Say hello, wave goodbye…

Salut aan 2022, hallo 2023!

Het was weer een woelig jaar niet?

Nadat we eindelijk terug eens konden exposeren gingen de materiaalprijzen door het dak waardoor dan weer de productie of stil viel of veel duurder werd.

En dat viel keihard op: het wordt weer spannend (financieel dan) de komende maanden. Maar we zien wel.

Het was desalniettemin een druk expojaar: 10 expo’s met als climax de expo in het KMSKA en blogwerk over dat grote werk: #stadswacht.

Met #stadswacht startte ik officieel de nieuwe lijn in mijn tekenwerk: nieuwe werken met een knipoog naar een bestaand werk of kunstenaar. En ik moet zeggen dat ik het erg leuk vind om te doen. Dus daar volgen zeker nog wel tekeningen in die richting.

Omdat ik ook in 2022 strategische keuzes moest maken viel het mij des te meer op hoe moeilijk het is om de combinatie kunstmaker-organisator/curator-werk/gezin recht te houden. De vraag “doet u dit als beroep” (= de elegante versie van “en wat doe je voor werk?”) blijft immer beantwoord als “niet voltijds” want helaas “onstabiel inkomen”. En dan heb ik het niet eens over dat N-VA-k*lf die ik zelfs niet bij naam ga noemen maar die wel betaald wordt met Vlaams belastinggeld.

Maar het is niet langer geld wat de doodsteek van de Vlaamse Cultuur zal zijn. In mijn idee zal het gebrek aan opvolging zijn. Gebrek aan continuïteit. Verenigingen (waar het meestal allemaal ergens start) vergrijzen en ik merk bij de jeugd weinig enthousiasme om aan te sluiten in de organisatie. Waarom blijft me een mysterie (want dan zouden we er ook iets kunnen aan doen) en of dat in andere landen ook zo is, ik heb er het raden naar. Hebben we de beeldende kunsten gezien? Is het “passé composé” of volgt er toch nog een revival?

Naast het organisatorische probeer ik me te blijven inzetten om tot een samenwerking te komen. Ik geloof nog steeds sterk dat een kunstwerk kan worden gemaakt binnen een samenwerking van creatievelingen. Net als bij muziek moet er ergens een rond punt te vinden zijn waar de ideeënmakers, de technisch uitvoerders en presentators mekaar vinden. Al wordt dat een hele uitdaging 🙂

Dus 2023 wordt een uitdagend jaar. Voor mij vooral met de focus op productie. Als het er van komt, dan zien we ergens eind 2023 op zijn minst een aanzet voor triptiek 3 en in tussentijd nog heel wat #rippingtheclassics werken. Het wordt fun! Ik garandeer het u! En expo’s die volgen wel, zoals ze komen en gaan 🙂 Meanwhile doen we gewoon een Elviske (op1:32) om ons bezig te houden want in 2023 zijn we ALLEMAAL dé MAX 😉

Het einde WO I nu op Netflix

Op 11 november herdenken we het einde van WO 1. Voor ons – Belgen – vooral gekend voor die oorlog in West-Vlaanderen daar… Officieel was de aanleiding van WO 1 de moord op Frans Ferdinand van Oostenrijk. Frans was zowaar evenzeer pech- als geluksvogel als je even de moeite neemt om na te lezen hoeveel pogingen er nodig waren om hem klein te krijgen wordt het bijna een klucht. En dan vooral over hoe die pogingen afgelopen zijn. Gavrilo Princip vermoordde Frans Ferdinand en zijn vrouw maar om u een inzicht te geven op de “kansen” dat deze aanslag gelukt is, citeer ik hier een lijntje Wikipedia:

Door het toeval dat Frans Ferdinand besloot de officieren in het ziekenhuis te bezoeken, dat de chauffeur de verkeerde afslag nam en stilstond, en dat Princip toevallig door de voordeur van de delicatessenzaak naar buiten stapte, kon Princip de kroonprins van zijn leven beroven. 

Gelukkig hebben we vandaag een R op de snelheidspook van de auto staan. Het kan mensenlevens redden…

Maar ik blog niet om deze gebeurtenis onder de aandacht te brengen. Ik blog vooral om de absurditeit van extreem rechts, extreme gedachten en oorlog voeren aan te kaarten. Als kind van de koude oorlog, vind ik (zacht gezegd) de Poetin-idiotismen iets om aan te pakken. Dat zo iemand aan het hoofd komt van zo’n grootmacht en dat er geen mogelijkheid is om die op een zijspoor te zetten is niet echt geruststellend.

Onze media staan momenteel bol van de verhalen van gedemotiveerde Russische soldaten. Mijn advies: gasten, stopt ermee, het is de moeite niet en het brengt u ook geen enkele eer. Maar tsaar Poetin is moeilijk van zijn kolonisatiedrang af te brengen. En legeraanvoerders die hebben doorgaans een hoog EQ. Hoe oorlog (WO 1 in casu) vanuit het standpunt van een Duitse soldaat eruit ziet, zonder veel grote triomfmuziek, zie je in de film “All Quiet on the Western Front”. Een interessante blik waar eens niet vanuit de kant van de geallieerden wordt gefilmd met veel heroïsme. Eigenlijk zou iedere laatstejaars dit minstens moeten gezien hebben. En ook die Waalse aap die de legerdienst terug wil instellen…

Wat is kunst?

Kunst is kunst. Of wat men in de media graag kunst wil noemen. Kunst mag, voor wat mij betreft, aanzetten tot nadenken, tot voelen, tot ervaren. Dat doen we allemaal wel eens, bvb bij een ontroerende of controversiële film. Maar om kunst te zijn moet het dan wel een goeie film blijven. Een esthetisch gegeven.

En dan kom je op het punt waar je de vraag kan stellen vanaf wanneer spreken we over esthetiek?

Wat is het verschil tussen een omgekeerde pispot, een kom vol lege mosselschelpen of een WC-pot vol (synthetische) kak? Voor mij is het eerste een leuke andere kijk die mij aanzet om de esthetiek dingen anders te gaan bekijken, de tweede zet niet direct aan tot iets maar telkens ik de pot zie vraag ik me af of die mosselen nog steeds stinken en waar de vliegen blijven. Maar echt esthetisch vind ik het ding niet. Een of andere belegger maakte er duidelijk geld mee en daarom werd het – voor wat mij betreft – aanzien als “kunst” omdat het moeilijk te catalogeren valt onder een klassiek beleggingsvoorwerp.

Met dezelfde reden vind ik die achtergelaten kakpot absoluut geen kunst. In casu heeft niet de belegger maar een subintellectuele journalist bepaald dat het “kunst” wordt. Met man en macht forceert hij zijn erwtenbrein om toch een rationele uitleg te vinden voor een beweging die allicht zijn neuronenverbinding overtreft. Mijn beste journalist, het is toch duidelijk: dit is een protest voor meer groen op de Korenmarkt. De kunstenaar heeft een fetish voor drollen onder een boom…

Dus wie slim was, heeft die pot deze ochtend al direct weggenomen en zet ‘m van zodra mogelijk op Catawiki voor een afschuwelijk hoog startbedrag. Voor mij is dit niet meer dan een lege flyer van een anarchist en die hoort in de verbrandingsoven. Of was nu net dat de beoogde beweging van de maker van het geheel? Uw mening delen mag altijd…

Je suis Picasso (quand même)

Out of the blue werd mij gisteren deze vraag gesteld: “mocht je jezelf als een schilderij zien, welk schilderij zou dat dat zijn?”

Wat een interessante vraag! Ik dacht er niet al te lang over na. Lang denken vertekent de spontane gedachte naar een rationele, gekuiste versie. Ik antwoordde daarom: “Guernica“. Een beetje verbaasd van mijn eigen antwoord eigenlijk. Picasso is een kunstenaar die ik bewonder maar ik zou er niet meteen eentje van in mijn living hangen (allez, tenzij ik ‘m aangeboden krijg, ‘k ga’t nu ook niet weigeren 😉 ).

Maar Guernica. En als tweede keus kwam “De verzoeking van Sint Antonius” (Dali) in gedachten. Dat was al een licht beïnvloedde keuze maar toch. Ook daar: veel bewondering voor Dali maar ‘k zou ‘m niet direct in mijne living hangen.

Onvermijdelijk kwam na mijn antwoord de vraag: “en waarom?”. Daar mocht ik wel even over nadenken maar het antwoord kwam nogal snel. En het was – voor mezelf – al even onverwacht dan de keuze van het werk. “Omdat ik me herken in de onrust die de schilderijen uitstralen. Mijn hoofd da’s altijd “een beetje oorlog” in mijn gedachten. Ze vallen als bommen en verstoren de hele tijd de mens die ik wil zijn. Maar tegelijk omdat het zo verdomd goed in mekaar zit. Sterk zijn in expressie, compositie, techniek, inhoud.” Vooral Guernica overtreft daar toch Sint Antonius. En de rebelse geschiedenis van het schilderij zal wel ergens de stoute jongen in mij triggeren. De nood om onrecht aan te klagen, om toch te zeggen waar het op staat. Zonder te willen schofferen maar dat onvermijdelijk doen omdat je de waarheid niet altijd kan zeggen zonder zaken te benoemen.

Dus geen Magritte, geen Bruegel, geen Vermeer, Hals of Van Eyck. Je suis Picasso 🙂

Het schilderij van Dali blijkt in het KMSKB te hangen. Allez hup, ik begin al een uitstap te plannen.

Wat is jouw cultuur?

Onlangs deed ik mee aan een enquête rond de virtuele beleving van musea en het Rijksmuseum Amsterdam in het bijzonder. Daar loopt/liep tijdens de coronadagen een virtuele expo rond slavernij maar je kan ook de vaste collectie via een virtuele toer bezoeken.

Ik vind virtueel toeren nooit gelijk aan echt toeren maar voor musea die niet onmiddellijk binnen een redelijke afstand liggen is dat best handig. Zo was het virtuele bezoek aan Villa Farnesina best handig (volg deze link) om de Galatea van Botticelli te tekenen.

Naar het einde van de enquête werd mij gevraagd of mijn visie op de Nederlandse cultuur hierdoor was gewijzigd. Ik begreep best wel waar de interviewer naartoe wou maar kon het niet laten om de wedervraag te stellen waar de Nederlandse cultuur nu precies voor stond. Oranje? Eten uit de muur? Het Zeeuws meisje? Windmolens? Groot scheepvaartland? Gemiste penalty’s? Overwinnaars van de zee (Deltaproject)?… Natuurlijk verwees men naar de slavernij en kan – ondanks de opbrengsten voor ’s lands glorie – niemand behalve de Britten fier zijn op het mishandelen van mensen voor geldgewin.

Toch stelde ik me daarna de vraag “Wat is de Belgische cultuur eigenlijk?”. Fritten? Voetbal? Ruzie met de overkant van de taalgrens? Jankers? Werkers? Racisten of toleranten? Kunstminnaars of haters? Progressieven of conservatieven? Sportievelingen of eerder TV-beweging? Of zoek je toch liever het leven op Pluto? En als ik aan jou vraag wat jouw cultuur is, wat zeg je me dan? Wat typeert je? (reageer of stuur me een mail)

• 

• 

Not to do-list

Blogster Annelies postte onlangs een not to do-lijst. Ik leef met lijstjes, op papier, in mijn hoofd. De dwangmatige planners herkennen allicht het fenomeen: je maakt een plan, het plan wijzigt, je herplant, het plan wijzigt weer, je herplant,…Een flow zonder einde waarbij je blijft steken in het maken van plannen ipv over te stappen naar uitvoeren en dan zien waar je uitkomt.

Dat continu (her)plannen maakt dat het plan nooit perfect loopt, je de controle verliest. En wie de controle niet kan los laten, die is voer voor de burn-out en de depressie.

MAAR met de jaren en de reeks trainers (psychologen) heb ik nog een lijstje in mijn hoofd. Een loslaat-lijstje. Eentje waarbij energievragers ipv energiegevers aan bod komen. En waarom maak ik zo’n lijstje op? Dat geeft toch geen energie! Dat is helemaal juist. Het opmaken van het lijstje is geen plezant moment. Alleen achteraf pluk je er de vruchten van. Want – in mijn geval – door een “not to do”-lijstje te maken hou ik ineens ook controle over waar ik me best wél mee bezig houdt. Alles behalve wat er niet op dit lijstje staat (het lijstje werd opgemaakt door Annelies en ik pikte het van haar blog: https://goannelies.wordpress.com/ en paste hier en daar wat dingetjes aan)

• Te veel lijstjes maken
• Geen hulp vragen
• Mijn verwende nesten niet horen/zien
• De signalen die mijn lichaam geeft negeren
• Meelopers op mijn kar laten springen
• Mensen die energie vragen proberen keren tot energiegevers
• Mezelf verliezen in herinneringen
• Contact zoeken met die die mij nooit zelf contacteren
• Niet elke dag een hoofdstukje kunst meegepikt hebben
• Niet elke dag (kort)fietsen
• Mezelf onzeker of dom voelen
• Te veel tijd op sociale media doorbrengen
• Mezelf afvragen of ik vandaag al genoeg gewerkt heb
• Alles waar ik warm voor loop ook willen uitvoeren
• Impulsieve aankopen doen
• Geen pauzes nemen
• Geen tijd voor het gezin maken (als ze niet ingepland zijn)
• Te weinig vakantie inplannen
• Te weinig naar buiten gaan
• Te veel organiseren en daardoor te weinig genieten

Opiniestuk: Culture, not culture

Opvallend bericht vandaag in de media (Radio2, VRT,…)

Terwijl er een massa aan tentoonstellingsruimten in Gent niet meer wordt toegewezen aan (kleinere) organisatoren, blijken de musea tijdens de paasvakantie (logischerwijs en bij gebrek aan mooi weer) overbevraagd. Tegelijk loopt nog steeds het nieuws dat men in Brussel de kunst van de 19e eeuw boven de Vlaamse meesters stelt.

Ik vraag me af wat de beweegreden is achter het feit dat grote musea mogen open gaan en de kleinere – doch erg ruime – tentoonstellingszalen onder dezelfde voorwaarden dan de musea NIET mogen open gaan. Waarom mag een museum openen?

• ze houden rekening met het aantal bezoekers per m² en verluchten de ruimte
• ze voorzien regelmatig ontsmettingsgels
• er wordt bezocht op reservatie zodat dat aantal bezoekers per m² onder controle is
• de reservatie = traceerbaarheid
• verluchten loopt via de aircosystemen (het is niet dat men in een museum de venster even open zet)
• mensen kruisen mekaar niet via een éénrichtingsparcours (mag ik vanuit ervaring hierbij toch kuchen?)
• bezoekers dragen een mondmasker, sommigen onder de neus en mogen het afzetten als G4S niet kijkt of wanneer ze iets willen zeggen aan mekaar.

Wat kan je doen in een tijdelijke tentoonstellingsruimte?

• je houdt rekening met het aantal bezoekers per m² en verlucht de ruimte
• je voorziet regelmatig ontsmettingsgels
• je zorgt ervoor dat er wordt bezocht op reservatie zodat dat aantal bezoekers per m² onder controle is
• de reservatie = traceerbaarheid
• verluchten loopt via meerdere open vensters, dan is er zeker voldoende luchtverversing
• je zorgt ervoor dat mensen mekaar niet kruisen via een éénrichtingsparcours
• omdat je je eigen werk/expo toch in het oog houdt, zie je dat iedereen altijd een mondmasker correct draagt en dat de afstand onder bubbels gerespecteerd blijft
• de expozaal heeft 2 deuren die wat uit mekaar liggen? Prima: er is geen kruispunt

Ik zie het verschil niet. In tegendeel: ik zie een miniatuur bloei van de lokale cultuursector (die meer is dan cafés en podia), mensen die eens op een andere manier buiten mogen, veel meer controle op de coronamaatregelen dan bij de klassieke musea (die het ook niet slecht doen, laat me daar toch wel héél duidelijk in zijn).

Gents beleid? Waar blijven jullie? Achter? Hoe lang nog?

#meerkunstinmijnwijk: doe mee en steun lokale kunst.

Creatief zijn is onze business. Als de deuren van de expozalen dicht blijven, dan laten we u bij een wandeling wel genieten van de werken van Max Van Hemel en Katleen Van Huffel.

De eerste panelen zijn als demo geplaatst in de Emiel Poetoustraat. Het toont niet alleen een werkje dat u vorig jaar al kon bewonderen maar ook hoe de aanpak loopt.
Grote panelen worden aan de hand van 2 kokers in de grond paneel recht gezet. De palen zitten ongeveer 50cm diep en zitten dus behoorlijk stevig vast. Een klein paneeltje wordt gemakkelijk ergens op gezet en met een draadje vast gemaakt. Of gewoonweg achter het raam 🙂

Wil je ook zo’n werk in je voortuin? Laat zeker voor 30 maart je horen. Al meer dan 20 mensen hebben toegezegd om peter of meter te worden van een werk. In april gaan we met de bewoners aan de slag om een wandeling uit stippelen (driehoek R4-Trekweg – Bourgoyen)  gedurende de maand mei.

Contacteer me via max.vanhemel@gmail.com of telefonisch op 0478 88 79 36

kleine afdruk (A5)

 

(voor)tuinen en gevels voor kunstliefhebbers

Vrienden, (regio) Gentenaars, Mariakerkenaars,

Vorige zomer hield ik samen met fotografe Katleen Van Huffel een openluchttentoonstelling in onze straat.
Omdat corona ons – kunstenaars – nog steeds niet toelaat om binnen te exposeren ben ik op zoek naar Mariakerkenaren, vrienden, Gentenaars die graag een (of meerdere) paneel met tekening of foto in hun voortuin plaatsen.

Heb je geen voortuin of wil je liever iets kleiners?

Er zijn ook leuke kleine drukjes (formaat A5) om ergens op een discretere wijze naast/op de brievenbus, het kastje van Telenet,…te plaatsen.
Doel is om tijdens de maand mei een kunstwandeling door Mariakerke op te zetten. Wie graag een grotere wandeling maakt kan onze wandeling combineren met de kunstwandeling Wondelgem. Daarover later zeker (veel) meer, want het zal de moeite zijn 🙂

Laat maar van je horen.

Max Van Hemel
0478 88 79 36
max.vanhemel@gmail.com
www.maxvanhemel.be

8 maart: Internationale Vrouwendag

Vandaag is het Internationale Vrouwendag en er wordt gestaakt. Het Collecti.e.f 8 maars organiseert een derde nationale vrouwenstaking. Alle vrouwen en genderminderheden worden opgeroepen om die dag alle werk neer te leggen: betaald of onbetaald werk, zorg voor anderen, huishoudelijk werk, studies en consumptie. De actie wil al het onzichtbaar en ondergewaardeerd werk zichtbaar maken dat vrouwen dagelijks doen. Wie mij een beetje kent weet dat ge mij daarmee op mijn paard krijgt, ik verdedig het standpunt dat iedereen die zorg, huiswerk, studies,…doet moet gelijk behandeld worden. Punt. Maar omdat het meest achteruitgeschoven mensen de vrouwen zijn, neem ik het ook voor hen mee op in mijn betoog. Daarom plaats ik vandaag een special over 10 invloedrijke vrouwen in de Nederlandse schilderkunst. Klikken op deze link of op de foto is de boodschap 🙂

Tussen 11u30 en 12u30 is er ook nog de webinar over “De rol van de vrouw in het 21e-eeuws parlement” met Stephanie D’hose en Eliane Tillieux. Je kan die webinar via deze link volgen: https://bit.ly/3dUpgVS

 

Fietser: waar gaat dit naartoe?

Ik ben zelf fietser (in het heilige coronajaar deed ik het wat rustiger aan met slechts 4000km op de teller) zowel in stadsverkeer als op de typische fietswegen kan je mij vinden.

Waar ik mij al jaren aan erger is het feit dat andere fietsers blijven vertikken hun arm/hand uit te steken wanneer ze afslaan. En waarom? Omdat wanneer ik ook wil afslaan of achter hen blijf (als we in dezelfde richting afslaan) of keurig wacht tot ze het kruispunt zijn overgestoken (als ik van de andere richting kom). Doordat die – pardon my french – egocentrische tweewielers hun richting niet duiden, staan andere – hoffelijke – weggebruikers langer op een kruispunt te wachten tot mijnheer of mevrouw Ego beslist om toch het kruispunt niet op te rijden.

Omdat vele fietsers van mening zijn dat ze hun hand niet meer moeten uitsteken en ik altijd alles 3dubbel check, ben ik ’s gaan kijken op de website van de Politie.

En terwijl ik dit toch neerpen: collega fietsers, wanneer je een voetganger op een zebrapad ziet oversteken (of die heeft die intentie) dan heeft die voetganger voorrang op u. Doe niet dwaas en stop dan even en zwaai nekeer naar de mens. Ge maakt er u zoveel sympathieker mee.

Bron onderstaande tekst: https://www.politie.be/5415/vragen/fietsen-en-bromfietsen/hoe-verander-je-als-fietser-veilig-van-richting

Hoe verander je als fietser veilig van richting?

Voor fietsers gelden dezelfde regels als voor de andere bestuurders. Ze moeten richting aangeven als zij van richting veranderen, bv. bij het afslaan op een kruispunt. Je kan de richting aangeven door je arm uit te steken. Wanneer dit niet mogelijk is of niet veilig kan gebeuren, bv. op een kasseiweg, tussen tramsporen of wanneer de weg te glibberig is, hou je natuurlijk wel je beide handen op het stuur. Probeer ook oogcontact te maken met andere weggebruikers, bv. door over de schouder te kijken, om je ervan te vergewissen dat de bestuurders achter je de intentie om van richting te veranderen begrepen hebben. Vergeet ook niet dat je soms voorrang moet verlenen aan tegenliggers.

De voorrangsregels voor fietsers zijn in grote lijnen dezelfde als voor automobilisten:

• Op een kruispunt geldt de voorrang van rechts, tenzij je op een doorlopend fietspad rijdt. Dan heb jij als fietser voorrang op het verkeer dat van rechts komt.
• Als een fietspad plots overgaat naar de rijbaan, dan heeft de fietser voorrang op de auto’s achter zich. Kijk wel dubbel goed uit, want veel automobilisten vergeten deze voorrangsregel of kennen hem zelfs niet. Maar wanneer het fietspad doorloopt en een fietser het fietspad verlaat om van richting te veranderen, om in te halen of om langsheen een hindernis te rijden, dan moet hij wel voorrang geven aan de bestuurders op de rijbaan.
• Ook fietsers moeten voorrang geven aan voetgangers die op het punt staan over te steken op het zebrapad.

Abraham blijft logeren

Sinds 2 maanden is Abraham bij ons komen logeren. Ik had gedacht – gelet op zijn aankondiging en de manier waarmee ik er mee om ging – dat hij even langs kwam en een dag zou blijven om daarna op te hoepelen naar het Walhalla. We begroeten mekaar, nemen afscheid en het leven gaat dan terug zijn gangetje. Maar het liep anders. Abraham kan het blijkbaar goed vinden als logee. Hij is nog niet weg! Niet dat ik hem zo direct weer het huis uit wil maar het is wat te druk in het huishouden nu (zou lady Di ook zeggen 😉 ).

Abraham bracht nogal wat onverwachte cadeautjes mee. Al van dag één mocht ik er aan beginnen. Het zag er leuk uit, zoveel cadeautjes. Een klein bolletje achter de 4 tand, onderaan links. Tiens. Dat was er nog niet. Ah nee, want het was een cadeautje dat Abraham voor mij had meegebracht uit 2015. Een nieuwe ontsteking onder een ontwortelde tand.

Alsof dat mij zal tegenhouden! Fietsen met de jongens is zo veel meer waard. En die “ouwe” wil nog ’s bewijzen dat hij het kan. Als hij naar Heist kan fietsen, kan hij dat zeker naar de bakker…zonder ondersteuning. Jee boys! Ik kan het. Eens de start voorbij en de wielen draaien groeit het vertrouwen en de snelheid. Gelukkig is de rit maar 2 kilometer. Heen-en-terug naar de plaatselijke Carrefour van Mariakerke. Allez, niet echt. De terugweg deed ik toch maar weer op de lichte ondersteuning.

Fietsen is altijd een aangename afwisseling voor het thuiswerken. Het geeft frisse lucht in de longen, ge ziet eens mensen en het verzet de gedachten. En het verzetten dat was nodig want met dat telewerken is de houding nogal “standvastig” geworden. De kinesist kon best maar even tussenkomen om die verkrampte spieren weer los maken.

En de tand die bleek gescheurd te zijn. Dat valt al eens meer voor bij ontwortelde tanden. Die worden bros, breekbaar. En zodoende kon er een ontsteking nestelen onderaan waar vroeger de wortel zat. Die tand moest er uit. Mijn eerste “echte” tand binnen de maand na tram 5 eruit. Een emotionele confrontatie.

Maar er is nog altijd het fietsen…maar die knieën…daarvan vond er nu toch wel eentje dat zo fietsen zonder ondersteuning toch niks voor hem was en die ging zich effe opblazen als een kikker. Dik maken. Aandacht trekken. De specialist wond er geen doekjes om: er zit vocht in de knie en dat moet er worden uitgetrokken. Met een naald zo groot als die van Frankenstein doorprikken we het kniekapsel (in het gewricht) en trekken er zowaar een half bad uit. En tiens…die knie zit zo wat “losjes”. Is de herstelde kruisband los gekomen mijnheer? Hebde uw vijs verloren dan? Nu ja, dat ik een vijs kwijt ben, dat weet ik wel, maar dat mijn knie daardoor los komt…Een MR-scan om dat uit te klaren.

Van al die commotie, de politie, deurwaarder, de beperkingen, etc etc  is mijn bloeddruk dan ook maar beginnen stijgen. 150/110 is de nieuwe standaard (gisteren mijn record met 170/130 gebroken). Ook daar bestaan pillekes voor maar die nam ik al…Oeje…hoe gaan we dat oplossen? Mijn god, mijn god, wat is hier aan de hand…

Ik vind Abraham best een OK gast maar ’t wordt tijd dat hij nu toch wel eens ergens anders onderdak gaat vinden. Opkrassen ouwe vent! ‘k Heb het nu wel gehad met zijn cadeautjes. Ik isoleer mij maar wat in de tekenkamer, wie weet helpt het, kan hij mij niet meer vinden 🙂

Corona 2: Lokale cultuur virtueel failliet :'(

Corona maakt het de cultuursector niet gemakkelijk. Die van de podia kennen hun weg in de media en perskoppen. Die van de beeldende kunsten zijn al om te beginnen niet georganiseerd (ze beschouwen mekaar clichématig voor mekaar als pestleiders die mekaars broodwinning afpakken) maar hebben daarnaast meestal niet zo’n medianetwerk klaar staan om hun stem te laten horen.

Indoor expo’s zijn al maanden verboden, behalve dan voor de musea die er zelf massa’s subsidies tegenaan gooien. Kunstmarkten zijn, net zoals alle markten, lang geweerd en de maatregelen die vandaag gelden voor de organisatie van markten creëren – laat ons eerlijk zijn – niet de sfeer die een mens zoekt op een kunstmarkt. Maar het moet, het is voor uw en mijn gezondheid. We willen geen zieken, we willen zeker geen doden.

Cultuursubsidies zijn enkel voorzien voor de grote dozen en happy few die het zich kunnen permitteren om geen andere job (hoe vraagt u dat ook weer: “en wat doe je voor werk?”) aan te nemen of buitenlanders. Tenzij je al leeft van een uitkering waardoor je niet hoeft te “werken”. Enfin, de politiek heeft er dus geen bal van begrepen. Zelfs de Gentse schepen van cultuur vond het niet nodig om te reageren, laat staan antwoorden op mijn vragen naar initiatieven. Het programma 2019-2020 voor de kunsthal spreekt voor zich. Vergis u niet, “Post Collective” is een “Gents” collectief met kunstenaars uit Buryatia, Australië, Griekenland, Syrië, Irak, Iran en Polen…niet echt “Gents” of lokaal te noemen. Maar de Gentenaar spendeert er wel zijn/haar belastinggeld aan.

Ik deed nog een poging met een opluchtexpo in de straat maar ook daar, behalve de toevallige passant, weinig succes. En mijn straat ziet er dan ook weer niet het ideale decor uit om de tekeningen tot hun recht te laten komen. Resultaat: mijn laatste investeringen in panelen leveren geen verkoop of opdrachten op en dat brengt er mij toe dat de zaken niet draaien. De bankrekening windt er geen doekjes om: Max is virtueel failliet! Als er voor eind van de maand geen perspectief komt, dan schroeven we dit voor een hele tijd terug naar niveau “seniorenhobby”. Dat is dan spijtig voor de jarenlange investeringen in het tekenwerk, de kwaliteit en de expo’s, de gezelligheid, de blogs, maar wat niet kan, kan niet.

Opiniestuk: Examens anno 2020

Het is lang geleden dat ik nog ’s een maatschappijkritisch bericht heb geschreven maar nu mag het toch nog eens…

Duizenden studenten starten vandaag of weldra met de examens in een examenkamp. Of ze zijn al gestart. Met de coronatoestanden wordt angstvallig gezocht naar oplossingen over het gebrek aan infrastructuur dat de scholen hebben om de studenten (letterlijk) te roosteren.

Ik laat er geen gras over groeien: examens zijn de meest debiele manier om iemand te testen op zijn kennis. Die die het best kunnen kakelen zoals de prof scoren doorgaans de hoogste punten, of ze het nu begrepen hebben of niet. Dit gecombineerd met een onmetelijke dosis stress die in het echt nooit zo hoog ligt, vind ik examens iets wat snel moet worden afgeschaft…

Dat was voor de coronatijd. Nu mét de corona wordt het alleen nog erger! Docenten houden gelijk dictatoren vast aan hun armzalig bestaan en de pietluttige machtsdroom die ze hebben. Nazigewijs draaien ze de rollen om en stellen studenten logistieke problemen voor die ze zelf niet meer kunnen oplossen. Examens afleggen via het internet dan maar. Ja, we volgen. Het zijn immers coronatijden. Maar dan komt de kat op de koord. De student moet werken in een afgesloten kamer waar hij/zij alleen in zit, er mag geen enkel middel tot externe communicatie – behalve dan de rechtstreekse internetverbinding met de examinator – aanwezig zijn, overbodige zaken als tweede scherm, een vaste telefoonlijn etc moeten de ruimte uit. Dan moet tijdens het examen de ruimte de hele tijd 360° inkijkbaar zijn: de ruimte achter de student, de ruimte voor de student, zijn scherm moeten zichtbaar zijn. Een GSM (bvb om de internetverbinding te maken met de computer) is niet toegestaan. Voor mij is enkel nog het toilet een geschikte plek om een examen af te leggen.

Enfin, we hebben er ons hoofd over gebroken en misschien (hopelijk) hebben we het goed gedaan. Maar beste docenten, vinden jullie nu zelf niet dat alle planeten om de zon moeten draaien? Uw licht is inderdaad wel belangrijk maar ge moet nu ook niet overdrijven. En mag ik even eerlijk zijn…De leerstof die u meegeeft heeft een levensduur van…3 jaar? 5 jaar? De student die zijn materie niet kent, die gaat ook niet in de firma blijven werken. Kortom, testen ja zeker, maar blijf een beetje redelijk aub en doe het eens op een menselijkere manier.

BLIJVEND ACTIEF: Max Van Hemel

Wat doen kunstenaars in quarantaine? Ik pikte de vragenlijst van Kunstpoort en geef mijn antwoorden.

K: Welke creatie staat er voor het ogenblik op stapel? 

Omdat het tijdens deze coronaperiode niet mogelijk is samen te werken met modellen staat zo goed als alles on hold. (ik heb ooit over virtueel poseren gedacht maar het is er nooit van gekomen). Dus komen er geen tekeningen vanuit nieuwe ideeën. Gelukkig heb ik wel nog een archief waar ik kan uit putten. Dus maak ik tekeningen aan de hand daarvan. Dat is tot zo lang mijn papier en potlood-voorraad strekt natuurlijk want ook van mijn voorraad hang ik af.

Het eerste tekenresultaat heb ik toepasselijk “Lady Corona de eerste” gedoopt. Er volgt nog wel eentje ergens volgende week ofzo.

Na de 2 Bruegels kriebelt het wel om er nog een derde te maken of een Jeroen Bosch…maar dat idee zou de corona moeten overstijgen. Zo lang wil ik niemand binnen houden.

Maar de blogs en de kunstweetjes die gaan wel door. Nu juist door de crisis heb ik wat meer tijd om opzoekingen te doen, dingen te bekijken of te lezen.

K: Is je nieuw werk gerelateerd aan de Corona crisis?

Neen, niet echt. Een bacterie inspireert me niet zo. Ik werk meestal wel lang (een paar maanden) aan de voorbereiding van een werk.
Of misschien wel in de muziek, ik kan wel elke dag een liedje vinden waar ik de titel kan aanpassen: “Corooonaaaaa…I just met a girl named Coroonaaaaa…” 😉

K: Ben je intensiever met kunst bezig dan voor covid-19?

Niet intensiever. Maar zeker ook niet minder. Ik heb altijd gesteld dat kunst maken meer is dan wat tekenen. Net zoals in de sport moet er blijvend getraind worden en “vanuit uw kot” kan je duidelijk ook vanop de rollen in de garage kunst maken 🙂 Het is absoluut wel zo dat ik mensen, interactie, nodig heb om te komen tot creëren. Soms worden dat eenvoudige portretten, soms zijn het meer verhalen. Geen mensen = geen verhalen…lang moet het dus ook weer niet gaan duren.

Wat ik wel bewust heb geminderd is Facebookgebruik. Dit tweeslachtig medium die graag gesponsorde berichten ziet maar liever geen (naakte) kunst, die laat ik nu even voor wat het is. Alleen de blogs verschijnen nog op Facebook. Dat brengt op zich al enorm veel rust.

K: Is het maken van kunst een noodzaak, een manier om deze periode te verwerken?

Kunst maken is minstens een noodzaak. Voor mij is tekenen een verslaving. Ik zou niet kunnen zonder. Maar het is niet dat ik deze periode specifiek beter door kom omdat ik tekeningen maak. Stel je voor dat tekenen nu net dé oplossing zou zijn. “Iedereen aan de potloden!”, zou ik dan roepen.

K: Heb je toekomstplannen of staan die nu on hold?

Zeker. Onder andere de derde triptiek (van de liefde) staat nu on hold. Normaal zou ik daarmee na de Van Eyck-expo (MSK) in productie gaan maar aangezien nu niemand uit zijn kot mag, moet ik het noodgedwongen uitstellen. En er waren nog wel wat losse projecten die ik wou opstarten die om dezelfde reden niet van de grond komen. Nu jah, erg is dat niet. Hoe langer de wijn blijft liggen, hoe beter hij wordt. Met ideeën is dat net zo. Al komt er best wel een moment om de fles te kraken.

Er zijn ook nog wel expo’s afgelast of verplaatst. Dat is erg spijtig. Maar dat komt allemaal terug. Als we ons alleen daar maar zorgen moeten over maken, dan hebben we er weinig. Gezondheid is veel belangrijker en daar ligt nu alle prioriteit.

Altijd maar Beethoven

Ik heb zo voor elk werksoort een eigen muzieksoort. Als het gaat om administratie, dan moet ik er de concentratie bij houden en dan selecteer ik het liefst van die Youtube-concentratiemuziek. Het trekt op niks en ik zou er nerveus van worden mocht ik niet aan het werk zijn maar als ik werk en ik zet dat op, dan lukt het gewoonweg veel beter. Ben ik dat Youtubekanaal even beu, dan wordt het Klara Continuo of – nu we toch allemaal thuis zitten – de CD-collectie van Beethoven.

Maar als ik teken dan kan dat wel vanalles zijn. Maar liefst iets dat beweegt. Dat The Beatles regelmatig de revue passeren, dat steek ik niet weg. Ook danshits van de jaren ’80 (bij voorkeur de lange 12″versies) mogen er ook door. Dat kleurt beter. Hoe meer “swing” hoe meer beweging in de potloodtrekken. Voor het opzetten van een tekening is dat nog specialer: dat vraagt concentratie maar ik hou ook graag de dynamiek er in. Dan kan zelfs een Charlotte De Witte er door. Dus vandaag een beetje boemboemboem in huis 😉

(PS: om te kuisen blijft Queen – u weet wel waarom – de favoriet)

Boerke voor Max

Het moment waarop ik fier ben over wat ik doe en hoe het mij een goed gevoel geeft te zien hoe anderen het ervaren 🙂

Piet De Poortere, bekende tekenaar van Boerke, maakte voor mij deze tekening.

Vanzelfsprekend Facebook

En plots sta ik bij Facebook op hun zwarte lijst. Na jaren.
Het begon allemaal met mijn vraag om de tekening/blog “een echte van Meegeren” waar – naar Facebook normen – iets te veel naakt wordt gepromoot. En ik kan me daar zelfs in vinden. Ook al gaat het in hun policy over “seksuele inhoud”, dan nog is er ergens diep in mijn gedachten een donker hoekje dat zegt van “dit zou wel een klein beetje als seksueel kunnen worden aanzien mocht je een “puriteinse rechtsdenkende streng katholieke Amerikaanse pedofiele moslim zijn die nooit een stuk vlees in de mond neemt”. Maar tot daar. Ik lig niet wakker van het weigeren van het promoten van één berichtje.

Merkwaardig is dat sindsdien alle promotie-aanvragen worden geweigerd. Dus ook de eerste promotievraag voor de Toren of nu het – door Facebook zelf gegenereerde – promobericht voor de pagina op zich. En wees nu écht eerlijk, het verband tussen een bouwwerk, een reeks appels en seksspeeltjes is niet zo obvious, toch? Misschien moet ik toch maar eens beginnen met onthoofdingen en gewelddadige beelden tegen dieren te gaan promoten.

Het grappige er aan is, is dat Facebook mij niet toelaat hun eigen criteria publiek te maken. Dus gooi ik ze op mijn blog. Tot zover WordPress niet overgenomen wordt door Facebook, kan het hier wel nog. Want ik begrijp het niet meer. Ik heb hen hierover aangeschreven maar krijg ook geen deftige motivatie.

OPROEP: Tips om de situatie te deblokkeren zijn welkom. Andere tips voor promotiekanalen zijn ook altijd welkom. Maar vooral is dit een oproep naar de lezers: “Make art great again” (OK, dit is misschien niet de meest originele slogan). Enkel samen met u – lezer, kunstfans – kan ik groeien in mijn werk.

nieuwe stappen

Morgen zal het leven weer helemaal anders zijn.

Beaufort: puur tijdverlies

Vandaag deed ik deel 3 van Beaufort. Delen 1 en 2 beperkten zich tot De Panne en Knokke. Bedoeling was om het stuk tussen Zeebrugge en Oostende te gaan doen.

Algemeen staat Beaufort wel hoog aangeschreven als kunstevent en het was ook alweer flink wat jaren geleden (van toen die 2 zwarte kindjes over het strand kropen) dat ik nog eens was geweest.

In De Panne was het al meteen prijs. Een prachtig beeld van 3 hoofden met zicht naar Engeland, Frankrijk en België. Waarom ze precies in die richtingen kijken, daar heb je een beetje het raden naar. Zelfs op de website van De Panne zoeken ze naar een onvindbare diepere betekenis. Maar mooi is de beeldengroep zeker wel. Dat smaakt! Op zoek naar beeld nummer 2…

De halve man met de gouden fallus…Hm…niet mis. Maar goed, van ver heb ik genoeg gezien.

De reis zet zich daarna voort vanaf Knokke. Het eerste beeld dat ik daar zie is gemakkelijk te vinden. Op het ronde punt op weg naar het casino staat een stapel strandhuisjes. Leutig, amusant. Je kan het nog kunst noemen. De frivoliteit lust ik wel. De toren van redderladders heb ik niet gevonden. Helaas. De uiteengespatte visser (21) uit een vorige editie was maar een triestige bedoening. De omweg niet waard. De pleasure garden (22) leek tof maar was al evenzeer een triestig gebeuren. Door het warme weer was geen enkele van de waterpartijen te zien. Tjah…

In Zeebrugge aan Seafront staat een steen tussen 2 vlotters. Aha! Tof! Een beetje competitie, uitdaging van de krachten der natuur. Grappig. Het bord met uitleg verpeste mijn euforie: “de steen…zoals een zwijgende getuige die ons herinnert aan de vergankelijke mens in verhouding tot de onsterfelijke steen.” Wie dat geschreven heeft, heeft ofwel te veel gesnoven of moet zelf terminaal zijn.

“Rotor” linkte met de triënnale te Brugge maar dat hadden ze beter niet gedaan. Stom.

Xu Zehn aan de Zeedijk van De Haan. Daar heb je me mee! Ook al is het een simplistische kopie van een klassiek beeld dat de feitelijke esthetische schoonheid van dit kunstwerk draagt. Het mag er zijn. De pekingeend verteer ik iets beter met een zoetzure saus mah bon, slikken die handel 🙂 Van ook deze uitleg kreeg ik een beetje diarree: “Hij erkent dat er
in werkelijkheid terughoudendheid bestaat in de culturele uitwisselingen tussen Europa en China door vooroordelen, maar benadrukt dat het inzicht in onze eigen cultuur gebaseerd is op vastgeroeste mythologie. ” Het andere beeld in De Haan…niet gevonden!

Dan naar Bredene. Oh kijk, hier hebben ze al de moeite gedaan om op de grond pijlkes te schilderen. Dat loopt al wat vlotter. Als het de moeite is. Op het strand staat een groep Keltische schilden met een mosselmotief er op geprint. ” Pattern of Activation (Mutants)”, ik zat er toch niet ver naast he? Fier op mezelf ga ik het bordje lezen…Had ik maar beter niet gedaan.

De volgende groep Keltische schilden is toch wel van diezelfde kunstenares zeker. Een (nog) veel minder inspirerende groep die je eerder toevallig moet vinden. Enfin, trekt op niet veel.

Bij het laatste beeld in Bredene dacht ik “allez, nu zetten ze hier een kapotte draaimolen”. Blijkt dat het een beeld van de kunstroute is. Ik ben er dus niet voor gestopt, misverstandje…

Omdat ik sinds Knokke van de ene ontgoocheling in de andere terecht kom, lees ik even in het programma wat er Oostende te zien valt en beslis om de karrekolle te laten voor wat ze is. Beaufort is vergane glorie. Het scoort 1/5 en een welgemeende “awoe” voor al dat belastingsgeld. De “kunst”-deskundigen mogen voor mijn part naar een psychiatrische kliniek.