Het einde WO I nu op Netflix

Op 11 november herdenken we het einde van WO 1. Voor ons – Belgen – vooral gekend voor die oorlog in West-Vlaanderen daar… Officieel was de aanleiding van WO 1 de moord op Frans Ferdinand van Oostenrijk. Frans was zowaar evenzeer pech- als geluksvogel als je even de moeite neemt om na te lezen hoeveel pogingen er nodig waren om hem klein te krijgen wordt het bijna een klucht. En dan vooral over hoe die pogingen afgelopen zijn. Gavrilo Princip vermoordde Frans Ferdinand en zijn vrouw maar om u een inzicht te geven op de “kansen” dat deze aanslag gelukt is, citeer ik hier een lijntje Wikipedia:

Door het toeval dat Frans Ferdinand besloot de officieren in het ziekenhuis te bezoeken, dat de chauffeur de verkeerde afslag nam en stilstond, en dat Princip toevallig door de voordeur van de delicatessenzaak naar buiten stapte, kon Princip de kroonprins van zijn leven beroven. 

Gelukkig hebben we vandaag een R op de snelheidspook van de auto staan. Het kan mensenlevens redden…

Maar ik blog niet om deze gebeurtenis onder de aandacht te brengen. Ik blog vooral om de absurditeit van extreem rechts, extreme gedachten en oorlog voeren aan te kaarten. Als kind van de koude oorlog, vind ik (zacht gezegd) de Poetin-idiotismen iets om aan te pakken. Dat zo iemand aan het hoofd komt van zo’n grootmacht en dat er geen mogelijkheid is om die op een zijspoor te zetten is niet echt geruststellend.

Onze media staan momenteel bol van de verhalen van gedemotiveerde Russische soldaten. Mijn advies: gasten, stopt ermee, het is de moeite niet en het brengt u ook geen enkele eer. Maar tsaar Poetin is moeilijk van zijn kolonisatiedrang af te brengen. En legeraanvoerders die hebben doorgaans een hoog EQ. Hoe oorlog (WO 1 in casu) vanuit het standpunt van een Duitse soldaat eruit ziet, zonder veel grote triomfmuziek, zie je in de film “All Quiet on the Western Front”. Een interessante blik waar eens niet vanuit de kant van de geallieerden wordt gefilmd met veel heroïsme. Eigenlijk zou iedere laatstejaars dit minstens moeten gezien hebben. En ook die Waalse aap die de legerdienst terug wil instellen…

2022: adagio voor twee

Mijn nieuwjaarsbrief is dit jaar een specialleke. Voor mij ging 2021 op maatschappelijk vlak vooral over de strijd rond “het grote onzichtbare”. Zoals bij stembusresultaten zag ik tot mijn grote bezorgdheid en spijt veel verdeeldheid onder de mensen. “Het grote onzichtbare” had/heeft het op onze dagelijkse gewoontes gemunt. Op sommige momenten was het bijna alsof we terug naar de tijd van de ontdekking van AIDS of de ontsnapping van Dutroux gingen.

Vrijheid van het individu staat/stond diametraal tegenover het welzijn van de hogere (wereld)gemeenschap. De kruisvaarders tegen de ketters (waarmee ik geen oordeel vorm over wie wie is). De wetenschappers versus de dokter-specialisten op sociale media.

Het grote onzichtbare maakt beweegredenen abstract, ontastbaar, ongezien. En ik had het daarbij niet alleen over bvb luchtvervuiling, stralingen, dumpen van zware metalen ergens in Afrika of India,…Natuurlijk heb ik ook covid en de vele nu nog onzichtbare gevolgen die zullen volgen uit deze periode. Tegelijk waren de beweegredenen van onze politiekers soms ook best on(door)zichtbaar.

Had dit allemaal impact op mijn tekenwerk? Ja hoor. De expo’s – als ze al door gingen – verliepen binnen een totaal andere sfeer, continue onzekerheid, zal er wel volk op afkomen,…Het maken van tekeningen lag een jaar op zijn gat. Weinig kans op modellen, verstoorde werking, geen opties om geplande projecten uit te werken. Toch was het tegelijk een jaar van vernieuwde opportuniteiten: zonder corona was bv de Lachende Cavalier er niet gekomen. Zonder Lachende Cavalier was de Treinbegeleider er niet gekomen. Zonder Treinbegeleider was mijn tekening niet in het Stripmuseum geraakt. Een onverwachte wending waar, met een positieve benadering, nog meer positiviteit uit kwam.

Ik weiger werken te maken waar de kijkers niet in verwondering of blij van worden. Ik wil dat de kijker een goed gevoel overhoud na het zien van mijn tekeningen, daarom zijn ze ook de MAX niet? 😉

Ik wens jullie allemaal een tof eindejaar met veel adagio, gezelligheid (echte of virtuele) en zoals ons moeder zou zeggen “gebruikt uw verstand” 🙂

Adagio for 2

Een beetje Rembrandt

Terwijl ik de organisatie voor het Stripmuseum opvolg (mails tussen Museumpass, Stripmuseum en mezelf gaan over en weer, aanstekelijke energie), staat de tekentafel niet stil. En tegelijk bekijk ik dan een documentaire over Rembrandt (Klik hier voor de docu – tijdelijk te bekijken), denk ik na over nieuwe tekenprojecten, expo-projecten etc etc.

En dan wordt in de documentaire gezegd dat Rembrandt wel vanalle voorwerpen in zijn huis verzamelde. Voorwerpen die hij dan gebruikte in zijn schilderijen: of om ze direct over te nemen of om het model te helpen bij het inleven in een pose. En dan zou ik al eens durven denken: “Zi, dat doet een groot kunstenaar, die verzamelt vanalles rondom zijn werkplek om zich te laten inspireren. Dat doe ik niet..” En om aan mezelf te bewijzen dat ik geen voorwerpen verzamel neem ik dan vol overtuiging een foto die ik onder mijn blog kan zetten. Nèh!

Als statement.

Of was het eerder als ontkenning…erratum…(je wil niet weten wat er allemaal onder de tafel zit)

Warme oproep aan het college :)

Geachte politici,

Beste Gentenaars,

Al meerdere gemeenten namen initiatieven om kunst in het straatbeeld te brengen. Het waren tot nu kleinschalige lokale initiatieven. Maar nu zie ik via de media onderstaand artikel verschijnen.

Een stevige steun voor de kunstenaars die wegens de corona geen podium meer krijgen en zodoende straks weer een “gewone job” zullen moeten aannemen.

Bij deze – met een knipoog – een kleine por om in Gent een initiatief op te zetten, een kunstroute, een wandeling, een fietstocht,…met afdrukken van kunstwerken door Gentse kunstenaars, voor Gentenaars. Een morele steun die langs meerdere kanten werkt want we weten dat kunst mensen blij maakt (dat is wetenschappelijk bewezen). En als ik er mag bij zijn, dan heeft u hierbij alvast al mijn kandidatuur op zak. Ik kan dit niet trekken maar wil zeker ondersteunen indien gewenst.

Met vriendelijke groeten,

Max

www.maxvanhemel.be

 

https://www.antwerpen.be/nl/info/5ea97c9fcbeec1d2d1608fb2/200-kunstwerken-sieren-billboards-in-antwerpse-straten?fbclid=IwAR0vtixuGFkPaOwPIIXNNyD_XEqxyn3qQaL3hKySCCQXcIjobww-iD7t2Ok

BLIJVEND ACTIEF: Max Van Hemel

Wat doen kunstenaars in quarantaine? Ik pikte de vragenlijst van Kunstpoort en geef mijn antwoorden.

K: Welke creatie staat er voor het ogenblik op stapel? 

Omdat het tijdens deze coronaperiode niet mogelijk is samen te werken met modellen staat zo goed als alles on hold. (ik heb ooit over virtueel poseren gedacht maar het is er nooit van gekomen). Dus komen er geen tekeningen vanuit nieuwe ideeën. Gelukkig heb ik wel nog een archief waar ik kan uit putten. Dus maak ik tekeningen aan de hand daarvan. Dat is tot zo lang mijn papier en potlood-voorraad strekt natuurlijk want ook van mijn voorraad hang ik af.

Het eerste tekenresultaat heb ik toepasselijk “Lady Corona de eerste” gedoopt. Er volgt nog wel eentje ergens volgende week ofzo.

Na de 2 Bruegels kriebelt het wel om er nog een derde te maken of een Jeroen Bosch…maar dat idee zou de corona moeten overstijgen. Zo lang wil ik niemand binnen houden.

Maar de blogs en de kunstweetjes die gaan wel door. Nu juist door de crisis heb ik wat meer tijd om opzoekingen te doen, dingen te bekijken of te lezen.

K: Is je nieuw werk gerelateerd aan de Corona crisis?

Neen, niet echt. Een bacterie inspireert me niet zo. Ik werk meestal wel lang (een paar maanden) aan de voorbereiding van een werk.
Of misschien wel in de muziek, ik kan wel elke dag een liedje vinden waar ik de titel kan aanpassen: “Corooonaaaaa…I just met a girl named Coroonaaaaa…” 😉

K: Ben je intensiever met kunst bezig dan voor covid-19?

Niet intensiever. Maar zeker ook niet minder. Ik heb altijd gesteld dat kunst maken meer is dan wat tekenen. Net zoals in de sport moet er blijvend getraind worden en “vanuit uw kot” kan je duidelijk ook vanop de rollen in de garage kunst maken 🙂 Het is absoluut wel zo dat ik mensen, interactie, nodig heb om te komen tot creëren. Soms worden dat eenvoudige portretten, soms zijn het meer verhalen. Geen mensen = geen verhalen…lang moet het dus ook weer niet gaan duren.

Wat ik wel bewust heb geminderd is Facebookgebruik. Dit tweeslachtig medium die graag gesponsorde berichten ziet maar liever geen (naakte) kunst, die laat ik nu even voor wat het is. Alleen de blogs verschijnen nog op Facebook. Dat brengt op zich al enorm veel rust.

K: Is het maken van kunst een noodzaak, een manier om deze periode te verwerken?

Kunst maken is minstens een noodzaak. Voor mij is tekenen een verslaving. Ik zou niet kunnen zonder. Maar het is niet dat ik deze periode specifiek beter door kom omdat ik tekeningen maak. Stel je voor dat tekenen nu net dé oplossing zou zijn. “Iedereen aan de potloden!”, zou ik dan roepen.

K: Heb je toekomstplannen of staan die nu on hold?

Zeker. Onder andere de derde triptiek (van de liefde) staat nu on hold. Normaal zou ik daarmee na de Van Eyck-expo (MSK) in productie gaan maar aangezien nu niemand uit zijn kot mag, moet ik het noodgedwongen uitstellen. En er waren nog wel wat losse projecten die ik wou opstarten die om dezelfde reden niet van de grond komen. Nu jah, erg is dat niet. Hoe langer de wijn blijft liggen, hoe beter hij wordt. Met ideeën is dat net zo. Al komt er best wel een moment om de fles te kraken.

Er zijn ook nog wel expo’s afgelast of verplaatst. Dat is erg spijtig. Maar dat komt allemaal terug. Als we ons alleen daar maar zorgen moeten over maken, dan hebben we er weinig. Gezondheid is veel belangrijker en daar ligt nu alle prioriteit.

Een gewone woensdag

Op woensdagen moet er vanalles gedaan worden. Naast het tekenwerk, soms modellenwerk, zorg ik voor de blogs. En wat huishoudelijke dingen: lunch voorzien, de fiets onderhouden, beetje kuisen,… Of gewoon wat gaan wandelen in de Bourgoyen. Ik moet nog altijd wennen aan het zicht zonder het naaldbomenbos. Ook al keren we terug naar de oorspronkelijke natuur, ik weet lang niet of alle fauna en flora hier happy mee zijn…(open vraag, geen kritiek).

Voordeel van de winter en al die verdwenen bomen: je kan van ver de bekende Gentse torens herkennen en ook de toren van de abdij van Drongen.

 

Op visite bij Bruegel

De laatste weken waren (alweer) Bruegel-weken. Niet met eigen creaties maar wel met het bezoeken van Bruegel-evenementen te Brussel.

Eerst ging ik met junior² naar Bruegel de Bruegel Immersive in het Dynastiepaleis aan de voet van de kunstberg. Een interessante projectie-expo waar je Bruegels werk op zeer groot formaat kan bekijken en uitleg krijgt over de details in het werk. De wandeltocht door het Dynastiepaleis eindigt in een projectiezaal met Bruegelschilderijen langs alle kanten (bonven, onder, links, rechts) en een interessante verhaallijn. Bezoek duurt in totaal ongeveer 1 uur.

Hier meer info

Later ging het met vriend Jan naar het KSMKB voor “Bruegel Unseen”. Bruegelschilderijen in gigapixel geprojecteerd in het KMSKB. Ik had begrepen dat het met zo’n VR-bril zou zijn en we in het schilderij zouden stappen maar dat was eerlijk gezegd veel minder. Net zoals hierboven maar op veel kleiner formaat worden schilderijen geprojecteerd. Beetje ontgoochelend daar het ook maar over 3 schilderijen gaat. In ruil kan je met je ticket ook wel binnen in de vaste collectie van het KMSKB.

Enfin, de algemene regel geldt ook hier: hoe meer blabla er rond gemaakt wordt, hoe minder de prestatie.

De video’s van het KMSKB zijn ook te vinden via Google:

het bezoek van Johannes de Doper

uitleg rond het leven van Bruegel

 

 

Vitrines d’Amour: het plan

Omdat ik, behalve in het boekje, online geen wandelroute van Vitrines d’Amour kan vinden, post ik maar een foto van het plannetje uit het boekje.

Bij elk nummertje staat een kunstenaar. In totaal 55 over 51 vitrines. Vind je het plannetje een beetje te klein? Geen paniek, bij elk bezoekpunt liggen boekjes dus kan je vanaf het eerste punt meteen verder met een goed leesbaar plan 🙂

Veel plezier!! (klik op de foto om te vergroten) Andere info op Facebook- Vitrines d’Amour

dav

Expo Hyperrealisme – Kunsthal, Rotterdam

Bezoekje van de dag. Dat het de moeite waard was! En Rotterdam ligt lang niet zo ver dan Luik. In tijd al even ver van Gent dan Namen.

Rotterdam met het fantastische Museumpark waar een mens als ik, liefhebber van schone kunsten, nog echt aan zijn trekken komt. Want ja hoor, in Nederland daar weten ze het realisme nog te waarderen. Zowel in de “oude” kunsten als in de “actuele” kunsten. Verrassend, aangenaam en dus een groot contrast met de selecties die we in Vlaanderen door de “vakjury” zien.

Ik laat u verder genieten, maar mocht u nog naar de tentoonstelling gaan, misschien niet alle foto’s bekijken…Meer info vind je hier.

 

De PréComputer-historie

Ik vertelde al eerder dat ik een cursus “kwaliteit” (ISO9001) volg. Deze week kwam het onderwerp “mijn eerste computer” op de tafel. Merkwaardig dat de meeste cursisten hun eerste thuiscomputer situeren begin jaren ’90. Het bracht me naar Memory-lane…De eerste échte PC die ik kreeg was een IBM met nog zo van die grote zwarte 5.25inch schijven. Een waar (groot) beest met een groen scherm. Fascinerend ding waarbij de F-toetsen op de zijkant van het toetsenbord stonden. Maar je kon er wel WP (Wordprocessor) en DBASE (de voorganger van XL) op draaien. Dat moet zo ergens 1986 geweest zijn. Veel kon ik er niet mee. Als tiener heb je andere verwachtingen voor zo een machine. Het beste wat ik vond dat je er kon uithalen waren zo van die tekeningen gemaakt uit letters (want foto’s kon je met die PC nog niet verwerken) en gedrukt op 37 vellen kettingpapier…

 

Représentation de feuilles

Gisteren werd op Catawiki een echte tekening van Magritte geveild voor 10.000euro.  Ik vond het bijzonder boeiend om eens een veiling van een echt waardestuk te kunnen meemaken vanuit mijn zetel. Dit soort veilingen hoor je wel eens over de radio of zie je via een flyer in de bus langs komen maar – bij gebrek aan budget – ga ik er nooit op in.

Het stuk werd geschat op 12.500-17.500euro maar haalde dus “maar” 10.000euro. Een koopje voor wie het kan betalen. Mocht ik het kunnen, dan had ik wel mee gedaan. Het moet toch een bepaalde kick geven om zo’n échte Magritte in uw handen te hebben, niet?

Dessin crayon / Dessin stylo – Gesigneerd – 1967

2x prijs

Sommige commentaren laat je zomaar voorbij gaan. Wat is kunst en cultuur zonder een publiek die het weet te waarderen? Ik ben nogal (zeer) blij, fier, geflatteerd over dit bericht. Komende  van een madam met wanten, telt het dubbel ❤

Drongen cultuurt het jaar in

Nieuwjaar in Drongen…Cultureel nieuwjaar. Een feest onder cultuurverenigingen waar ook iedere Drongenaar welkom is. Er was weer heel wat mooie muziek, veel nieuws en vooral drank en lekker hapjes.

Ik weet u te vertellen dat de papieren jaarkalender – die anders een overzicht geeft van wat er allemaal te doen is – niet meer wordt uitgegeven bij gebrek aan subsidies. Een beetje spijtig voor een deelgemeente met zoveel oudere mensen. Maar er was ook heel wat interessant nieuws. Het belangrijkste daarvan is dat Stad Gent het werk “De zonneschilder” van Marf aankopen. Het beeld wordt daarna in Drongen op een vaste plek neergezet. Het is een grote eer die Marf toekomt en dat nog op zijn verjaardag!

Verder dit jaar zijn er verkiezingen (voor wie het nog niet wist). Dat wil ook zeggen dat er voor het Cultuurplatform Drongen een nieuw bestuur wordt gekozen. Een aantal mensen binnen het huidige bestuur staat zijn plaats af aan nieuw bloed. Wie zich kandidaat wil stellen of meer informatie wil, kan mailen naar info@cultuurdrongen.be

Expo Jürgen & Mario in stationsbuurt

Wie de komende weken even tijd neemt voor een gezellig momentje rust in een exclusief decor, die moet een bezoek brengen aan de tentoonstelling van Jürgen Facon en Mario D’hont. Tot 4 februari houden ze hun 2e tentoonstelling in de Herbatheek (doorgaans herkenbaar aan de frigo voor de deur).

De werken zijn verrassend fris. Jürgen maakt schilderijen, tekeningen, drukwerk in zwart-wit en kleur. Er zitten duizenden figuren en evenveel betekenissen in. “Ik zet op doek wat in mijn hart opkomt”, zegt Jürgen. “Het is niet omdat ik er een titel aan geef dat je er dat ook persé moet in zien. Iedereen mag er van maken wat hij of zij zelf wil.” Volgens zus Ingeborg zijn de werken “De werelden van Jürgen” zijn beste werken. Deze werken kan je zien aan het begin van de tentoonstelling.

Mario D’hont is een veelzijdig en ervaren kunstenaar. Mario’s schilderijen passen helemaal in de hedendaagse kunst. Toch is zijn kunst wél hanteerbaar zonder handleiding. Soms doet het denken aan Richter, soms aan Raveel. Maar het meest bijzondere in zijn werk is dat de onderwerpen in zijn schilderijen trachten los te komen van het canvas. Willen ze ontsnappen of net in het canvas intreden? Vinden ze zichzelf het schilderij waard of zijn ze daarentegen te bescheiden om op doek gezet te worden. Laat het maar weten!

Expo Jürgen Facon en Mario D’hont in Herbatheek, Koning Albertlaan 75 (rechtover Sint-Pietersinstituut en dus vlak bij station), nog tot 4 februari 2018. Open op zaterdag en zondag van 10-17u. Concert van Billy & Bloomfish op 4 februari om 15u.

De bewondering van Rik

Kwaliteit maak je samen. Een goede blog met kwalitatieve berichten dus ook 😉 Daarom neem ik graag bij deze de bewondering voor Van Eyck door Rik Guns over van zijn Facebookpagina. Ik laat u mee genieten van zijn hartig enthousiasme.

Ik deel dit uit pure bewondering voor Jan Van Eyck, volgens mij de grootste schilder ooit. Te bewonderen dankzij de website ‘Closertovaneyck’. (Je moet klikken om in te zoemen op het beeld hieronder).

In de ‘Madonna met kanunnik Joris Van der Paele (1436), te bewonderen in het Groeningemuseum in Brugge, heeft Van Eyck de kanunnik zo realistisch geschilderd, dat een reumatoloog er onmiskenbaar arteritis temporalis op herkende. (Hyperrealisten zouden het vandaag niet zó precies kunnen doen). De licht gezwollen, ietwat stijve linker hand wijst sterk op ontstekingsreuma (polygamya rheumatica), een aandoening die nog al eens gepaard gaat met gezichtsproblemen. Vandaag zou men daarvoor geen bril voorschrijven, maar dat wist men in de 15e eeuw natuurlijk niet.

Brillen waren begin 15e eeuw al goed ingeburgerd in de hogere kringen, veel beter dan wordt gedacht. Uit doeanedossiers van de haven van London bleek dat tussen juli en september 1384 alleen al 1151 brillen uit de Lage Landen werden geïmporteerd. Maar men liet er zich niet graag mee portretteren. ‘Brillen’ werd geassocieerd met ouder worden en wie wil zich nu zo vereeuwigd zien? Tenzij een kanunnik die toch al goed in de zestig was. En zeker als er andere, religieuze redenen waren, waar de kanunnik zich ongetwijfeld wél graag mee associeerde: het licht dat door glas schijnt stond symbool voor de Incarnatie (dat God mens is geworden). Translucentie stond symbool voor de maagdelijkheid en de bril maakt de rol van Maria in de Incarnatie (letterlijk) groter. Dat de kanunnik de bril vasthoudt bewijst zowel zijn devotie voor Maria als zijn kennis van het woord Gods.

Ik geloof daar allemaal niet in, maar het is wel ontzettend boeiend. Ook al omdat het gebruik van brillen de kennis van optica bewijst, en daarmee de waarschijnlijkheid dat Van Eyck optica gebruikte voor zijn (fotografisch precieze) schilderijen.

In elk detail van Van Eycks schilderijen zit een schat aan kennis verborgen.
(Sorry dat ik u hiermee lastig val. Ik heb me gewoon effe laten gaan…)

Waarop ik zei: “lastig? Meer van dat!” En Rik zich nog eens mocht laten gaan…

allez dan, nog eentje. Jan Van Eyck was een beetje de Hitchcock van zijn tijd. Die liet zich ook onopvallend graag zien in een scene. Van Eyck ook. In dit schilderij doet hij dat in de reflectie van het schild van Sint-Joris (wiens gezicht overigens een beetje van Bart De Wever heeft, maar dat geheel terzijde ☺️).

Museum Boijmans – Van Beuningen

Omdat ik – naar mijn normen- teveel kleurverschil zie op de foto’s die ik ter beschikking heb om de toren te tekenen (de foto is veel geler op de tablet dan op de laptop) ben ik maar naar het museum Boijmans – Van Beuningen getrokken om zelf naar het originele schilderij te kunnen kijken.

Natuurlijk rij je dan niet zo ver om enkel naar dat ene schilderij te gaan kijken. Alhoewel…Toen ik voor de 2e keer naar het kasteel van Chantilly ging was dat duidelijk om het portret van Simonette Vespucci te bestuderen. Toch neem ik bij zo’n bezoeken altijd wel de tijd om ook naar de rest van collectie te kijken. Museum Boijmans heeft een verrassend ruime collectie. Voor elk wat wils! MBVB lijkt wel de som van het SMAK, MSK en desingmuseum samen. En dan moet je nog weten er bijna recht tegenover het instituut voor actuele kunst zelf staat. En mocht deze blog je aanzetten om er ook naartoe te gaan, bezoek dan ook het Sonneveldhuis.

Het museum an sich is een erg boeiend gegeven. Je ziet er echt kunst van alle tijden en van alle soorten. Voor mij in een ongewone opstelling maar dat belet niet dat het een interessante collectie blijft. En met een beetje chauvinisme ben ik wel blij dat er heel wat Belgen tussen die werken zitten. En je kan er tussendoor wat kletsen met Nederlanders rond de wasmachine of gewoon naast de Toren van Babel 😉

 

 

Een gelukkig 2018

Met deze blog wil ik geenszins afbreuk doen aan wat er is, wat er was en wat zal komen. De laatste maanden, en zeker sinds Sehnsucht, is me duidelijk geworden dat ik gewoon mijn eigen gang moet gaan (zoals Shaffy). De eerste triptiek was een uitdaging en voor vele liefhebbers een waar kunstwerk. Fijn en groot werk ligt mij het best. En daar wil ik voor 2018 nog een schepje bovenop doen.

Als tegenreactie op wat ik vandaag zie in de hedendaagse Vlaamse kunst (en dan spreek ik over levende kunstenaars) is dat er erg veel in donkere, depressieve sferen wordt gewerkt. Er wordt regelmatig teruggegrepen naar de settings van na de 2e Wereld Oorlog. Het is allemaal wat vaal, flou, afwezig, apathisch, bijna of er telkens net iemand gestorven is. Om het u te visualiseren met een grote naam: neem gerust een Borremans. Ik kan mij inbeelden dat de fan nu al denkt: “wat is daar mis mee?”. Niets! Helemaal niets. Ik wil er alleen de aanleiding van mijn doening mee duiden.

Waar ik het in 2018 wil over hebben is geluk, vrede, liefde, blijdschap, vriendschap,…Niet erover maar wel beelden maken die leuk zijn om naar te kijken. Beelden waar je vrolijk van wordt. Die je in een toffe gemoedstoestand brengen. En dat een beetje als reactie op de kwaliteit die hierboven staat. Dus daarom wens ik u nu al een HEEL GELUKKIG 2018 en dat bij elk beeld dat ik u mag presenteren 🙂

Bosch vs Bruegel

Gisteren stond ik oog in oog met een replica van De tuin der lusten van Jeroen Bosch. Natuurlijk is dat likkebaarden. Kijken, kijken en nog ’s kijken. De vele miniatuurtaferelen samen geplakt tot een groot geheel. Ergens zwevend tussen goed en kwaad. Indrukwekkend en groot. Ik pas zelf zeker 4 of 5 keer in het schilderij.

Tot voor kort zou ik Bosch opgehemeld hebben, boven Bruegel. Bruegel (1525-1569) is tenslotte een nakomeling van Bosch (1450 – 1516). Ze hebben mekaar nooit gekend maar Pieter Bruegel de Oude kende duidelijk wel het werk van Bosch. Kleine rechtzetting over eerdere blog; Pieter Bruegel kende Rubens (1577-1640) niet! Ook deze twee monumenten hebben mekaar “gekruist”. Dus het schilderij uit het Mauritshuis is niet van Pieter Bruegel de Oude maar wel van Jan Bruegel de Oude (zoon van Pieter) en broer van Pieter Bruegel de Jonge (zie stamboom).

Maar goed, dat Pieter Bruegel het werk van Bosch kende daar twijfel ik niet aan. Wat mij – bij nadere studie – wel opvalt is dat Bruegel veel fijner werkte dan Bosch. Nederlanders noemen het graag “virtuoos”. Het is hoe je’t wil benoemen maar als ik in details kijk, dan zie ik in Bruegel’s werk zaken die zo fijn geschilderd zijn dat ik ze met mijn fijne potloodpunt niet aankan. Stel u maar al de ergernis voor wanneer ik aan mijn tekentafel zit…Die details herken ik niet bij Bosch. Of anders gezegd, Bosch schildert erg kleine figuren maar ze zijn grof, suggestief uitgewerkt…Virtuoos geschilderd. Bruegel is daarentegen één en al controle. Tot in de kleinste, zelfs onzichtbare (overschilderde) details.

In de top 100 van de beste kunstenaars allertijden stijgt Brugel daarom met minstens 1 plaats en kopt Bosch.

 

Star Wars VIII

En toen was er als eerste dag van de kerstvakantie: Star Wars VIII (8 dus): The last Jedi.

In deze nieuwste aflevering van de saga volgen we Rey weer in haar zoektocht naar een training om The Force onder controle te krijgen. Ze vindt daarvoor finaal ergens nergens Luke Skywalker en hoopt hem te overtuigen haar tips & tricks mee te geven. Parallel zien we Ben Solo ofte Kylo Ren afglijden naar de donkerdere kant dankzij de hulp van Snoke.

Goed, in’t kort gezegd: deze film duurt ongeveer 2u30 en ge verveelt er u geen seconde mee. Hij zit jokvol special effects, technische snufjes, humor, spectaculaire actiescenes en vooral veel geweld. Maar finaal gezien blijft het wel hetzelfde (christus)verhaal dan wat we al gezien hebben in delen 1,2,3 en 4,5,6. Tot mijn verbazing heeft deze film toch nog een soort einde. Ik had mij verwacht aan een brutale knip zoals we die kennen tussen delen 5 en 6 of vanuit The Lord of the rings-delen. Niet dus. Al is het einde nog ver buiten zicht, ga je met een goed gevoel naar huis. Het is nu verder aftellen naar deel 9. Om de tussentijdse honger wat te stillen volgt er eerst nog een aflevering rond Han Solo zelve. En dan mogen er van mij wel wat meer interessante en vernieuwde plots komen.

Aanrader is wel om deze film te bekijken in Imax 3D (omwille van het grote scherm en de verhoogde beeldkwaliteit) of in 4D (dan krijg je er een gratis douche en trillende stoelen bij).

Voor wie niet meer helemaal mee is, er is een “korte” Wikipedia-pagina.

De haven – klaar

Vandaag heb ik nog eens een halve dag aan de haven gewerkt. Op de schaduw van de toren na lijkt de haven voor mij nu klaar. De finale schaduw kan ik er pas op zetten wanneer de toren er ook op staat omdat de schaduw in verhouding moet zijn tot het geheel van het werk. Misschien zet ik, bij wijze van contrast, het eilandje rechts bovenaan nog wat meer in de zon. Wat nu wel al vast staat is dat mijn versie kleurrijker zal zijn dan de Bruegelversie, maar op zich vind ik dat nu niet zo erg.

Het is een fascinerend project aan het worden. Ik vrees dat ik het nog wel een paar keer zal herhalen maar dit is echt een meesterwerk. Excuseer, het is een meester. Ik weet nu wel wat te zeggen tegen de eerste die mij nog eens aanspreekt over de details van Van Eyck. Moderne technieken laten mij toe deze tekening te maken met een vergrootglas, een haarscherp mes dat de punten erg fijn slijpt, hoge resolutiesfoto’s leveren mij een kant-en-klaar beeld af,…Als ik bedenk dat Bruegel dat allemaal niet voor handen had, het hele schilderij inclusief perspectieven heeft ontworpen en dat allemaal ook effectief geschilderd. “Ameejzing!”

Voorlopig heb ik dus gedaan met bootjes tellen. Ik denk dat ik ook nog wel ’s ga tellen hoeveel openingen (ramen en deuren-doorgangen) ik teken in de toren. Lijkt me een goede schiftingsvraag 😉

Follow my blog with Bloglovin