Er waren geen Gentse Feesten. Er was dan op de knip “Zo ne zomer” (geeft mij een beetje het gevoel van een zwemband voor een verdronken schaap). De Gentse Feesten zijn dood, dus LANG LEVE DE GENTSE FEESTEN!
Gentenaars hebben “ni pleuje, ni neute” als lijfspreuk. Voor wie geen Gents verstaat, vertaal ik dit vrij als “niet plooien, niet zeuren, blijven gaan”. De Gentse Feesten duren doorgaans 10 dagen. Een overload aan cultuur en daar val je al eens al staande bij in slaap. Ik kan er van mee spreken. Na een paar dagen zit je totaal in een Gentlag. Geen idee meer welke dag het is, beetje licht in het hoofd,…
Vorig jaar waren er geen Gentse Feesten maar dit jaar zetten de kleine organisatoren er weer hun schouders onder. Miramiro (ok, dat is gene kleine), Theater Box, enkele terraskes,…én én én het Puppetbuskersfestival!!
Over de jonge jaren van Frans Hals weten we niets. Hoe hij tot zijn gekende expressieve schilderstijl evolueerde of er meteen mee begon (en dus de klassiekere beheerste portretstijl – die toen erg in trek was – kordaat oversloeg) het is tot nu niet geweten.
Het eerste gekende werk van Frans Hals is het portret van Jacobus Zaffius uit 1610.
Hals is dan ongeveer 30jaar wat op zich vrij laat is om te beginnen aan een schilderscarrière zonder voorafgaande historiek. Persoonlijk denk ik dat er rond dit moment een wissel in stijl kwam en dat het verschil met de voorgaande stijl zo groot is dat men in die eerdere stijl Frans Hals niet herkent. Daarbij kan het ook zijn dat hij vroeger in opdracht werkte en dus voor een andere kunstenaar (zijn leermeester?) werkte waardoor men gewoonweg over de schilderijen van Frans Hals kijkt omdat er een andere naam onder staat. Maar dat zijn mijn hypotheses. Of had de stilte voor 1610 een politieke reden (bvb ivm de Spanjaarden), kan ook zijn…
Het is al meteen vanaf dit portret duidelijk dat de verftoetsen snel en trefzeker worden aangebracht. Met brute en verfijnde penseeltrekken weet hij de kijker te leiden naar wat je moet gezien hebben, wat de kern van het werk is, de boodschap en de rest is “versiering”. In het Geheim van de Meester wordt dit portret verder uit de doeken gedaan. Er wordt zelfs in vraag gesteld of het een werk van Frans Hals is en of het achteraf werd bijgesneden (een techniek die in die tijd niet ongebruikelijk was).
Wat we in bovenstaand portret nog merken is de statische houding van het model. Maar de lichtinval van links, de krachtig witte lichtpartijen en de “wilde” markeringen die baard, neus en kraag diepte geven vallen op. Het bruin-rode bont is niet gedetailleerd maar geanimeerd. Het lijkt wel alsof er een fris windje door de kamer loopt terwijl er wordt geschilderd. Hals schildert zoals Zorro zijn Z tekent.
Ik kan natuurlijk niet elk portret in detail gaan bespreken, dan zijn we vertrokken voor een boek van 250 pagina’s. Daarom neem ik je mee in een snelcursus. We gaan meteen door naar 10 jaar later en dan zien we dit “portret” van de een familiegroep in landschap met 3 kinderen en een bokkewagen. Je krijgt er ineens een beeld hoe men er zijn hand niet voor omdraaide om een familieportret in stukken te snijden om eender welke mogelijke reden.
De reconstructie is nog steeds niet volledig, er ontbreekt nog een stuk rechts onder. Was het niet interessant? Is het verloren gegaan of zal het ooit nog ergens opduiken?
Maar kijk vooral naar de stijl, de manier van aanpakken. Ik zei het al bij de vorige blog, de speelsheid van de compositie. Herken je al het licht van links, de fel witte kragen en de losse stijl van poseren? Maar kijk nu ook naar de evolutie in de zwarte kledij. Bij het eerste portret is het nog bijna vlak zwart en nu zijn er wel 27 tinten zwart (volgens Van Gogh, niet volgens een of andere grijze boekschrijver 😉 )
De kanten zijn van ver zeer gedetailleerd maar van dichtbij zijn ze eerder grof geschilderd. Dit maakt dat ze van ver ook nog mooi en gedetailleerd ogen. Bij een fijn uitgewerkt schilderij zie je de details eerder als je er met je neus gaat op staan (hé Jan) maar grote portretten zoals deze bekijk je meestal van op afstand. Ze hangen in grote herenhuizen of paleizen.
Terwijl meerdere tijdgenoten zich laten beïnvloeden door Caravaggio en kiezen voor het theatrale licht-donker-effect (zie Vermeer) , blijft Frans Hals trouw aan het vol licht. Schuiven we de tijdlijn nog ’s 10 jaar op dan zien we dat hij nu 200% trouw is aan zijn techniek zowel in snelheid, expressie als in licht vatten.
Het gezicht is niet in rust en op het gemak geschilderd. Het is snel geschilderd. Gespeeld met licht en donker. Bij deze manier van schilderen zou je bijna denken dat het “naar levend model” is geschilderd, dat het terplekke in het café op het feestje is gemaakt. Dat laatste is niet onmogelijk maar redelijk onwaarschijnlijk aangezien het verplaatsbaar maken van het schildersgebeuren toen niet gebruikelijk was en (omdat er nog geen verftubes ed bestonden) niet erg praktisch was. Wat wél een mogelijkheid is, is dat Frans dit schilderij gewoonweg uit het geheugen heeft geschilderd. Misschien vroeg hij wel één van zijn kinderen om te poseren en moest het daarom des te sneller gaan. Kinderen zitten meestal niet al te lang stil. Maar dat het een ongewone manier was van werken voor die tijd, daar twijfelt niemand aan.
Nog iets opvallend is de glimlach met open mond. Zie mijn kunstweetje KW48. Omwille van de gebrekkige mondhygiëne was dat verre van “done”, eerder “not done”. Zelfs nog vele jaren later was tandhygiëne een zwakke plek in de geneeskunde. De perikelen van Lodewijk XIV spreken boekdelen hierover.
Als laatste nog dit portret. We springen ineens naar 1660. 30 jaar na de fluitspeler van hierboven.
Hopelijk valt je meteen op hoe de mode is veranderd. Weg zwart! Weg korte haren! Nu zijn er kleuren en lange haren, liefst met krullen. En van waar kennen we die mode? Van bij de tandarts van aanvoerder “Louis met het rugnummer van Dries Mertens” natuurlijk 😉
Kijk ’s naar hoe swingend dit is geschilderd. Op het eerste zicht knap en gedetailleerd maar bij nader inzien ruw, slordig en dynamisch. De hand lijkt meer op een klomp en de duim op een opgeplakte valse nagel. Maar had je dat zo gezien had ik het niet gezegd? Allicht niet. En dat maakt dat dit een zeer aangenaam portret is om naar te kijken. Je wordt er gewoonweg zelf spontaan vrolijk van, toch? 🙂
En nog steeds met het licht van links, de felle witte partijen die diepte geven en de vele transparante lagen stof die het geheel diepte geven: dit werk is zeker gesigneerd Frans Hals.
Door de losse stijl van Hals wordt dikwijls gezegd dat hij een alcoholprobleem had en daardoor niet precies kon schilderen. De onderwerpen van zijn schilderijen en zijn financiële problemen zullen daar allicht ook wel aan bijdragen. Sommige bronnen beweren zelfs dat Frans Hals zijn hand zo losjes was dat hij er al eens zijn vrouw mee bewerkte. Al is dat niet gelogen, maar wel verwarrend want in dat laatste geval gaat het om een andere Frans Hals die – moet lukken – ook in Haarlem woonde. Onze Frans Hals gaat met zijn stijl helemaal mee in de zwier van de Barok (zie KW37) en het is er voor mij aan te zien dat hij het meer had voor de stijl die Rubens en Van Dyck hanteerden dan voor de stijl die de andere Nederlanders hanteerden. Misschien maakte die differentiatie (zeg maar “avant garde”) ook zijn renommee. Al was die maar van korte duur want de Barok werd redelijk snel gevolgd door de Rococo ( zie KW38) waardoor de rijkere klasse de Barokschilderijen uit de mode ging vinden en ze al snel op zolder belandden (waar ze dan vele jaren later werden terug gevonden en als het écht vele jaren later was, er nog eens flink veel poen werd verdiend op de gezondheid van de overgrootvader).
Eén week op het hele jaar zijn alle kinderen uit huis en is er tijd voor ongeplande, romantische uitstapjes. Beetje de batterijen opladen met positieve energie. Op restaurant is (bijna) een klassieker maar cinema…dat was al een eeuwigheid geleden. En ze zagen ons graag terug (lieten ze meteen blijken bij de introfilmpjes).
Om de kleinere zelfstandige te steunen gaan we naar Sphinx-cinema. Daar vind je doorgaans ook wel “de betere film”. Iets minder het vecht-en-smijt-film genre. De “betere film” wordt snel gepercipieerd als triestig, depressief, neerslachtig, donker. Toegegeven, dat zijn ze ook regelmatig wel. Tot treurens toe handelen ze over de trauma’s van het leven. Maar er zijn ook filmmakers die resoluut kiezen voor de andere kant van de balans. Over balansen gesproken: de hele film draait er rond 🙂 “Stap eens uit je sleur en in je leven” 😉
In 2015 won Anouk Fortunier de Prijs voor het Beste Debuut op Kortfilmfestival Leuven met de mooie kortfilm Drôle d’oiseau. Haar langverwachte speelfilmdebuut is een heerlijke feel good-familiefilm over een prettig gestoorde familie en de unieke band tussen een vader en zijn dochter.
Mijn vader is een saucisse is de eerste Vlaamse film die zal uitkomen na de sluiting van de bioscopen. Een echte familiefilm met een goede portie humor, een ontroerend vader-dochterverhaal, maar vooral een film om je mee te amuseren. Kortom: het ideale cinema-uitje voor de ganse familie!
Korte inhoud: Zoë’s vader (Johan Heldenbergh) heeft zijn leven voor elkaar. Hij heeft een lieve vrouw (Hilde De Baerdemaeker), toffe kinderen en een goedbetaalde job als bankier. Tot hij op een dag beseft hoe saai zijn werk eigenlijk is. Hij besluit zijn passie achterna te gaan: acteur worden. Het gezin is niet meteen enthousiast over zijn nieuw carrièrepad, enkel zijn jongste dochter Zoë (Savannah Vandendriessche) gelooft dat hij wel eens een heel goeie acteur zou kunnen zijn. Zoë bereidt haar vader voor op zijn eerste rol, die van saucisse. Of liever, volwaardige vleesvervanger.
Vandaag deel 2 van de schets. Djeezes wat vraagt dit f*ckin’ veel concentratie! Het schilderij mag dan wel virtuoos – waarmee meestal wordt bedoeld “met schwung” – geschilderd zijn, het is verdomme gedetailleerd uitgewerkt om rock-n-roll te zijn.
Ondanks mijn streven naar (hyper)realisme hou ik wel van rock. Wie mij volgt over de Facebook zal al gezien hebben dat ik op vrijdagen wel eens muziekjes met veel gitaren en langharige kapsels durf te posten. Controle tijdens de opbouw van een werk is goed maar op een zeker moment moet er ook leven, lust, dynamiek in komen. En die levenslust en dynamiek is nu neet wat ik zo aantrekkelijk vind ik de schilderijen van Hals. Nog meer in dit schilderij want het is tegelijk statig maar je ziet er een deugnietenblik van de cavalier in.
Per tussenstap foto moest ik toch wel even uitblazen. Mijn gedachten verzetten. Nekeer een onnozel danske doen. De rug losschudden. Om dan terug tot volle concentratie te komen. Ik ga niet altijd uren blijven tellen, dat is nutteloos. Het is iets wat kunstenaars graag doen om of aan te tonen dat ze onderbetaald zijn of om aan te tonen dat er vele uren in het werk zijn gekropen en het dus zeker goed moet zijn. Oprecht gezegd; ik geloof in geen van beiden. Ik geloof in het resultaat. Mensen die mijn tekeningen mooi vinden zijn meestal ook wel de meerwaardezoekers in het leven. Ze gaan niet voor “half”. En dan zet je kwaliteit voorop.
Geen ander als Frans Hals zette de manier van portretteren op zijn kop. “Love it or hate it” moet wel de stelling van de kijker geweest zijn. Dat maakt je of beroemd of berucht. Voor het eerste heb je connecties nodig, voor het tweede een groot bakkes 😛 . Als je uit de band wil springen en daarmee ook je boterham verdienen dan heb je steun van je volgers nodig. Ik spreek een beetje uit ervaring met mijn kleurpotloden 😉
Waarmee verdien je in de Gouden Eeuw het meeste? Dat zijn meestal huwelijksportretten (vraag maar aan de hedendaagse fotografen) en groepsportretten van (schutters)gilden. Voor kunstenaars waren er daarnaast niet al te veel opties. Rubens, Van Dyck, Rembrandt,…ze maakten allemaal dergelijke portretten in opdracht. Van Vermeer weet ik het niet zo maar laat me stellen dat de thema’s die in zijn (resterende) schilderijen van toepassing zijn wel erg in de lijn van verliefdheid, gemis van een geliefde, boodschappen van liefde,…liggen.
Mannen die geld verdienden waren meestal betrokken in de Nederlandse wereldhandel en waren – in het algemeen – al snel of maanden op zee of maanden ergens in het buitenland. ’t Is niet dat ge de trein nam aan 140km/u om eens effe over-en-weer naar Parijs of Berlijn te trotten met uw valies. Daar ging wat tijd over. De schilderijen waren dus deels een bevestiging van de verbinding tussen partners. Ik kan het moeilijk “emoties” noemen want huwelijken werden al eens geregeld in die tijd. Niet iedereen nam het risico om zijn kinderjuf te bezwangeren, hé Frans 😉
Anderzijds was het natuurlijk een uitstraling van hun vermogen. Deze mensen zijn dan wel zwart gekleed (wat nog wat de Spaanse mode was en “praal” adhv gekleurde kledij was “verboden” door hun geloof) maar dat belette niet dat die kledij mocht worden voorzien van gouden borduursels, kettingen en kanten onderkledij.
Toen Frans begon aan het portretteren moesten die schilderijen dus vooral status uitstralen. Gelijk de Turk die met zijn BMW showt in de Gentse straten en fier is op zijn dure auto en dito muziekinstallatie. Maar Hals zag portretten anders. Ik ben er van overtuigd dat Frans eerder een emotie-mens is en minder boodschap had aan de praal dan aan het karakter achter de façade. Moet je in de bovenstaande pendant (= 2 schilderijen die bij mekaar horen) kijken hoe mijnheer Geeraerdts zijn geliefde aankijkt. De liefde spat er af. Vanuit haar kant van het schilderij biedt zij hem een roos aan. Kijk ’s naar die blikken, hoe die mensen mekaar graag zien, hoe de toekomst hen toelacht. Helaas zijn beide schilderijen vandaag al lang gescheiden. Zijn schilderij hangt in het Frans Hals Museum, zij wordt ergens opgesloten in een kluis ver van elk daglicht.
Nog groter contrast met eerste bovenstaand schilderij is het huwelijksportret van zijn maat/mecenas Isaac Massa (ofte Isaac Abrahamsz) Moet je zien hoe
Voor ik begin te vertellen over wie Frans Hals was en over zijn leven en de techniek wil ik hem toch eerst even in de tijd plaatsen.
We zitten in het hart van de Gouden Eeuw. Nederland bloeit! Antwerpen sterft. Wie geld wil verdienen moet dus naar Nederland en liefst in de buurt van Amsterdam. Daar woont al wie schoon en vooral rijk is of dat gedurende deze periode zal worden nav. de commerciële boottochten die er aan staan te komen.
Alles bloeit bij onze bovenburen: technieken, handel en vooral kunst. Tijdgenoot van Rubens, de firma Bruegel, Rembrandt, Vermeer en Caravaggio dat zegt al veel over hoe er waarde wordt gehecht aan kunst en vooral in onze contreien (voor wie er nog mocht aan twijfelen: ik weet dat Caravaggio een Italiaan is 😉 )
Normaal zou ik beginnen met een introductie. Wie is Frans Hals? Waarom zou je Frans Hals moeten kennen? Maar dat hou ik voor later. Ik ben een beetje te lui om dat dikke boek dat ik een paar maanden geleden heb gekocht door te slikken. Dus Frans Hals “the bio” volgt later. Voor wie kunstweetje 51 niet heeft gelezen, ’t is het ideale moment. Klik hier.
Als zomertekening – zoals de vorige zomers Bruegel 2 & Rafael 1 (het jaar daarvoor maakte ik WK-versies van bekende Belgische kunstwerken 😛 ) – dit jaar dus een Frans Hals. De hele zomer lang zal ik vertellen over de keuze, de opmaak, de technische uitdagingen en al mijn frustraties HAHAHAHA. De zomerblogs zullen over de middag worden gepubliceerd, ’t is dan goed voor tijdens uw werkpauze en ook voor de uitslapers 🙂
De tekening is net iets kleiner dan het origineel. Zal ik verklappen waarom…goh…neeuuu…’k ga nog wat wachten. Trouwens dat verschil is echt minimaal en te verwaarlozen in het geheel. Technisch gezien gaan we weer voor topkwaliteit: dik papier van Canson professioneel verlijmd op een dibondplaat (die geeft de komende jaren geen krimp) én de Luminance-potloden van Caran d’ache. Maar bon, hoe goed en hoe duur de materialen ook zijn, het is blijft de tekening die het moet doen.
Nog voor er één streep op papier komt, zijn er dus al heel wat uren voorbereiding aan te pas gekomen. De lachende cavalier maakt deel uit van The Wallace Collection. Voor de Belg die nu ineens een belletje hoort rinkelen, niet te snel juichen, het is waarschijnlijk dit belletje 😉
Na 2 uur schetsen op het hoofd en de kanten kraag, ziet het resultaat er uit zoals op de foto. Als ik grofweg reken heb ik met de voorbereidingen meegerekend toch al zo’n 10uur aan deze tekening gewerkt.
Deze zomer vertel ik het verhaal van het schilderij “de lachende cavalier” van Frans Hals. Volg mijn blog via www.maxvanhemel.be en je komt (bijna) alles te weten over dit schilderij maar ook over Frans Hals, zijn tijdgenoten, de kunststijlen,…
Naast het verhaal maak ik mijn eigen versie van het schilderij. Van het blanco blad tot de afgewerkte tekening vertel ik over mijn ervaringen, ontdekkingen en onderzoeken naar dit schilderij. Volg dus zeker mee vanaf je (tele)werk, tuin of naast het zwembad ergens onderweg. Het worden zeker boeiende momenten die je niet mag missen! Laat vrienden en familie mee genieten van dit kunstavontuur, deel gerust de berichten als je ze leuk vindt.
In de Kunsthal Gent (het vroegere Caermersklooster) loopt deze zomer het tweede Zomersalon. Met een aanbod van 742 kunstenaars is het een groots evenement. Ideaal om een kunstwerk te kopen, te investeren voor een prikje (waar het aanbod groot is, zijn de prijzen meestal laag) en nieuw talent te ontdekken.
Ik stel er mijn nieuwste werk “Les amants de la nouvelle récolte” te koop. Inhoudelijk laat ik het aan uw eigen verbeelding over. Technisch gezien ben ik hier gegaan voor het hyperrealisme en ga over de fotografie. “Hyper” is immers niet gelijk aan “realisme”. Een werk van lange adem en vele locaties. Tussen elke foto zit ongeveer 2uur tekenen. Het “hyper” vroeg veel meer tijd dan ik gewoon ben. Het is een passionele tekening geworden dat past in elk interieur. Het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes.
Het werk meet ongeveer 50x60cm (zonder lijst) en is te koop op het Zomersalon aan 275euro. Na het Zomersalon valt het terug onder de reguliere prijzenstelling.
Topdoktor en vriendin aan huis Tessa Kerre schreef een boek vanuit haar passie en vanuit haar lust voor het leven. De connectie Tessa-Max bestaat al jaren en soms gaat deze zelf publiek (zie haar leuke speech op Sensucht – Drongen in 2017 waar ze de connectie maakte tussen de expo en 200jaar UGent). Vorig jaar vroeg Tessa, binnen de opbouw van haar boek, mij en enkele anderen om onze fantasie los te laten over hoe een kankercel er nu precies uit ziet. Zonder uitleg.
In een tweede fase gaf ze wel wat uitleg en mochten we de tekening nog ’s over doen. Toen zaten we al met wat corona-invloeden en dat was aan de voorstellen te zien. Sommige collega’s tekenaars maakten er frivole figuurtjes van, ik hield het bij een serieus pakske snot. Zo een beetje als een slijmachtig ding dat zich ergens kan vasthaken om op die plek verder te groeien.
Na het leuke en inhoudelijke sterke immunogame waarmee de werking van de immunotherapie op een laagdrempelige wijze wordt uitgelegd, is er nu een boek waarin nog meer taboes rond kanker, behandeling en beleving worden doorbroken. Het boek is online te koop of via BOL,… en ook in de betere boekhandels zoals Limerick.
Hoe we kanker kunnen delen, vertellen en verbeelden
De wetenschap heeft de laatste jaren heel veel vooruitgang geboekt in de strijd tegen kanker. Met immunotherapie, bijvoorbeeld. Toch blijft er een taboe rusten op de ziekte.
Professor en topdokter Tessa Kerre wil dat taboe doorbreken door een verhaal van hoop te brengen zonder te rooskleurig te zijn. Ze doet dat op verschillende manieren. Met woorden die de wetenschap rond kanker, het immuunsysteem en immunotherapie in mensentaal uitleggen. Met getuigenissen van kankerpatiënten en verhalen vanuit de omgeving van de patiënt en de zorgverlener. En met prachtige beelden van onder andere Nathalie Carpentier, Kristien Aertssen en B. Carrot.
Tessa Kerre wil met Immuun voor kanker? de ziekte bespreekbaar maken, en de angst en de eenzaamheid verkleinen; de pijn en het verdriet tonen, maar ook de schoonheid. En helpen om hoopvol naar de toekomst te doen kijken. Zodat kanker niet langer met een grote ‘K’ geschreven moet worden.
Onlangs deed ik mee aan een enquête rond de virtuele beleving van musea en het Rijksmuseum Amsterdam in het bijzonder. Daar loopt/liep tijdens de coronadagen een virtuele expo rond slavernij maar je kan ook de vaste collectie via een virtuele toer bezoeken.
Ik vind virtueel toeren nooit gelijk aan echt toeren maar voor musea die niet onmiddellijk binnen een redelijke afstand liggen is dat best handig. Zo was het virtuele bezoek aan Villa Farnesina best handig (volg deze link) om de Galatea van Botticelli te tekenen.
Naar het einde van de enquête werd mij gevraagd of mijn visie op de Nederlandse cultuur hierdoor was gewijzigd. Ik begreep best wel waar de interviewer naartoe wou maar kon het niet laten om de wedervraag te stellen waar de Nederlandse cultuur nu precies voor stond. Oranje? Eten uit de muur? Het Zeeuws meisje? Windmolens? Groot scheepvaartland? Gemiste penalty’s? Overwinnaars van de zee (Deltaproject)?… Natuurlijk verwees men naar de slavernij en kan – ondanks de opbrengsten voor ’s lands glorie – niemand behalve de Britten fier zijn op het mishandelen van mensen voor geldgewin.
Toch stelde ik me daarna de vraag “Wat is de Belgische cultuur eigenlijk?”. Fritten? Voetbal? Ruzie met de overkant van de taalgrens? Jankers? Werkers? Racisten of toleranten? Kunstminnaars of haters? Progressieven of conservatieven? Sportievelingen of eerder TV-beweging? Of zoek je toch liever het leven op Pluto? En als ik aan jou vraag wat jouw cultuur is, wat zeg je me dan? Wat typeert je? (reageer of stuur me een mail)
Eerder deze week zag een collega mijn achtergrondtekening op de laptop en zei: “wat een mooi freule hebt gij daar”. Ik keek – gelijk ik dat goed kan – met zo van die ogen…Ge kent dat wel…zo gelijk een hond op een zieke koe. “Waar heb je’t over? Ik ben niet mee” was veruit het beste wat ik kon uitstoten.
Een paar weken geleden kreeg ik de melding van het verlies van de opa van K. K. kende ik uit haar studentijd toen ze een veiling opzette voor Artsen zonder Grenzen alwaar ik met veel plezier aan deelnam.
K. vroeg me om van Vake een portret te tekenen. Zo te zien een levenslustig man met een hart voor de natuur en zijn tractor. Omdat er wat improvisatie bij kwam (ik moest een stuk jas weg werken uit het gezicht), maakte ik toch snel een houtskoolschets. Uit de vele heen en weerberichten met updates kwamen liefdevolle verhalen over Vake en kon ik me zodoende nog beter inleven.
Gisteren – met Vaderdag – werden Vake en vader R. in de bloemen gezet. De boodschap op K.’s Facebook zegt het allemaal 🙂 ❤
De opbouw naar de tekening en de schets vind je hieronder 🙂
Van 12 tot 20 juni 2021 loopt de expo “portfolio” met eindejaarswerken van de cursisten fotografie van het Kisp. In de Zebrastraat.
Het was al een tijd geleden dat ik nog eens in de Zebrastraat was voor de gelegenheid en ik moet zeggen dat men er wel veel inspanningen heeft gedaan om er een mooie expozaal van te maken. Maar best te voet of meet de fiets er naartoe. Al is er ook een ondergrondse parking onder de expozalen.
Terug naar de expo “Portfolio”. Een expo exclusief fotografie en dan lok je direct ook discussie uit. Zet de techneut naast de expressieve kunstenaar en er is spreekvoer voor uren. Het moest nét lukken dat ik er was toen ook de jury feedback gaf over hun oordeel. En dan krijg ik al ineens kippenvel van quotes als “deze foto vonden we minder want ziet daar zit een klein wit puntje dat er eigenlijk beter niet was geweest.” Ik heb dan zoiets van “gast, kijk ’s naar het beeld in eerste instantie, naar de expressie, naar de inhoud, het artistieke.” Nee, janken over een witte pixel..aaaargh!!
Blogster Annelies postte onlangs een not to do-lijst. Ik leef met lijstjes, op papier, in mijn hoofd. De dwangmatige planners herkennen allicht het fenomeen: je maakt een plan, het plan wijzigt, je herplant, het plan wijzigt weer, je herplant,…Een flow zonder einde waarbij je blijft steken in het maken van plannen ipv over te stappen naar uitvoeren en dan zien waar je uitkomt.
Dat continu (her)plannen maakt dat het plan nooit perfect loopt, je de controle verliest. En wie de controle niet kan los laten, die is voer voor de burn-out en de depressie.
MAAR met de jaren en de reeks trainers (psychologen) heb ik nog een lijstje in mijn hoofd. Een loslaat-lijstje. Eentje waarbij energievragers ipv energiegevers aan bod komen. En waarom maak ik zo’n lijstje op? Dat geeft toch geen energie! Dat is helemaal juist. Het opmaken van het lijstje is geen plezant moment. Alleen achteraf pluk je er de vruchten van. Want – in mijn geval – door een “not to do”-lijstje te maken hou ik ineens ook controle over waar ik me best wél mee bezig houdt. Alles behalve wat er niet op dit lijstje staat (het lijstje werd opgemaakt door Annelies en ik pikte het van haar blog: https://goannelies.wordpress.com/ en paste hier en daar wat dingetjes aan)
Te veel lijstjes maken
Geen hulp vragen
Mijn verwende nesten niet horen/zien
De signalen die mijn lichaam geeft negeren
Meelopers op mijn kar laten springen
Mensen die energie vragen proberen keren tot energiegevers
Mezelf verliezen in herinneringen
Contact zoeken met die die mij nooit zelf contacteren
Niet elke dag een hoofdstukje kunst meegepikt hebben
Niet elke dag (kort)fietsen
Mezelf onzeker of dom voelen
Te veel tijd op sociale media doorbrengen
Mezelf afvragen of ik vandaag al genoeg gewerkt heb
Alles waar ik warm voor loop ook willen uitvoeren
Impulsieve aankopen doen
Geen pauzes nemen
Geen tijd voor het gezin maken (als ze niet ingepland zijn)
Te weinig vakantie inplannen
Te weinig naar buiten gaan
Te veel organiseren en daardoor te weinig genieten
Ik heb het de laatste weken nogal druk: kunstroutes afbouwen, Zomersalon klaarstomen, deelname voor de kunstroute Herne indienen,…te veel (en ook wel wat te saai) om op te noemen.
Maar vandaag – 1 juni – is een speciale dag en dat met een interessant weetje. Vandaag werd 77 jaar geleden de 5e van Beethoven regelmatig gespeeld op de BBC-radio. En dat had zo’n specifieke reden.
Op 1 juni 1944 begon het verzet en de voorbereiding voor D-day. Om de Duitse medemens niet alle pap in de mond te geven werden via de BBC radio gecodeerde berichten doorgestuurd: “Romeo kust Julia”, “De haai eet de forel”,…je kent ze wel uit de films 😉 Maar de 5e van Beethoven…?? Wel, de 5e van Beethoven die begint met (en dat weet je zeker wel): pam pam pam paaaaaaaaaaaam…En dat is in morse-code kort kort kort lang, ofte de letter V.
De 5e kondigde dus de komst van gecodeerde berichten aan of stak het verzet een hart onder riem. En daarom is Beethoven niet alleen de maker van het Europese lied en hét vredeslied bij uitstek maar ook de aangever van de bevrijding van onze contreien.
Naast de routes in Mariakerke en Wondelgem loopt ook de kunstroute langs de kapellen in Evergem. Ook een leuke route langs lokaal erfgoed en de Stoepe-kapel. Meer info op https://www.kunstkapellen.be/
Ik ging in dit (enige) vrije weekend in mei op bezoek bij collega Rudi Snauwaert en bij de galerijen van Frank Vanhooren. Rudi volg ik al een paar jaren. Ik ken Rudi al langer, ergens vanuit een smal Gents straatje (maar daar nu ook weer niet te veel bij fantaseren 😉 ). Rudi schildert en maakt collages. Zijn schilderijen zijn abstract maar dan toch net niet genoeg om er “niets” in te zien. Ik zou hem ergens plaatsen op het kruispunt tussen Picasso, Hamilton, Lichtenstein,…maar gelet op het niet zo figuratieve zou ik zijn schilderijen onder “frivole abstracte pop-art” zetten. Rudi beschildert zo wat vanalles: doeken, vazen, zagen,…tot zelfs wedstrijdbakjes voor vinkenzetters. Daarmee gaat hij meteen een stap verder. In de kooien worden kleine installaties opgezet. De schilderijen worden opgesteld naast zijn collages. Die gaan nog een stap verder in het humoristische van de kunst. Kortom dit is een tentoonstelling waar je echt vrolijk van wordt. Omwille van het openluchtcafé kan je best parkeren op de parking van het voetbalveld achter de dorpskern.
Van daar naar de galerijen van Frank Vanhooren in Desselgem is een half uurtje rijden. Op 89ART is er een binnententoonstelling met 4 kunstenaars waarvan de glaskunst van Liliane Van der Elst en fotografie van Renaat Verleye mij het meeste smaakten. Op 149ART is er de tuinexpo met massa’s veel beelden (met o.a. Mag Vermeiren, Theo Lefebvre,…) in een prachtige tuin. Zalig om door te wandelen, te verpozen, genieten van de stilte achter de gevels van deze drukke straat.
Expo Rudi Snauwaert: nog tot 23.5, Machelendorp 7, Machelen-aan-de-Leie (Deinze)
Expo 89ART: nog tot 30.5, Nieuwstraat 89A, Desselgem
Expo 149ART: nog tot 16.5, Liebaardstraat 412, Desselgem (daarna nieuwe expo’s)
Frans Hals wordt de kunstenaar waar ik me de komende weken/maanden zal in verdiepen. Ik hoop dat ik uit die studie niet alleen technische informatie kan halen maar ook heel wat weetjes. Ondanks dat Frans Hals waarschijnlijk in Nederland bekender is dan in Vlaanderen is hij van geboorte wel degelijk een Vlaming maar het gezin Hals verhuisde toen Frans ongeveer 4jaar was naar Haarlem.
