2022: adagio voor twee

Mijn nieuwjaarsbrief is dit jaar een specialleke. Voor mij ging 2021 op maatschappelijk vlak vooral over de strijd rond “het grote onzichtbare”. Zoals bij stembusresultaten zag ik tot mijn grote bezorgdheid en spijt veel verdeeldheid onder de mensen. “Het grote onzichtbare” had/heeft het op onze dagelijkse gewoontes gemunt. Op sommige momenten was het bijna alsof we terug naar de tijd van de ontdekking van AIDS of de ontsnapping van Dutroux gingen.

Vrijheid van het individu staat/stond diametraal tegenover het welzijn van de hogere (wereld)gemeenschap. De kruisvaarders tegen de ketters (waarmee ik geen oordeel vorm over wie wie is). De wetenschappers versus de dokter-specialisten op sociale media.

Het grote onzichtbare maakt beweegredenen abstract, ontastbaar, ongezien. En ik had het daarbij niet alleen over bvb luchtvervuiling, stralingen, dumpen van zware metalen ergens in Afrika of India,…Natuurlijk heb ik ook covid en de vele nu nog onzichtbare gevolgen die zullen volgen uit deze periode. Tegelijk waren de beweegredenen van onze politiekers soms ook best on(door)zichtbaar.

Had dit allemaal impact op mijn tekenwerk? Ja hoor. De expo’s – als ze al door gingen – verliepen binnen een totaal andere sfeer, continue onzekerheid, zal er wel volk op afkomen,…Het maken van tekeningen lag een jaar op zijn gat. Weinig kans op modellen, verstoorde werking, geen opties om geplande projecten uit te werken. Toch was het tegelijk een jaar van vernieuwde opportuniteiten: zonder corona was bv de Lachende Cavalier er niet gekomen. Zonder Lachende Cavalier was de Treinbegeleider er niet gekomen. Zonder Treinbegeleider was mijn tekening niet in het Stripmuseum geraakt. Een onverwachte wending waar, met een positieve benadering, nog meer positiviteit uit kwam.

Ik weiger werken te maken waar de kijkers niet in verwondering of blij van worden. Ik wil dat de kijker een goed gevoel overhoud na het zien van mijn tekeningen, daarom zijn ze ook de MAX niet? 😉

Ik wens jullie allemaal een tof eindejaar met veel adagio, gezelligheid (echte of virtuele) en zoals ons moeder zou zeggen “gebruikt uw verstand” 🙂

Adagio for 2

Samen sterk!

Hoe verwoord ik de gebeurtenissen van de laatste dagen?

Dat ik bij alle stemmers in het krijt sta. Dat is wel duidelijk 🙂 Een ongelooflijk spannende “competitie” hield ons allen (bij ons thuis maar ook velen onder jullie) op het puntje van de stoel tot de laatste minuten van 31 oktober 2021. Op 2244 ingestuurde projecten plaats 15 halen is een topprestatie. Ik smeet me helemaal en écht velen onder jullie stapten mee in deze competitie. Nog nooit eerder werd één werk zo veel gedeeld op facebookprofielen en Instagrams. Op kaartjes. Verspreid op kunst-/cultuurpunten, winkels en mails.

En dat het spannend was dat is wel heel erg duidelijk wanneer we de scores naast mekaar leggen. Het werk “suppressed” stond bijna de hele week op 12, ik stond meermaals op 13. De laatste 6 in de reeks hebben een verschil van slechts 3 stemmen. Het Eurosongfestival is niet eens zo spannend. Zelfs met gekochte stemmen konden een aantal deelnemers (waaronder nr1) “ons treinteam” niet uit de 15 eerste werken stoten. Het resultaat van jaren hard werken en opofferingen komt als een duiveltje uit een doosje in beeld.

Ik laat nog weten hoe dit nu verder verloopt. Strikt genomen belandt de treinbegeleider weldra in een Belgisch museum. Ik hoop dat dat mij 533 pintjes, cava’s of fruitsapkes mag kosten. Daarover later meer.

MAAR het belangrijkste is dit DANKwoord aan jullie allemaal. De eerste die mij nu nog ’s durft te zeggen dat kunst een bezigheid is voor solotrippers krijgt van mij 533 antwoorden. Ik hou de lijst met de stemmers goed bij; “dat heb je niet voor niets gedaan” 😉 Dank aan alle stemmers, aan alle volgers, aan alle mensen die mijn bericht mee hebben verspreid, aan alle mensen die ik nog niet ken maar die ik bij deze zag verschijnen. Dank aan alle mensen die op de één of andere manier hebben bijgedragen op een die ik zelfs niet meteen kan bedenken.

En een grote merci aan Rachid, de immer goedgemutste treinbegeleider die voor deze tekening model was en zich vreselijk moest inhouden om niet te lachen tijdens de sessie.

Make my bucketlist

Een stad als Gent werkt met “PTI’s”. Publiek Toegankelijke Inrichtingen. Dat is een principe waarbij deelbare ruimte wordt open gesteld voor een breder publiek dan oorspronkelijk bedoeld. Zo stelt de Stad Gent enkele turnzalen ter beschikking voor jeugdclubs, feestjes,…ed.

Binnen dezelfde filosofie vroeg ik jaren geleden (al) aan het MSK of ik eens een muur in het museum kon afhuren voor een tijdje (bvb een maand). Dat werd droogweg afgewezen met iets als “als we daarmee moeten beginnen…” Wat ik ook wel begrijp. Maar het is en blijft voor mij wel een gemiste kans/droom om “het te maken” in een museum. Het staat nog steeds op mijn bucketlist.

De wedstrijd van Museumpass is een ideale gelegenheid om dat doel te bereiken. En ik ga er helemaal voor. Internetreclame, 2500 postkaarten te verdelen, berichtjes sturen, vrienden inschakelen,… En dat werkt! Maar wat ik doe, doet de concurrentie ook. Kan ik het beter? En vooral kunnen JULLIE DE LEZERS het beter?

Enkel de top 15 gaat naar het museum. Ik sta met mijn 145 stemmen ongeveer op plaats 50. De top 20 heeft meer dan 200 stemmen. Daarvoor heb ik u nodig. STEM STEM STEM. Ga er niet van uit dat ik wel genoeg stemmen zal halen. De strijd in het peleton is bikkelhard. Doe mee en deel in de vreugde om de treinbegeleider in een Belgisch museum te zien! (en dat met het magische woord: alsjebliiiiiiiieft ). Delen onder uw vrienden mag ook altijd 🙂

STEM op Portret van een treinbegeleider

STEM VOOR 31/10/21 via deze link: https://exponationale.passmusees.be/project/34081

“Fascinatie” is het beste woord voor dit project. Waarom kiest een mens voor een job met onregelmatige uren, weekend en laat avondwerk, verantwoordelijkheid voor de planning van honderden mensen en zo nu en dan een ernstige panne of een incident onder passagiers?

portret van een treinbegeleider

Ik ging in confrontatie met treinbegeleiders (die ik toen nog ouderwets “conducteurs” of “kaartjesknippers” ging noemen) en stelde vast dat deze mensen erg gepassioneerd zijn. Voorzien van de nodige humor en al hun kunnen in dienst stellen van de treinreizigers. Ze gaan zo ver dat hun familie of gezin achterop wordt geschoven voor het welzijn van de reizigers.

Uit appreciatie en respect voor hun inzet, dit werk van de treinbegeleider die nog heel even een moment voor zichzelf neemt voor de job te starten. Het portret toont op het eerste zicht een vermoeide introverte man maar de techniek straalt zijn dynamiek, zijn passie, zijn gedrevenheid uit. Volle kleuren, dikke grove lijnen rijden als sporen over zijn lichaam. Het logo van de Belgische spoorwegen in alle splendeur en opgepoetst op zijn pet.

Heb jij ook respect voor de treinbegeleider die ons tijdens de reis toch met de glimlach aanspreekt? Zie je mijn eerbetoon in een Belgisch museum hangen? Laat het dan blijken en stem NU (tot 31/10/2021) op dit werk via deze link: https://exponationale.passmusees.be/project/34081

Het portret kadert in de reeks “cover 2 cover” waar ik mijn eigen interpretatie maak van bestaande kunstwerken.

#nmbs, #belgiantrain, #buylocal#culturelocale#fineart#finearts#ikkoopbelgisch#ikkooplokaal#klassieker, #vangogh, #kooplokaal#lokaal#maxvanhemel#meerkunstinmijnwijk#pencildrawings#potloodtekeningen#schönekunstGentkunstmagrittemariakerkeMax Van HemelopenluchtexpoopenluchtmuseumopenluchttentoonstellingpencildrawingpotloodpotloodtekeningrenaissancetuinvenuswandelingwhynotMariakerkeZoektocht