potloodtekenaar, verteller, curator en cultuurminnaar
Deel 3 van de trilogie van de “Max-madammen”…
In dezelfde ruimte als de dame van vorige week hangt dit werk, ook een krijttekening op hout.
Een jong meisje, verzonken in gedachten. Waaraan denkt zij? Een nieuwe liefde, herinneringen aan een oude vlam … Wie zal het zeggen ? Misschien weet Max het …. Maar hij zal het niet verklappen.
Wij vermoeden wel een eerste aanzet naar de sterke madammen uit de Lilith-reeks.
Dit werk hangt, heel toepasselijk, aan zee. Het is een krijttekening op hout. Zoals bij de eerste madam hangt er rond dit werk een waas van vervreemding, onduidelijkheid, die doet nadenken, dromen, … Vlucht de dame met lange sleep ergens van weg of loopt zij vol hoop naar een onbekende horizon. Wie zal het zeggen ? Misschien weet Max het …. Maar hij zal ook dit niet verklappen.
What goes around, comes around. Bijna 6000 mensen zagen mijn oproep voor het sturen van een kaartje naar iemand die een originele Max-tekening verdient in deze coronatijden.
En dit zie je dan op Instagram verschijnen ❤ ❤
Max is fan van vervolgverhalen, wij zullen dan ook onze 3 madammen in aparte afleveringen beschrijven.
Onze eerste “Max-madam” zorgt voor kleur in huis. Doet zij aan yoga ? Is zij aan het verleiden ?
Wie zal het zeggen ? Misschien weet Max het …. Maar hij zal het niet verklappen.
20
Elke woensdag publiceer ik een kunstweetje waarmee je kan uitpakken bij vrienden…
De Gentse straatkunstenaar ROA is wereldberoemd. In Gent zijn meerdere van zijn tekeningen te zien. Er zijn er zelfs al vernietigd. ROA is ook actief in andere Vlaamse steden. Zijn stijl is heel herkenbaar; het lijken een soort pentekeningen van dieren op zeer groot formaat. Ze zijn, in tegenstelling tot veel streetart-werken, heel gedetailleerd uitgewerkt. Streetart is al een tijd de opkomende kunststroming. Het is zo wat een mix tussen graffiti, schone kunsten en stripfiguren. De kunst gaat zowel de 2D als 3D-toer op. Meer en meer galerijen springen op deze markt met felle kleuren en krachtige beweging. Het is, naar mijn bescheiden mening, pop-art 2.0.
ROA wordt ook internationaal gewaardeerd.
Als weetje van de dag kan je uitpakken met “die ROA is zo bekend dat hij in Australië in de stad Fremantle een tekening van 25meter heeft staan. In 2014 stond hij 2e in de top 20 van de meest invloedrijke tekeningen van dat jaar.
Wil je graag een streetart-wandeling maken? Dan vind je hier een leuke route https://mooistestedentrips.nl/street-art-gent/ en bvb ook in Oostende is er zo’n route: https://mooistestedentrips.nl/street-art-in-oostende-the-crystal-ship/
meer over ROA op wikipedia of via Facebook
Onze Max is een Kees. Onze tekening van Max is een kopie van een werk van Kees Van Dongen (1877- 1968)
Mijn man en ik hebben het genoegen om regelmatig bij Max en zijn gezin over de vloer te komen. En daar hing ze dan al een hele tijd. Hoe meer ik haar zag hoe mooier ik haar vond. Het is een krijttekening. Over de technische kant van de tekening kan Max beter zelf vertellen.
Het zijn vooral de warme kleuren die charmeerden…
En toen we enkele jaren geleden onze woonkamer in een moderner kleedje staken hebben we alles wat aan de muur hing naar het eerste verdiep gebracht en er is maar weinig terug naar beneden gekomen. De kopie van Le Coquelicot van Kees Van Dongen paste toen helemaal in het plaatje.
Onze vloertegels werden niet vervangen bij de make-over. Het zijn rode gebakken keramiektegels. Het oranje van de hoed past er perfect bij. En onze bezoekster kijkt door de venster naar onze tuin.
Binnen enkele maanden verhuizen we naar een kleinere woning. Zal onze tekening daar nog passen? Het wordt even spannend afwachten. Voor dit originele werk van Kees Van Dongen moet je naar het Museum of Fine Arts, Houston in de V.S.. We zijn super gelukkig met de kopie aan onze eigen muur.
En dan kwam ik vandaag dit mooie schilderij tegen op Facebook…
Yuri Klapouh – Lilith and Eve, 1963
Bij Gust heb ik tekeningen gemaakt op de vitrine maar er valt binnen ook nog wel wat te beleven!
Op Valentijnsdag geef je mekaar wat meer aandacht, een beetje liefde, een beetje vreugde voor deze wereld. En doe dat gerust voor alle mensen om je heen. Ode an die Freude! Ode an die Liebe! (hmmm…merkwaardig genoeg is er voor dat laatste geen Wikilink…)
De zoete woordjes kan je neerschrijven met de pen, dat weet elke romanticus/romantica. De punt, de pen, prik je als het ware even in de inkt…of mag het voor de gelegenheid een beetje suiker zijn?
door een crash van de harde schijf kan ik helaas enkel de schets van deze tekening uploaden. De foto van het werk is verloren maar de tekening is nog steeds te zien bij Gust.
Bij Gust heb ik tekeningen gemaakt op de vitrine maar er valt binnen ook nog wel wat te beleven!
Wie zich openstelt voor de liefde kan wel eens eindigen als “lekker beest”. Ook die was/is van Gent. En lekker beesten die trekken jagers aan maar evengoed opportunisten. Aasgieren. Flierefluiters.
De flierefluiter is een nietsnut eerste categorie. Onder de mooiste hemel met stralend licht speelt hij een stroperige ballade op zijn fluit. Benieuwd wie hij vandaag weer aan de haak slaat…
Bij Gust heb ik tekeningen gemaakt op de vitrine maar er valt binnen ook nog wel wat te beleven!
Wie gebruik maakt van deze gezellige plek om te lunchen, brunchen of een koffie te nemen, kan er nog 5 andere tekeningen zien. Speciaal gemaakt voor Vitrines en nog niet eerder op de site getoond.
De tekeningen hebben een connectie met Gust of met Amour. De Gentenaars kunnen stoere dwarsliggers zijn, maar ze kunnen ook erg lief zijn voor mekaar. Schone meiskes noemen ze in Gent dan ook al eens graag een koeketiene. Dat komt mogelijk van het Franse woord “coquette” dat met de tijd en in’t Gents begon te klinken als “koewkeitte”. Maar het kan ook – cfr wikipedia – komen van concubine en Gentenaars kennende zie’k dat snel evolueren naar “kowkubine” wat zeker niet ver klinkt van de de kowketiene.
Dus bij deze het favoriete woordje van de Gentse lovers: een koeketiene 🙂
7
Ik zie veel deelnemende kunstenaars aan de kunstroute Vitrines promotie maken voor hun eigen vitrine. Ik heb dat ook al gedaan maar een kunstroute werkt niet als enkel gefocust wordt op het ego. Dus doe ik – voor wat ik kan – het bij deze ook over de hele route. Enfin, toch een stukje ervan want de hele route heb ik nog niet gedaan.
Gisteren was het officiële opening en zoals ik dat daar hoorde werd nog tot in de voormiddag druk gewerkt aan de laatste “touch” van de presentatie van de werken.
Mijn rondgang, samen met ex-collega-reporter Sandra, liep over de St-Michielsstraat, Korenlei, Jan Breydelstraat, Burgstraat, Peperstraat om zo terug via de Hoogstraat naar Madonna (Poel 7) terug te keren. Ik had daar namelijk mijne fiets geparkeerd. Het was hier en daar een beetje zoeken naar de roze stickers die de kunstenaarsvitrine aankondigen. Soms was het zelfs een beetje zoeken en ontdekken omdat de opstelling van de werken zo opgaat in het kader van de zaak dat je op het eerste zicht naar het kunstwerk kijkt zonder het zelf te beseffen.
Morgen, om 11u30, opent Vitrines d’amour 2020 officieel. Bij “Madonna” aan Poel 7 start het allemaal voor écht. Een moment om in contact te komen met de organisatoren, de locaties en de kunstenaars.
Ik zal er ook zijn. Aarzel niet om aan mijn mouw te trekken als je zin hebt in een babbel.
Expo bij Gust met de tekening van mevrouwtje Tram en mijnheerke Spiegel op de vitrine maar ook binnen 5 tekeningen met een knipoog naar zoete woordjes, deugnieterijen en amoureuze drugs 🙂
Op woensdagen moet er vanalles gedaan worden. Naast het tekenwerk, soms modellenwerk, zorg ik voor de blogs. En wat huishoudelijke dingen: lunch voorzien, de fiets onderhouden, beetje kuisen,… Of gewoon wat gaan wandelen in de Bourgoyen. Ik moet nog altijd wennen aan het zicht zonder het naaldbomenbos. Ook al keren we terug naar de oorspronkelijke natuur, ik weet lang niet of alle fauna en flora hier happy mee zijn…(open vraag, geen kritiek).
Voordeel van de winter en al die verdwenen bomen: je kan van ver de bekende Gentse torens herkennen en ook de toren van de abdij van Drongen.
Elke dag staat ze voor zijn deur. Elke dag neemt ze de tram van 9u39 richting stad. Dat weet hij intussen wel. Om 9u30 zet hij zijn kop thee, die is perfect afgemeten: tussen de 93° en 100°C laat hij zijn zwarte thee 4 a 5 minuten trekken in het water. Dan gaat hij met zijn tas naar het raam en kijkt vol verlangen naar mevrouwtje Tram die aan de tramhalte wacht. Net zoals zijn thee volgt ze precies de klok. De tram daarentegen is niet altijd in het ritme. Zo nu en dan nipt hij van zijn tas en krijgt hij een heel warme gloed vanbinnen.
Mijnheerke Spiegel is stapel op mevrouwke Tram. Het is nog maar de vraag of ze van zijn bestaan weet. Ook al keek ze ooit ’s in zijn richting en keek hij haar recht in de ogen. Die dag ging bij hem de vlam branden. Daarom zorgt hij dat hij vandaag zijn pak tot in de puntjes heeft verzorgd. Vanaf het balkon verklaart hij haar zijn liefde. Ook daar heeft hij lang over gedacht. Maar hij weet hoe het hart van mevrouwke Tram te laten smelten…
Vandaag, vanaf 14u begin ik aan de tekening op de vitrine van Gust. Wie de hele setting van het verhaal van mevrouw Tram en mijnheerke Spiegel wil zien, kom ’s langs. Papegaaistraat 55. De tekening is te zien vanaf de straat. Binnen zijn nog bijkomende tekeningen met zoete woordjes vol liefde te vinden.
Onze eerste Max Van Hemel moet ongeveer 25 jaar geleden zijn (toen nog als ART-tist). In de jaren negentig van de vorige eeuw gingen wij af en toe naar tentoonstellingen, het is op een van deze dat ik kennis maakte met dit imposante portret die gekenmerkt werd door de naam ‘Hymne’ (wat nog altijd een volkslied is, maar volgens wikipedia kan de lofzang niet alleen over een land of volk gaan maar ook over een God of Godsheid).
De uitstraling en niet geposeerde houding van het model spraken me erg aan, maar ook haar rekwisiet, namelijk een kruis. En ondanks hij door omstandigheden al enkele malen van adres is gewisseld (de Max Van Hemel 😉 ), heeft hij altijd in de woonkamer gehangen. Er hangen slechts 2 werken in onze living, dé Max Van Hemel en een van Olga (mijn echtgenote), toen ze 18 jaar was, getekend in Moskou, Rusland. Een tekening die we cadeau kregen van haar moeder. Hier laten inkaderen dezelfde stijl als onze Max.
Ik heb altijd leuke commentaren gehad, de meeste dachten dat het mijn vrouw was, zelfs onze kinderen (vroeger, als ze nog meer verbeelding hadden 😉 ). Ik volg opleiding tot fotograaf en veel is al aan bod gekomen, zo ook de geschiedenis en ik weet dat er bij momenten een zeer dunne lijn was tussen schilder/teken kunst en fotografie. Denk maar aan de stroming Picturalisme (1880-1910) die werd gekenmerkt door het gebruik van soft-trucs en andere hulpmiddelen/technieken om de fotograaf/kunstenaar zijn visie van de werkelijkheid te laten verbeelden ipv deze slechts te documenteren.
Onze Hymne van Max Van Hemel bevat nog steeds elementen die ik hanteer in de fotografie, namelijk het maken van een geënsceneerd portret die er eigenlijk geen lijkt. Geen oogcontact met de kunstenaar, onbescheiden en (on)geposeerd. Hij hangt nog altijd in zijn oorspronkelijke staat aan de muur, getekend en gedateerd op 17.02.1998, ingekaderd bij Van Beveren en kaartje met titel en prijs (toen nog in BEF). Nu denk ik eraan op zolder nog geschilderde kinderen staan heb en ook een tekening in Spanje gemaakt van mijn oudste dochter in kleur, maar deze kunnen nog altijd niet de waarde en grootte (80x100cm) van Onze Max onderdrukken. Ik ga in de toekomst zeker onze tweeling meisjes laten tekenen.
Ik had er oorspronkelijk 3, maar de 2 andere “Max’en” zijn portretten van mensen die ik aan hen zelf cadeau deed en waar ik door omstandigheden geen contact meer mee heb.
Wat als ik de eigenaars van één (of meerdere) tekeningen aan het woord zou laten? Wat weten zij te zeggen over hun persoonlijke Max?
Ik heb mijn ‘Max Van Hemel’ zo’n 6 of 7 jaar geleden in huis gehaald maar het kan ook al iets langer geleden zijn. Max veilde een aantal tekeningen voor Music For Life via FB. Ik was meteen ‘weg’ van één van die tekeningen en besloot dan ook meteen een bod te doen. Het was een vrij hoog bood dus ik verschoot wel even maar heb er tot op vandaag nog geen seconde spijt van. Max bracht de tekening mee naar het werk (we waren in die tijd nog collega’s op dezelfde werkvloer) maar ik had geen rekening gehouden met mijn Fiat 500. Het scheelde letterlijk 1 mm om de tekening mee naar huis te nemen.
Max Van Hemel 