Monsieur Papa

Het was (alweer) een geslaagde Vaderdag vandaag 🙂

Dat is het eigenlijk altijd al geweest maar sinds 3 jaar krijgt Vaderdag bij ons extra gewicht. Niet alleen mijn kleinste beer is er altijd maar ook grote Junior woont voltijds bij ons in. Dat was een lang traject maar nu zijn we beiden bevrijd van de onderdrukking en bouwen we met ons viertjes verder een gezellig leven op. En de erkenning, de waardering die ik daarvoor krijg is gewoon niet onder woorden te brengen.

Het is zalig om jezelf te mogen zijn in het leven. Het is zalig fiere vader te mogen zijn. En aan de tekeningen die ik de laatste jaren mocht tekenen, is het leuk te zien dat kinderen dat evenzeer een zaligheid vinden een vader te hebben als de hunne 🙂

bst

Het anachronistisch huwelijk (deel 3)

De tekening gaat goed vooruit. Ik blijf me nog verder concentreren op het portret van de vader voor ik overstap naar de moeder. Dat is dan voor de volgende blog 😉

Maar dus nu nog even de focus houden. Het is toch wel wat om verder te werken aan het gezicht. Het krijgt nu helemaal vorm en de juiste kleur (geef toe dat dat geel ook niet was wat het moest zijn hé 😉 ) Maar dit zit nu echt wel goed.  Door het volledige gezicht verder af te werken komt het oog veel minder “zwaar” over (zie vorige blog). Ik heb beslist om het gezicht nog iets gladder te laten dan het op de foto waarvan ik het afteken is. Dat flatteert toch wel wat. Met kleine tikjes – dat zijn echt millimeterstreepjes – probeer ik er een kleine lach en wat deugnieterij in te steken.

Het anachronistisch huwelijk (deel 2)

We zijn intussen een paar dagen verder met dit duoportret. Ik ben begonnen met het gezicht van de vader omdat ik die toch wel de moeilijkste vind (op het eerste zicht). De vele rimpels en huidplooien lijken me een ferme uitdaging. Maar ook het verschil in de huidskleur tussen man en vrouw wil ik in evenwicht brengen. Hij – vrachtwagenchauffeur – kent een zwaar bestaan en dat tekent zich af. Het buitenleven geeft ‘m een bruine zonnetint. Zij blijft echter meestal binnen en daardoor is ze niet zo bruin van huidskleur. Ik probeer dus met deze start eerst af te toetsen hoe het verdere verloop van de tekening zal zijn voor ik alle details verder uitwerk… Het lijkt een beetje alsof je in een zwembad gaat duiken vanop een springplank van 10 meter hoog en je klimt op de trap je afvragende of je niet beter al de springplank van 7,5meter neemt. En tegelijk wil je – onderweg naar beneden – niet met je bek op de plank op 1meter hoogte terecht komen…

KW23: De bekendste engeltjes ter wereld

Elke woensdag publiceer ik een kunstweetje waarmee je kan uitpakken bij vrienden…

In de kunst zijn er duizenden misschien zelfs miljoenen engeltjes te zien op schilderijen en beelden maar geen van de engeltjes zijn zo bekend als deze…

En wanneer ik je deze engeltjes laat zien en ik vraag je “van wie” en “waar te zien” dan zeg je toch spontaan: Michelangelo ,  Sixtijnse kapel, Rome. Toch?

Mis!

Wie denkt dat deze 2 deugnietjes ergens tussen de schilderijen of het plafond van de Sixtijnse kapel verborgen zitten zal lang zoeken. En dat lang zoeken, dat kan je sowieso al vergeten want eens je in de Sixtijnse kapel bent, wordt je de hele tijd aangemaand om door te stappen zonder treuzelen. Genieten kennen ze daar niet. Buiten de immense grootte van de kapel kan je de schilderijen best (op voorhand) via ’t internet bestuderen. Dan weet je al op zijn minst naar wat te kijken. Ik vind dat mensenvel (centrum rechts, beetje naar beneden) bijzonder intrigerend. Maar misschien moet ik daar later nog wel ’s op terug komen.

De engeltjes zijn een deel van een schilderij van de Italiaanse schilder Rafaël en die is wel tijdgenoot van Michelangelo. Het schilderij dateert van ongeveer 1513 en stelt eigenlijk Maria met Jezus voor.

Zal ik nog wat straffe toeren vertellen over dit schilderij?

Ten eerste zal het u misschien wel ontgaan zijn dat de wolkjes achter Maria eigenlijk allemaal kinderkopjes zijn. Ze zijn bijna niet te zien maar eens je ze gezien hebt, kan je er niet meer naast kijken (het is een beetje gelijk die leeuw of manneke pis op de pakskes Camel-sigaretten…en zeg nu niet dat ge die nog niet hebt gezien hé).

Ten tweede iets heel merkwaardigs en bijzonder. En daarvoor moet je even inzoomen op het schilderij…

Kijk ’s naar die blikken! Maria is enorm triestig, de kleine lijkt wel of hij heeft een spook gezien. Nu werden Maria en Jezus altijd wel erg dicht bij mekaar geschilderd in die tijd maar meestal waren de schilderijen introvert, op zichzelf gericht, zeker niet met een blik naar buiten. En dan zou je toch wel van een jonge moeder en een kind van (even gokken) een jaar of 2 enige frivoliteit verwachten. Niet? Hoe komt dat dan? Dat is vrij eenvoudig uit te leggen (als ge’t weet): Het schilderij is opgesteld recht tegenover het kruisbeeld van Jezus. Ze kijken dus allebei naar hun eigen toekomst. De ene is triest om het verlies van haar zoon. Jezus zelf is geschokt bij het zien van zijn eigen kruisiging.

En dan geef ik nog graag het antwoord op de vragen: van wie: van Rafael dus en waar: Dresden, Gemäldegalerie Alte Meister. En die Sixtijnse kapel heeft er niets mee te maken maar wel vind je links van Maria de heilige Sixtus, zou het kunnen…Ik denk het wel 😉

Bron: ik weet ook eens iets 😉

Het anachronistisch huwelijk (deel 1)

Portretten tekenen blijft toch telkens een andere uitdaging dan wanneer ik eigen projecten maak. Bij projecten ligt de focus op de inhoud. De modellen moeten herkenbaar zijn maar als er een “foutje” in de tekening zit die de harmonie van het project niet stoort (of net met opzet werd aangebracht), kan dat. Bij portretten is er geen marge. De tekening moet de mensen precies weergeven maar dan wel op een manier die het emotionele verschil maakt met de foto.

Katleen die kwam om het idee om haar ouders te laten tekenen in hun trouwkledij. Iets waar ik zelf niet altijd fan van ben (anachronismen kunnen snel als een karikatuur overkomen). Ik stelde vooraf toch wel wat vragen maar Katleen bleef bij haar gedacht en gaf steeds meer input om de uitdaging tot een succes te leiden. Ze stuurde me foto’s van de trouw, de trouwkledij en nam nieuwe foto’s van haar beide ouders in ongeveer dezelfde pose als haar ouders op de trouwfoto aannamen. En zo startte het avontuur van een portret van een anachronistisch huwelijk 🙂

De komende dagen hou ik je op de hoogte van de evoluties van dit duoportret. Niet te missen 😉

 

Expo Toetanchamon (Luik)

Kunst en cultuur gaat natuurlijk verder dan alles wat zich vandaag afspeelt. Hoe de toekomst er kan uitzien, kunnen we leren uit het verleden. Eén van die fascinerende en vooral mysterieus/inspirerende culturen is de Egyptische. Meer dan 3000jaar cultuur met een belangrijke invloed op alles wat daarna kwam in onze contreien (o.a. Griekse, Romeinse cultuur) tot ontwikkeling kwam.

Daarom gingen we met het gezin naar de expo Toetanchamon in het station van Luik. De expo zou al voorbij zijn maar omwille van de coronazaken werd ze verlengd tot eind augustus.

KW22: een sneetje meer of minder

Elke woensdag publiceer ik een kunstweetje waarmee je kan uitpakken bij vrienden…

Wie zich een beetje toegewijd heeft aan Van Eyck in 2020 zal dit opmerkelijke nieuws al gehoord of gelezen hebben. Het retabel van het Lam Gods van Jan en Hubert Van Eyck is vandaag terug samengesteld zoals het oorspronkelijk bedoeld was: een gesloten scène en een spectaculaire open scène. Verschillende panelen klikken in mekaar en vormen één groot geheel. Ik vernam deze week nog dat het retabel het oudste paneel van (gebroeders) Van Eyck is dat men heeft teruggevonden. Oudere werken zijn waarschijnlijk allemaal verloren gegaan of werden misschien wel toegewezen aan andere schilders. Het was immers niet gewoon in die tijd om een schilderwerk te signeren. Van Eyck was daarin een van de eersten. Bijzonder bij de stelling is dat het oudste (eerste) werk van Van Eyck meteen zo’n joekel is. Alsof ze zich jaren hebben ingehouden en dan meteen met een monsterhit gingen maken. Een beetje gelijk de eerste CD van Gorki 😉

Dat is nogal onwaarschijnlijk (niet van Gorki wel van die andere 2)… Maar we wijken af. Dus nu is het te zien zoals het bedoeld was. Dat was lang niet altijd zo. Er was een tijd dat de zijpanelen gescheiden leefden van het centrale deel. Nog straffer; er was een tijd toen men vond dat je tegelijk de buiten en de binnenkant moest kunnen zien en “men” het illustere idee kreeg om de panelen gewoonweg in de dikte door te zagen! Meer daarover in KW10 (lees het opnieuw).

Alsof dat nog niet straf genoeg was, vertel ik u hierbij het verhaal van “de annunciatie“, ook al Van Eyck. Dat kent een nog straffer verhaal. Want dit Vlaamse schilderij kwam via via ooit in het Hermitage-museum van Sint-Petersburg terecht. Maar op zijn zachtst gezegd, het weer in Sint Petersburg is niet hetzelfde dan in Antwerpen en dus waren ze daar zo geen fan van het bewaren van schilderijen die op houten panelen werden gemaakt.

Dus vonden ze er niets beter op (let op, ge gelooft het nooit) om het paneel waarop het schilderij was gemaakt eraf te schrapen! Jup! De verflaag werd gefixeerd door er aan de zichtzijde stukken stof op te lijmen. Zodoende kon de achterkant er af worden gekapt en finaal ook worden geschuurd. Kunt u al voorstellen dat je dan op het einde nog met een paar millimeter aan verflagen van zo’n 500 jaar oud in uw handen zit. Die laag werd dan op een doek gekleefd waarna door opwarming en met wat water de eerder opgekleefde fixeerstof opnieuw werd verwijderd.

Dat deze operatie (schandalig) slecht is verlopen kan je vandaag nog zien. Bij het kleven van de verflaag op het canvas en zeker bij het opwarmen om de fixeerstof te verwijderen, werd de verflaag zo hard op het canvas gedrukt, dat de structuur van het onderliggende canvas door de verf is gedrukt. Vandaag lijkt het dus alsof het schilderij oorspronkelijk op doek werd geschilderd maar dat was dus zeker niet het geval.

Alsof dat nog niet erg genoeg was, werd al het blauwe van het kleed van Maria door het gebruik van water om de lijm op te lossen mee opgelost. De blauwe laag in lapis lazulli werd door Van Eyck met waterverf aangebracht om ze super doorschijnend te maken. Schijnt dat waterverf oplost in water…dat die kemels van het Hermitage daar niet aan gedacht hebben…’t Is om te janken.

Gelukkig kwam de wetenschap jaren later ter hulp. De restauratie in 1994 was intensief en voor te beginnen werd het schilderij duchtig onderzocht. Men vond de oorspronkelijke tekening onder (of eerder tussen) de verflagen en nog een ietsie pitsie stukje van het originele blauw tussen de haren van Maria. Het blauw van de oorspronkelijke verf werd opnieuw samengesteld en het kleed kreeg zijn oorspronkelijke splendeur en grandeur terug. Alleen de indrukken van het doek zijn achtergebleven. Dus in tegenstelling tot het PANEEL van de Rechtvaardige Rechters is de annunciatie met de jaren een doek geworden.

Bron: The private life of a masterpiece

 

 

Koffie met koekskes

Het succes van de cultuursector hangt samen met het applaus van het publiek (en ook wel met wat er daarbij in de hoed valt). Ik doe het voornamelijk voor het applaus omdat ik het zalig vind om kunst te delen. Omdat ik vind dat die goeie (ouderwetse?) schone kunsten te weinig mediaaandacht krijgen in vergelijking met (hippe?) moderne kunst.

Kunst moet shockeren, moet vraagtekens oproepen, moet controversieel zijn. Ik spreek dat niet tegen. Maar mag kunst ook gewoonweg even mooi zijn, de ziel tot rust brengen, een goed gevoel geven, een lach toveren op je gezicht? “ça vaut le détour”, zouden ze in de Michelin zeggen. En dat is wat ik probeer te doen met wat ik maak of waarover ik vertel. Ik hoop dat het jullie allemaal een fijn gevoel geeft.

Met een virtueel publiek zie je niet altijd hoe druk het is in de expozaal waar je bent. Ik ben bijzonder fier over hoeveel mensen mijn site blijven bezoeken. Ondanks corona en dat ik dus geen kansen heb om buitenshuis (nieuwe) mensen te verwarmen met verhalen, spreken de statistieken voor zich. Ik deel ze graag met jullie…

Dit jaar werd de site al 7.142 keer bezocht. Dat is iets minder dan het top-expo Magie-jaar 2019 maar lang niet veel minder. Elke dag wordt mijn site gemiddeld 50x bekeken.

Via Facebook krijg je een nog explosiever verhaal, maar daar is de beleving dan ook anders. Deze maand kwamen maar liefst 4.500 bezoekers over de vloer (ruwweg dus 22.000 al dit jaar). Dat waren bakken koffie met koekskes om uit delen 😉 En jullie zijn allemaal welkom!

Het is en blijft hartverwarmend om jullie enthousiasme te zien en de steun doet me goed. Wees altijd welkom en laat gerust een berichtje of een commentaartje na als je iets aanspreekt. Je doet er mij en – wie weet – nog vele anderen plezier mee 🙂

KW21: berekend fatalisme

Dit prachtige schilderij zie je regelmatig opduiken op websites en op facebook. Zeker onder de liefhebbers van “schone kunsten” en romantische beelden komt het regelmatig opduiken. Een vrouwelijk naakt in een soort dramatische pose met een druk gedetailleerd interieur. Dit is slow art. Je moet er de tijd voor nemen om het te vatten.

Maar tijd hebben we niet. Hooguit een paar seconden om een beeld te vatten en dan door te spoelen naar het volgende beeld. Vele details die verwijzen naar het échte verhaal van het schilderij ontgaan de doorsnee kijker. Voor de al wat aandachtigere kijker zullen de christelijke symbolen al opgevallen zijn en meer dan waarschijnlijk concludeert hij daarbij dat het om een martelaar van het geloof moet gaan. Beetje overspeeld drama. Daarmee is het beeld gezien en we scrollen verder.

Maar er is meer! Ah ja, anders was dit geen “weetje van de week” 😉 De titel van het werk: “de dood van Hypatia” zegt al veel. Ze is geen martelaar van het christelijke geloof, integendeel. Hypatia was een “neoplatonist“. Dat zijn mensen die zich verdiepten in de leer van Pythagoras en zich totaal aan de wetenschap weidden. Ver van het christelijke gebeuren dus. Dat schoot bij de fans van het christendom in het verkeerde keelgat en ze werd op brute wijze vermoord. Op een dag in maart 414 nC werd ze gevangen genomen en schraapte een menigte mensen haar het vlees van de botten met schelpen. Daarna werd haar lichaam in stukken gehakt en verbrand. Haar dood had als gevolg dat de Griekse vooruitgang in de wiskunde stil viel. Het werd later terug opgepikt door Arabieren en Hindoes.

Dus weetje van vandaag: dit is geen tafereel van een martelares voor het christelijke geloof maar eerder een martelares van de wetenschap.

Extra weetje: schilder Charles William Mitchell gaf een bijkomende, onderliggende, betekenis mee. Eind jaren 1800 was er vanuit Brits conservatieve hoek veel kritiek op vrouwelijk naakt in de kunst. Het zou hun zeden zodanig aantasten dat ze er zowel fysiek als mentaal achter(lijk) zouden van worden. Met dit schilderij van een zeer verstandige naakte vrouw die symbolisch publiek vernederd en vermoord werd verwees de schilder duidelijk naar de criticasters.

Trivia: Voor de wiskundigen onder ons, je mag je dagje vullen met deze vergelijking van Hypatia: x-y=a en x²-y²=(x-y)+b waarbij a en b bekend zijn. Kan je gehele waarden voor x, y, a en b vinden waarbij beide formules kloppen?

bron: “het wiskunde boek” door Clifford A. Pickover en “exposed, the Victorian nude” via Watson-Gutpill publications

Opiniestuk: Examens anno 2020

Het is lang geleden dat ik nog ’s een maatschappijkritisch bericht heb geschreven maar nu mag het toch nog eens…

Duizenden studenten starten vandaag of weldra met de examens in een examenkamp. Of ze zijn al gestart. Met de coronatoestanden wordt angstvallig gezocht naar oplossingen over het gebrek aan infrastructuur dat de scholen hebben om de studenten (letterlijk) te roosteren.

Ik laat er geen gras over groeien: examens zijn de meest debiele manier om iemand te testen op zijn kennis. Die die het best kunnen kakelen zoals de prof scoren doorgaans de hoogste punten, of ze het nu begrepen hebben of niet. Dit gecombineerd met een onmetelijke dosis stress die in het echt nooit zo hoog ligt, vind ik examens iets wat snel moet worden afgeschaft…

Dat was voor de coronatijd. Nu mét de corona wordt het alleen nog erger! Docenten houden gelijk dictatoren vast aan hun armzalig bestaan en de pietluttige machtsdroom die ze hebben. Nazigewijs draaien ze de rollen om en stellen studenten logistieke problemen voor die ze zelf niet meer kunnen oplossen. Examens afleggen via het internet dan maar. Ja, we volgen. Het zijn immers coronatijden. Maar dan komt de kat op de koord. De student moet werken in een afgesloten kamer waar hij/zij alleen in zit, er mag geen enkel middel tot externe communicatie – behalve dan de rechtstreekse internetverbinding met de examinator – aanwezig zijn, overbodige zaken als tweede scherm, een vaste telefoonlijn etc moeten de ruimte uit. Dan moet tijdens het examen de ruimte de hele tijd 360° inkijkbaar zijn: de ruimte achter de student, de ruimte voor de student, zijn scherm moeten zichtbaar zijn. Een GSM (bvb om de internetverbinding te maken met de computer) is niet toegestaan. Voor mij is enkel nog het toilet een geschikte plek om een examen af te leggen.

Enfin, we hebben er ons hoofd over gebroken en misschien (hopelijk) hebben we het goed gedaan. Maar beste docenten, vinden jullie nu zelf niet dat alle planeten om de zon moeten draaien? Uw licht is inderdaad wel belangrijk maar ge moet nu ook niet overdrijven. En mag ik even eerlijk zijn…De leerstof die u meegeeft heeft een levensduur van…3 jaar? 5 jaar? De student die zijn materie niet kent, die gaat ook niet in de firma blijven werken. Kortom, testen ja zeker, maar blijf een beetje redelijk aub en doe het eens op een menselijkere manier.

KW20: Het meisje van Vermeer

Elke woensdag publiceer ik een kunstweetje waarmee je kan uitpakken bij vrienden…

Delft is niet alleen gekend omdat kunstfotografe Monique Roodenburg er woont 😉 Delft is de stad der Nederlandse koningen, dé gezelligste wandelstad van de wereld én…Vermeer, Johannes Vermeer, shaken, not stirred.

Wie Vermeer zegt, krijgt meteen het beeld van “het meisje met de parel” voor ogen. Mocht je toch nog niet kennen (awoe on you) dan vind je’t hieronder nog ‘s.

Enfin die dus. In de laatste jaren vooral gekend van de film “the girl with the pearl earring” waar op geromantiseerde wijze het verhaal van Vermeer wordt verteld. Ook al is er weinig geweten over Vermeer weet de film je gezellig mee te slepen voor een avondje canapé.

Heb je het schilderij nog nooit in het echt gezien, dan moet je echt ’s tot het Mauritshuis (Den Haag) rijden. Daar hangt “de Mona Lisa van het noorden”. Stralend in zijn eenvoud lijkt het schilderij een niemendalletje, “spielerei” zoals dit soort van mijn tekeningen zou noemen. Een werk dat je maakt omdat je vanuit een gevoel, een passie werkt en niet vanuit een technisch gegeven. In onze moderne (foto-)tijden zou je zeggen “zet u haaks op mijn lens en kijk dan traag over je schouder recht in de lens, kin omhoog, fier en genietend van het licht.” Klik! Het staat er op. Zo een niemendalletje dus…

Maar het werk is, niet alleen door gebrek aan informatie, meer dan dat. Het straalt, het is 200% feel good. Maar laat ik u even meenemen in het geniale van het schilderij…Want alles qua expressie in dit schilderij draait om een paar “witte puntjes”. Bij voorkeur loodwit. Het knappe, felle wit van destijds dat we vandaag niet meer vinden omwille van de toxiciteit die vrijkomt bij het maken van deze witte verf. Hieronder vind je 3 versies, klik op de eerste en klik dan door. Dan zie je wel snel hoe belangrijk de witte partijen in het schilderij bijdragen tot het succes ervan. De hele beweging in het schilderij zit tussen de ogen, de oorbel de naad van de stof op de schouder en zodoende terug naar de ogen. De aandacht van de kijker draait in hoofdzaak in deze cirkel. De rond wordt benadrukt door de blauwe band en om helemaal te beletten dat je blik zou afwijken blokkeert de gele stof van het hoofddeksel als een grote, bleke muur dat je afwijkt. Je wordt meteen teruggekaatst naar de kern.

zonder parel, zonder glinsters in de ogen

zonder parel

origineel

Maar dus die fameuze parel…Als we die ’s van dichtbij bekijken dan is dat wel een ferm groot stuk. Ik knipte ‘m uit en plakte hem naast het oog.

Dan zie je dat die parel ongeveer zo groot is al een oog. In het echt zou die parel dus ongeveer 3cm diameter hebben. Dat is wel een dure parel voor een kunstenaar. Daarom wordt terecht in vraag gesteld of die parel wel echt is. De vorm is ook te perfect rond om een parel te zijn. Onderzoek met glazen, verzilverd glas, parelmoer parels heeft aangetoond dat het allicht om een glazen parel gaat omhuld van een laagje zilver. Dat geeft de meest getrouwe weerspiegelingen zoals het op het schilderij wordt weergegeven. En dat zal allicht wel stukken betaalbaarder geweest zijn. Voortaan zeggen we dus “het meisje met de oorbel van verzilverd glas” 😉

PS: Ik ben stevige believer dat Vermeer over een camera obscura beschikte. Dit ondermijnt geenszins zijn talent. Ik baseer me op de finesse van de schilderijen, de kleuren,…al zijn er wel studies die aantonen dat de perspectieven die Vermeer schilderde niet altijd kloppen wat dan weer het gebruik van zo’n camera obscura tegenspreekt.

Het hele onderzoek naar die fameuze “parel” kan je zien via de website van NPO: documentaire NPO

Wil je nog meer weten over dit schilderij? Lees dan dit artikel uit De Standaard, niet toevallig gevonden op de Facebook van Kim D

 

 

Jouw favoriete kunstwerk nu in huis!

Ben je fan van dat ene schilderij? Al heel je leven zie je ze in je eigen space te hangen maar ze is onbereikbaar: te duur, te groot, te museum,…Je weet wel. Ik maak het voor u mogelijk. Met respect voor het originele werk maar toch met een eigentijdse toets “cover” ik bekende werken.

Neem een kijkje op mijn website voor meer!

https://maxvanhemel.wordpress.com/cover-2-cover/

WIP: La Victoire naar Magritte (deel 5)

Omdat er woensdag geen Magritte te zien was, maak ik van deze blog ineens een “happy hour”. Het is tenslotte vrijdag voor iets 😉

In deze laatste blog zie je de finale fase van de tekening en ik zet ze speciaal ook samen zodat je met de pijltjes snel van de ene naar de andere kan en zodoende de verschillen kan ontdekken. Want ondanks dat het misschien niets lijkt zit er tussen beide tekeningen toch nog 2uur werk en die gaan voornamelijk op in details tekenen (zoals de planten), het weergeven van rondingen en hier en daar nog groenpartijen toevoegen.

Nog een paar wistjedatjes over dit schilderij. Magritte maakte verschillende versies van “La Victoire”. Deze versie werd geschilderd in 1939. Ik koos voor deze – denk ik – unieke versie omdat ze in privébezit is. Het origineel werd door Christies geveild op 3 februari 2003 voor 578.650 Britse pond ofte (vandaag) 654.788,21euro (just is just).

Laat ons dan toch maar concluderen dat wie dit schilderij ooit in het echt ziet een ferme gelukzak is. Wie mijn kopie op ware grootte (72,5×53,5cm) ziet is vooral ne goeie mens 🙂

Dus voila, doel gehaald: La Victoire van Magritte en hopelijk mag het dan ook de overwinning op corona wezen. De tekening is te koop. Mail me voor meer info.

WIP: La Victoire naar Magritte (deel 4)

Met een dagje tussen, is meteen ook het werk goed gevorderd. De onderste zandpartij is nu ingekleurd, de luchtpartij heeft extra diepte gekregen. Hierdoor krijg je nu ook de contouren van de wolk te zien.

Interessant om zien is dat ondanks het surrealistische gebeuren van de deur die een beetje nutteloos staat te wezen op het strand en dat er nu toch net toevallig een wolk door vliegt, is het feit dat de deur het zand onderaan wegduwt. Er komt zelfs een plant onder de deur te zitten. Welke planten het precies zijn kan ik niet uitmaken maar het platduwen van de plant door de deuropening geeft een interessante suggestie van beweging aan de deur en maakt de setting waarin de deur staat ook “echt”.

Het geheel krijgt nu echt vorm. De volgende fase wordt de wolk en nog wat verdieping in de diepte- en lichtaspecten. Morgen zie je hierover meer 🙂

KW19: Van Schubert naar Dire Straits

Elke woensdag publiceer ik een kunstweetje waarmee je kan uitpakken bij vrienden…

Deze week eens geen beeldend kunstgerief maar wat muziek. Want terwijl ik werk luister ik naar The Beatles maar evengoed naar Klara Continuo. En daar komt “deze plaat” al eens langs: Franz Schubert, pianotrio in E flat op.148 etc etc (waarom kunnen die gasten dat niet gewoonweg “opera voor een schoon meiske” noemen? dat zou toch wel stukken eenvoudiger zijn).

Moet je hier ’s naar luisteren. Maar heel goed zo. Met aandacht. Pakt er uwen tijd voor…

Dan herken je misschien wel stukjes van Freek De Jonghe (na de dood) zo ergens in’t midden of een trage versie van Dire Straits (Why Worry?) al van bij het begin. Ik vind dat nu toch altijd zo speciaal in om klassieke liedjes moderne dingen te herkennen. Het moet niet altijd van The Beatles of A whiter shade of pale zijn…

 

Voor mocht je denken dat klassiek in andere gevallen ver van mijn (of jouw) bed is… luister dan hier ’s naar… en klik je maar ’s op deze link 😉

Dus weetje van de dag; als je op de radio Why Worry van Dire Straits hoort of Er is leven na de dood, zeg dan even terloops “maar goh, dat lijkt nu toch wel heel erg op muziek van Schubert”. Je zal de mensen rondom je meteen grote ogen zien trekken naar deze muziekkenner 😉

WIP: La Victoire naar Magritte (deel 3)

Juij! Dag 3 en we gaan er op vooruit. Zie je de mooie”lapis lazuli”? Het prachtige blauw dat de oude schilderijen uit de renaissance zo herkenbaar maakt. Ik gebruikte het (goedkopere) blauw om de zee een diepblauwe gloed mee te geven.

Morgen is er geen Magritte-blog want dan is het woensdag en dan zijn er de kunstweetjes 😉

WIP: La Victoire naar Magritte (deel 2)

Na een paar uren schetsen gisteren stond alles klaar voor het serieuzere werk vandaag. Lat en tekendriehoek bij de hand en dan goed kijken naar het origineel waar al die reliëfs in de deur en de omlijsting naartoe leiden. En soms was dat – ondanks de schets – zelfs nog een beetje lijden want door het spel van licht en schaduw vervallen de lijnen in een suggestie.

Ik kon maar weer moeilijk stoppen en dus zie je (misschien) al een lichtblauwe zone bovenaan de tekening. De deurklink is duidelijk al geslaagd 🙂

WIP: La Victoire naar Magritte

Ik vond het nog ’s tijd voor een klein vervolgverhaaltje. In de aanloop naar het einde van de lockdown vond ik het gepast om het schilderij met de toepasselijke titel “La Victoire” (de overwinning) te coveren. Ondanks de vele elementen die ik verwerk in mijn tekeningen en die wel eens verwijzen naar Magritte is dit de allereerste keer dat ik een origineel Magritte-kunstwerk nateken. En dat probeer ik te doen met de gepaste precisie al is het dan wel met een ander materiaal. Deze keer koos ik voor pastelkrijt omdat het de felle, volle kleuren van het schilderspalet beter benaderd. De tekening is 1/1, helemaal op ware grootte cfr het origineel.

Stap 1 is echter de schets en dat is al voor een stuk architectuur op zich want een stijldeur die teken je niet vanuit de losse pols. In dit geval komt er een lat en een tekendriehoek aan te pas. Gelukkig heb ik al dat materiaal nog van bij de eerste triptiek.

Fijne moederdag aan alle moeders die een heel jaar door goed voor de kinderen zorgen 🙂

 

KW18: het oordeel van het opgebaarde lijk

Elke woensdag publiceer ik een kunstweetje waarmee je kan uitpakken bij vrienden…

De kans dat je dit schilderij al eerder zag is redelijk klein. Het schilderij is van Gyárfás, Jenő en heet “The Ordeal of the Bier” ofte “het oordeel van het opgebaarde lijk” uit (1881). Maar het is niet omdat je dit schilderij allicht nog niet gezien hebt, dat het verhaal achter het beeld niet erg spannend kan zijn. Want wat zien we hier allemaal? Een   vrouw in wit gekleed stapt verschrikt een trap af. Links een groep mensen die al met evenveel afschuw kijken. Tot daar klopt het plaatje. Waar het begint raar over te komen is wanneer we de groep mensen rechts van de dame bekijken. Deze lijkt bijna…blij te zijn. De man op het voorplan rechts heeft er zelfs zijn muziekinsstrument bij gehaald. Wat is hier aan de hand?

Rechts achter de vrouw zien we een klein kamertje. In dat kleine kamertje ligt een lijk opgebaard. De jonge vrouw, tevens de bruid van de overleden man, heeft net de dodenkamer van haar man verlaten. De vrouw heeft zojuist begrepen dat zij zijn dood op haar geweten heeft.

De Hongaarse schilder Gyárfás, Jenő baseerde de voorstelling op een bekend gedicht van zijn landgenoot Janos Arany. Daarin staat opgetekend hoe de jongeling Beno Barczi levenloos wordt aangetroffen in het woud met een dolk in zijn borst. Niemand snapt waarom de moord is gepleegd en wie deze heeft begaan.

Ten einde raad wil Beno’s vader de dader achterhalen met behulp van het stoffelijke overschot zelf. Dat wordt naakt opgebaard, waarna eenieder op wie enige verdenking rust langs de dode moet lopen. Volgens het oude geloof zal de wond weer gaan bloeden zodra de moordenaar zich opnieuw in zijn nabijheid begeeft.

Eerst treden de vijanden en de rivalen aan, gevolgd door zijn vrienden en familieleden. Wanneer hun onschuld is vastgesteld wordt als laatste de lieflijke Abigail bij het lijk van haar verloofde gebracht. Onmiddellijk (met de nadruk op lijk) begint de wond hevig te bloeden en is het voor de omstanders duidelijk dat ij schuldig is aan de dood van haar verloofde.

Abigail was het soort meisje dat maar niet kon geloven dat haar geliefde echt van haar hield. Telkens eiste ze hem zijn liefde voor haar te bewijzen. Beno werd hier zo dwaas van dat hij uiteindelijk zei dat hij zelfmoord zou plegen als ze nu nog niet overtuigd was van zijn liefde. In plaats van hem hiervan te weerhouden gaf Abigail hem een dolk. “Laat dan maar eens zien hoeveel je van me houdt”, zei ze en de arme Beno beantwoordde de lokroep van de parasiet.

bron: catalogus Fatale Vrouwen, expo’s Groningen en Antwerpen

#portretvaneenheld

Omdat wij “maar” moeten in ons kot blijven terwijl anderen niet meer weten waar hun kop staat van het werk en situaties zien waar wij misschien zelfs niet mee om zouden kunnen, doe ik mee aan de actie “portret van een held”. Dit is een internationaal project. Het toont de empathie van de deelnemende kunstenaars, hun kwaliteiten en hun respect.

Ik zou het graag nog ruimer zien want ook de postbodes, vuilnismannen, brandweerlui, politie,…blijven op post. En de bakker, de slager,… Maar het is nu Danielle geworden. Zij is verpleegster bij de intensieve zorgen van Sint-Maria Halle. Ze verzorgt op dit moment ook de Covid-patiënten op de intensieve afdeling. Daarbij gaat ze ook dikwijls met de ambulance mee als eerstehulpverlening.