Ik heb het niet voor wedstrijden. In de regel verlopen kunstwedstrijden als volgt:
- een oproep wordt in het wild rondgestrooid en per toeval zie je die ergens landen (ik weet niet hoe het zit in andere steden maar in Gent, als je niet in een academie, Nucleo of dergelijke groeperingen zit, ben je een outcast)
- dan reageer je, brengt werk binnen voor de selectie
- doodgaan van de stress
- een paar dagen/weken later mag je het werk terug komen afhalen en ben je geselecteerd/afgewezen en meestal ook zonder uitleg
Ik begrijp dat het onmogelijk is alle werken te becommentariëren. Vooral – kunstenaars kennende – ze gaan dan graag uren in discussie over hoe fout de jury het wel heeft.
Bij De Curieuze Collectie loopt het een beetje anders. De jurering is publiek en direct. Alle aanwezige inschrijvers kunnen de werken van hun collega’s zien en horen de verdediging. Zo kan je voor jezelf al op zijn minst zien wat de anderen indienen, wat ze er bij vertellen en hoe de jury daarop reageert. De jury krijgt ineens ook een gezicht (net als de kunstenaar trouwens). Je ziet wie er rond de tafel zit. Mensen onder mekaar.
De keuzes blijven moeilijk en hard. En ik ben blij dat ik voor deze gerenommeerde wedstrijd geselecteerd werd als laureaat. Ik vind het ook mooi dat er bij het einde van de jurering (nogmaals) herhaald wordt dat een non-selectie geen afbreuk doet aan het werk. De wedstrijd heeft een thema, de samenhang van de aanstaande tentoonstelling is al even belangrijk.
De Toren(s) van Babel worden dus voor het eerst geëxposeerd in de kapel van Campo Sancto in Sint-Amandsberg op 3-4-5 mei 2019. Spannende (eerste) confrontatie met het publiek en meteen ook mijn eerste expo in deze kunstkapel.
Max Van Hemel 