parabel der blinden“. Het kerkje staat er mooi op de achtergrond. Dat is alvast een sterke start die de lat hoog legt. In het kerkje heel wat uitleg over de werken van Bruegel en een foto van Filip Dujardin. De foto hoort bij die andere (tijdelijke) wandeling: De Blik van Bruegel. Maar die gaan we nu niet doen. Al is het wel de moeite om even gebruik te maken van de stelling naast het info-bureau om de vallei de overzien.

De Bruegelwandelroute is ongeveer 7km lang maar vermoeid geen seconde. Ook voor de kinderen niet. Regelmatig zijn er speeltuintjes en dingetjes die je kan zoeken op de schilderijen of in de natuur. Ik las de teksten die vertellen over de schilderijen voor. Het is dan meteen ook een beetje Vlaanderen’s geschiedenis. Onderweg kregen we ook nog een andere kerk te zien en de fameuze schuur uit de Boerenbruiloft.

Ik laat je nog wat foto’s zonder veel spoilers. In het toeristisch bureau Dilbeek is er een “echte” zoektocht te koop maar helaas zijn die adresjes op feestdagen niet altijd open. Enfin, ik heb niet de moeite genomen om er langs te rijden en dat te moeten vaststellen. Het kan dus evengoed zijn dat het wel open was…De wandelroute is goed aangeduid met witte 6-hoekige bordjes, je hoeft niet echt een plan maar je start wel best aan de kerk.

Download de wandelroute hier. En is ook nog een langere fietsroute van 45km, die kan je hier downloaden

 

 

Op visite bij Bruegel

De laatste weken waren (alweer) Bruegel-weken. Niet met eigen creaties maar wel met het bezoeken van Bruegel-evenementen te Brussel.

Eerst ging ik met junior² naar Bruegel de Bruegel Immersive in het Dynastiepaleis aan de voet van de kunstberg. Een interessante projectie-expo waar je Bruegels werk op zeer groot formaat kan bekijken en uitleg krijgt over de details in het werk. De wandeltocht door het Dynastiepaleis eindigt in een projectiezaal met Bruegelschilderijen langs alle kanten (bonven, onder, links, rechts) en een interessante verhaallijn. Bezoek duurt in totaal ongeveer 1 uur.

Hier meer info

Later ging het met vriend Jan naar het KSMKB voor “Bruegel Unseen”. Bruegelschilderijen in gigapixel geprojecteerd in het KMSKB. Ik had begrepen dat het met zo’n VR-bril zou zijn en we in het schilderij zouden stappen maar dat was eerlijk gezegd veel minder. Net zoals hierboven maar op veel kleiner formaat worden schilderijen geprojecteerd. Beetje ontgoochelend daar het ook maar over 3 schilderijen gaat. In ruil kan je met je ticket ook wel binnen in de vaste collectie van het KMSKB.

Enfin, de algemene regel geldt ook hier: hoe meer blabla er rond gemaakt wordt, hoe minder de prestatie.

De video’s van het KMSKB zijn ook te vinden via Google:

het bezoek van Johannes de Doper

uitleg rond het leven van Bruegel

 

 

Parijs dakloos

Naar (bijna) jaarlijkse gewoonte gingen we ook nu naar Parijs. Omdat we de tel zijn kwijt geraakt leggen we de teller vast op 10. We zijn allicht al meer in Parijs of in de buurt geweest maar soms is het moeilijk om de grens te trekken tussen “we bezoeken Parijs” en “we zijn op doortocht”.

Maar deze keer kreeg Parijs onze volle aandacht. Ik wou vooral de expo Klimt (Atelier de Lumières) gaan bekijken. Voor de rest is Parijs altijd dat gezellige Parijs waar ik mij zorgeloos thuis voel. En wat doe je nog na 10keer Parijs? Een rondje déja-vu of valt er nog wat te ontdekken? Ik zal het u al zeggen: er valt nog veel te ontdekken! Na dag 1, gevuld met de expo en een flinke wandeltocht, beslisten we voor dag 2 en 3 het wat meer als een toerist aan te pakken. “2 tickets adultes et 1 enfant pour le bus, svp” En wij weg met de Engelse dakloze dubbeldekker door de vele straten van Parijs. Hop on, hop off. En dat er nog veel te zien valt, ik zweer het u!

Naast een paar geocachen samen met een koppel Parijzenaars, noteerden we vele plekjes die we volgende keer maar eens van dichterbij moeten bekijken. Minpuntje van de rit: de glazen wand rond de voeten van de Eiffeltoren. Ik begrijp dat het zicht moet worden behouden maar ’t is toch niet meer hetzelfde. En dat allemaal door die paar zotten…

Kunst in Knokke

Zwoele zomeravond. Verschrikkelijk cliché. Ze keek naar mij en vroeg me: “ga je met me mee?”. En we hadden een date!

Wie voor het komende weekend nog geen plannen heeft kan deze tip zeker goed gebruiken. Nog tot 15/8 loopt in Knokke de 25e editie van de openlucht tentoonstelling “Sculpture link“. Vanaf het station volg je de Meerlaan en wandel je zo langs vele prachtige beelden opgesteld langs de baan. Ben je aan de Zeedijk gekomen, dan kan je ook die afwandelen. Langs de zeedijk vind je niet alleen de beelden van Sculpture link maar zie je veel moois in de galerijen langs de dijk. Wil je nog meer zien, dan is er ook nog de “beelden”-route van Beaufort. Die laatste moet je niet al te letterlijk nemen want het zijn verre van sculpturen: een artistieke tuinaanleg, een speciale redderstoel/trap/toren, een soort gestolde visser…Het is zo wat minder mijn ding (voor wat Knokke betreft toch).

Dat Knokke kunststad aan zee is kan je zien aan het overzicht van alle beelden in de gemeente. Die zijn verzameld op deze site: https://www.myknokke-heist.be/nl/beelden-de-stad

Eettip: restaurant Rigoletto aan de Lippenslaan. Lekker, gezellig, casual en betaalbaar.

Triënnale Brugge

Nog tot 16 september loopt in Brugge de triënnale. Dat is op zich niet meer dat een moeilijk woord om een beeldententoonstelling die om de 3 jaar door gaat te benoemen (dus laat u niet afschrikken).

Samen met vrienden is dat het ideale excuus om af te spreken in Brugge. Met deskundigheid van gids M (die je niet kan bellen voor moord) werden we door het parcours geleid en zagen we de meeste beelden. Leuk aan deze “tentoonstelling” is (1) dat ze op het water ligt, (2) dat je ze ook echt kan gaan beleven door er in/door te lopen en (3) het soms inspirerend, dan confronterend, dan leutig is om te doen.

Alles is op wandelafstand. Hup, auto in parking ’t Zand achterlaten en wandelen maar! Neem de tijd om onderweg ook een picknick en een ijsje naar binnen te werken en je hebt zo de dag van je leven.

Let wel, in Brugge rijden de auto’s nog door het stadscentrum, dus wel even opletten voor de gaspedaalmens.

Meer informatie over de triënnale vind je via de website van de tentoonstelling en hieronder natuurlijk op de foto’s 🙂

 

KIEZEN op Erfgoeddag voor Mariakerke!

Tijdens de Zomerliefkermis (21-22-23 april) kiezen 77 bekende Mariakerkenaren voor wat zij belangrijk vinden.
Het centrale thema van de Erfgoeddag is KIEZEN omdat er dit jaar gemeenteraadsverkiezingen zijn. Organisator Jos De Baets laat 77 bekende en/of belangrijke Mariakerkenaren kiezen voor erfgoed:

– Wat waarderen ze?
– Wat vinden ze heel waardevol?
– Wat willen ze behouden?
– Wat willen ze zeker beschermen?

Aan de hand van een persoonlijk voorwerp en een woordje uitleg wordt duidelijk wat hun eigen stukje erfgoed mag zijn. Dat kan een voorwerp zijn uit hun leven, van ergens over de wereld of specifiek gericht op Mariakerke.

Mariakerke telt veel bekende gezichten. Niet alleen Daniel Termont maar bijvoorbeeld ook Koen Crucke, Katrien Saelens,  Claude Marissael, Monique De Bock, Annie Martens, Willy Van De Putte, Willy Bartholomeus, Paul Bruyland, Lenny Van Wesemael, Peter Vanden Abeele, Raoul Vercaigne, Max Van Hemel, Rik Tans, Frank Gasthuys, Achiel Pauwels, Dirk Huyghe, Roger oosterlinck, Bob De Moor, Kurt Defrancq, Sofie Demeyer, Henri Vandermoere en nog vele andere bekende namen nemen deel aan deze unieke en verrassende tentoonstelling.

Het bezoek is gratis. De tentoonstelling loopt 21,22 en 23 april weekends van 10u tot 18u, maandag 14u tot 18u.
Elk uur is een rondleiding door Jos De Baets.
Adres: OC De Pastorij, Mariakerkeplein 1, Mariakerke.

Doet u even de moeite om de rondleiding met Jos te volgen, u zal er geen spijt van hebben (het is beloofd!)

2x prijs

Sommige commentaren laat je zomaar voorbij gaan. Wat is kunst en cultuur zonder een publiek die het weet te waarderen? Ik ben nogal (zeer) blij, fier, geflatteerd over dit bericht. Komende  van een madam met wanten, telt het dubbel ❤

Expo Jürgen & Mario in stationsbuurt

Wie de komende weken even tijd neemt voor een gezellig momentje rust in een exclusief decor, die moet een bezoek brengen aan de tentoonstelling van Jürgen Facon en Mario D’hont. Tot 4 februari houden ze hun 2e tentoonstelling in de Herbatheek (doorgaans herkenbaar aan de frigo voor de deur).

De werken zijn verrassend fris. Jürgen maakt schilderijen, tekeningen, drukwerk in zwart-wit en kleur. Er zitten duizenden figuren en evenveel betekenissen in. “Ik zet op doek wat in mijn hart opkomt”, zegt Jürgen. “Het is niet omdat ik er een titel aan geef dat je er dat ook persé moet in zien. Iedereen mag er van maken wat hij of zij zelf wil.” Volgens zus Ingeborg zijn de werken “De werelden van Jürgen” zijn beste werken. Deze werken kan je zien aan het begin van de tentoonstelling.

Mario D’hont is een veelzijdig en ervaren kunstenaar. Mario’s schilderijen passen helemaal in de hedendaagse kunst. Toch is zijn kunst wél hanteerbaar zonder handleiding. Soms doet het denken aan Richter, soms aan Raveel. Maar het meest bijzondere in zijn werk is dat de onderwerpen in zijn schilderijen trachten los te komen van het canvas. Willen ze ontsnappen of net in het canvas intreden? Vinden ze zichzelf het schilderij waard of zijn ze daarentegen te bescheiden om op doek gezet te worden. Laat het maar weten!

Expo Jürgen Facon en Mario D’hont in Herbatheek, Koning Albertlaan 75 (rechtover Sint-Pietersinstituut en dus vlak bij station), nog tot 4 februari 2018. Open op zaterdag en zondag van 10-17u. Concert van Billy & Bloomfish op 4 februari om 15u.

De bewondering van Rik

Kwaliteit maak je samen. Een goede blog met kwalitatieve berichten dus ook 😉 Daarom neem ik graag bij deze de bewondering voor Van Eyck door Rik Guns over van zijn Facebookpagina. Ik laat u mee genieten van zijn hartig enthousiasme.

Ik deel dit uit pure bewondering voor Jan Van Eyck, volgens mij de grootste schilder ooit. Te bewonderen dankzij de website ‘Closertovaneyck’. (Je moet klikken om in te zoemen op het beeld hieronder).

In de ‘Madonna met kanunnik Joris Van der Paele (1436), te bewonderen in het Groeningemuseum in Brugge, heeft Van Eyck de kanunnik zo realistisch geschilderd, dat een reumatoloog er onmiskenbaar arteritis temporalis op herkende. (Hyperrealisten zouden het vandaag niet zó precies kunnen doen). De licht gezwollen, ietwat stijve linker hand wijst sterk op ontstekingsreuma (polygamya rheumatica), een aandoening die nog al eens gepaard gaat met gezichtsproblemen. Vandaag zou men daarvoor geen bril voorschrijven, maar dat wist men in de 15e eeuw natuurlijk niet.

Brillen waren begin 15e eeuw al goed ingeburgerd in de hogere kringen, veel beter dan wordt gedacht. Uit doeanedossiers van de haven van London bleek dat tussen juli en september 1384 alleen al 1151 brillen uit de Lage Landen werden geïmporteerd. Maar men liet er zich niet graag mee portretteren. ‘Brillen’ werd geassocieerd met ouder worden en wie wil zich nu zo vereeuwigd zien? Tenzij een kanunnik die toch al goed in de zestig was. En zeker als er andere, religieuze redenen waren, waar de kanunnik zich ongetwijfeld wél graag mee associeerde: het licht dat door glas schijnt stond symbool voor de Incarnatie (dat God mens is geworden). Translucentie stond symbool voor de maagdelijkheid en de bril maakt de rol van Maria in de Incarnatie (letterlijk) groter. Dat de kanunnik de bril vasthoudt bewijst zowel zijn devotie voor Maria als zijn kennis van het woord Gods.

Ik geloof daar allemaal niet in, maar het is wel ontzettend boeiend. Ook al omdat het gebruik van brillen de kennis van optica bewijst, en daarmee de waarschijnlijkheid dat Van Eyck optica gebruikte voor zijn (fotografisch precieze) schilderijen.

In elk detail van Van Eycks schilderijen zit een schat aan kennis verborgen.
(Sorry dat ik u hiermee lastig val. Ik heb me gewoon effe laten gaan…)

Waarop ik zei: “lastig? Meer van dat!” En Rik zich nog eens mocht laten gaan…

allez dan, nog eentje. Jan Van Eyck was een beetje de Hitchcock van zijn tijd. Die liet zich ook onopvallend graag zien in een scene. Van Eyck ook. In dit schilderij doet hij dat in de reflectie van het schild van Sint-Joris (wiens gezicht overigens een beetje van Bart De Wever heeft, maar dat geheel terzijde ☺️).