potloodtekenaar, verteller, curator en cultuurminnaar
Nog eentje met een foto van David Hamilton als basis. Het zijlicht maakte het me in 1997 nog behoorlijk lastig; het was toen voor mij ook niet meer dan een effen donker vlak. Dat zal ook wel aan de resolutie van de foto’s die in die tijd op het internet te vinden waren. Een foto van 150kb was toen al een “grote” foto. Maar desondanks ben ik wel blij met het resultaat. Zoals altijd is het meer de expressie die me triggert in het maken van de tekening.
Een paar weken geleden had ik het over testjes met pastelkrijt op zwart papier. Dit is er ook zo eentje. Al doende leer je 😉
In deze laatste aanloop naar de 365e tekening komen heel wat Lilith-tekening voorbij. Ik heb ze – een beetje bewust – tot het einde gehouden. In de Lilith-reeks heb ik geprobeerd zoveel mogelijk verschillende modellen te tekenen. De bedoeling was/is dat je als kijker niet kan uitmaken wie Eva is en wie Lilith is en zodoende je eigen verbeelding moet aanspreken om het verhaal rond te krijgen. Toch zijn er een paar uitzonderingen. Model G kon zich zo goed inleven in het verhaal dat er dus meerdere tekeningen volgden. Zij is ook het model dat ik als profieltekening gebruik (die in de appel bijt)
Deze tekening komt uit een tekensessie. Achteraf zette ik ze om op groot formaat met de techniek van pastelkrijt op doek. Ze kreeg toen een bruine achtergrond en de kleuren waren realistischer. Enkel deze schets overleefde de tijd…
In de jaren stillekes…toen treinen nog rookpluimen voor zich uitstootten en die pluimen veranderden in bustes van mooie vrouwen…
Deze foto van de tekening is in hoge resolutie. Dus doe even de moeite om op de foto te klikken en details van de tekening te bekijken. Je zal zien dat kleuren niet zomaar kleuren zijn maar mengelingen van meerdere kleuren door mekaar. De tekening is eentje uit de Lilith-reeks en ze toont Lilith die in de boom van kennis kruipt. Symbolisch is het onderste deel van haar lichaam al aan het veranderen naar een slang.
Petite histoire van deze tekening: voor deze pose deed ik beroep op een professionele artieste die ook écht luchtacrobatieën doet in doeken. De zwarte en de witte doek zijn dus echt en bij deze opname hangt ze zo ongeveer 4 a 5 meter boven de grond. Moest dat nu echt? Ja! Want als je doet alsof dan krijg je nooit de spanningen in de spieren zoals ik zie hier heb kunnen tekenen. Het zijn zulke “details” die volgens mij het verschil maken om het verhaal geloofwaardig te maken.
Ne mens moet ergens beginnen. En ergens dat kan zijn bij de foto’s van de modellen die ooit in een James Bond-film hebben meegespeeld. Er zijn er meerdere die na de film ook wel in het gespecialiseerde mannenblad met steengoede artikels zijn terecht gekomen. Deze is er zo eentje. Ik ga u niet verklappen wie het is want zo bekend was die actrice nu ook weer niet en toegegeven, ze lijkt er ook niet op 😉
Hoe belangrijk modellen kunnen zijn bij het komen tot een idee zie je hieronder. Ik vraag zo goed als nooit modellen zonder dat ik een gedacht heb over waar ik wil naar werken. Het kan wel zijn dat dat idee heel vaag is, dat de sessie een try-out is zonder het doel om al te komen tot een definitief beeld. Tijdens zo’n “jamsessies” waar poses aan een sneltempo door de ruimte vliegen, gebeuren magische dingen. Eén van die kleine resultaatjes is een postkaartje met daarop een mix van allerlei Magritte-items. In hoofdzaak verwijzende naar “ceci n’est pas une pipe” maar het spel van het woord waarbij “dessein” klinkt als het Franse voor borsten maakt dit idee iets grappiger. Voro de fans: de ezel is echt mijn tekenezel. Ik heb er meerdere maar deze is mijn favoriet 😉
Krijt en doek zijn voor mij nog steeds “de ontdekking” van mijn tekencarrière. Ik heb het nog niemand anders zien doen maar ik deed het dus wel. Pastels kan je voor veel meer gebruiken dan voor troebele klaprozen in de West-Vlaamse velden te tekenen. Omdat werken op papier en groot formaat (inmiddels) wel mogelijk is maar toch niet altijd zo praktisch, maakte ik begin jaren 2000 een hele reeks tekeningen op doek (zie daarvoor ook de reeks “emo & amu”). Dit is eentje los van een reeks. Pastelkrijt op doek dus (ongeveer 100x150cm)
In ons bijbelsverhaal kent iedereen het deel van de appel. Lilith geeft Adam en Eva de appel van kennis van goed en kwaad. Om het verhaal netjes en kort te houden gaat het vanaf daar erg snel. Zijn Goddelijkheid schiet uit zijn krammen, brult met veel echo en een veel te zware stem het hele paradijs bij mekaar en schopt bvba A&E het paradijs uit. Waar de bijbel het dan niet meer over heeft is het mooiste moment dat daarop volgt. Namelijk: de liefde tussen mensen. Want stel je voor dat die appel er niet was gekomen, dan zouden we ook geen liefde kennen. Dus voortaan zeggen we met z’n allen: “dank u Lilith” 😉
Aaaah…dit is nog zo eens een “specialleke”. Ik werk op zich zo goed als nooit op zwart papier maar die pastellateurs die zijn er blijkbaar wel verzot op. Ze vertrekken van een zwart blad en bouwen zo op naar meer licht. Dat kan want pastelkrijt dat werkt dekkend. Potlood doet dat niet. Maar ik wou dat toch wel eens proberen…zo erg lang geleden. En ik maakte een paar tekeningen (ik denk niet meer dan 3) op klein formaat met fel contrasterende kleuren. Het was niet mis, maar verre van wat ik wou/wil doen. Vandaag maak ik wel kleinere tekeningen op lichtgrijs gekleurd papier, met dezelfde reden: verhoging van contrast van de lichtpartijen. Dus echt verloren moeite was het experiment met het zwarte papier niet. De blok ligt zowaar al 15jaar in mijn atelier “voor ooit eens”. Kunstenaars herkennen dat wel…
HAHAHAHA…sorry dat ik zo hardop moet lachen met mijn eigen tekening. Ik bedoel het wel serieus wanneer ik teken en deze is eentje van de “Like it”-reeks. Maar terwijl ik deze tekening selecteer, komt ineens het liedje van Raymond “Ik ben de man” door mijn gedachten en daar wordt op een zeker moment geroepen “et mon cul, c’est du poulet”. Dus wens ik u bij deze een smakelijk billetje toe, laat ’t smaken als het kippetje op zondag.
Toen ik nog op het kunstmarktje op de Groentenmarkt stond had ik 2 modellen. Ze waren zussen en heel erg toffe dames. De interactie onder hen was aanstekelijk, zowel naar mij toe als onder mekaar. Ik maakte een aantal tekeningen van hen (waaronder de Sainte Michèle tekeningen – zie eerder) en dit portretje.
Hoe belangrijk beweging is in de expressie van een model zie je bij deze schets. Zonder een gelaat te tekenen kan je zonder enige twijfel invullen welke blik er hoort bij deze houding.
Een paar jaren geleden ben ik begonnen met “covers” te maken van bekende kunstwerken. Met mijn eigen tekentechniek ging ik schilderijen en beelden tekenen. Ze zitten in deze blogreeks en er zijn er al een aantal voorbij gekomen. Het aansluitende idee was om deze covers te confronteren met mijn antwoord. Als antwoord op het schilderij “Amor en Venus” van Bouguerreau maakte ik deze tekening van Amor en Venus maar op latere leeftijd.
Voor de “Art of light”-galerij in Brasschaat maakte ik speciaal deze tekening. De galerij bestaat inmiddels niet meer maar de vrienden van toen zijn nog vrienden van nu 🙂
Zijlicht geeft al honderden jaren een speciaal sfeertje in tekeningen. Rembrandt, Van Gogh, Masaccio, Rubens,…ze maakten allemaal schilderijen met een sterk lichtpunt uitdeinend (voor de Nederlandse vrienden: uitdijend) naar het donkere.
“De fantasy van Eva” is de 11e tekening in de Lilith-reeks.
Nog eentje uit de schetsen naar levend model. Meestal zijn het maar “niemandalletjes” maar deze vind ik zelf erg geslaagd. Ze blijft daarom veilig in het archief zitten. Afscheid is zo’n moeilijk moment.
maxvanhemel.wordpress.com 