Carbonara met blauwe kaas

Heb je dat ook zo soms; dat gevoel alsof “het internet” je gedachten kan lezen of mee luistert naar je gesprekken aan de keukentafel. Wij hebben dat regelmatig. Wanneer mijn vrouw iets zoekt op het internet, dan is het niet onmogelijk dat ik de volgende dag reclameberichten krijg in de richting van haar zoektocht.

Tegelijk krijg ik dan weer zelf berichten te zien rond dingen die ik zelf opzoek. Tjah…dat wisten we al. Google en Facebook zijn Big Brothers. Maar bij gelegenheid kan dat ook wel interessante informatie zijn.

Zo kreeg ik dit recept in mijn mailbox over pasta carbonara. Ik weet niet hoe het zit in NL maar in Vlaanderen is het triestig gesteld met dé pasta carbonara. Het klassieke Vlaamse recept is al even erg als de spaghetti Bolognaise of de pizza Hawai: Een bundel spaghetti overgoten met veel room, spek en een pak kaas. Lekker, lekker. Maar geen paste carbonara. Zelfs in de Italiaanse restaurants gaan gretig mee in de Vlaamsche oerversie. Toch kreeg ik vandaag deze – origineel Italiaanse – mooie variant met ansjovis.

Klik hier om naar het recept te gaan.

En dan was er nog iets wat ik wou meegeven. Weet je nog de blog over Het perspectief O+ ? Die ging over vrouwen in de kunst met internationale roem. Wel…

Over de eigenares van bovenstaand gebit valt nog iets te vertellen. Het gebit werd bij onderzoeken in 2019 in Duitsland opgegraven en blijkt duidelijk vrouwelijk te zijn. Het krijgt de naam B78 mee en er is iets met die B78. Het gebit is al meer dan 1000jaar oud en er is een rare blauwe tandaanslag op te vinden. Dit hadden de onderzoekers nog niet eerder gezien.

Na onderzoek door chemici blijkt het om partikels van het fameuze lapis lazuli te gaan (zie KW22 en KW41). Maar hoe kwam dat Afgaans blauwe goedje in Duitsland terecht? En dan nog in de mond van deze vrouw?

Lapis lazuli werd in de middeleeuwen ingevoerd en vermalen om te gebruiken als pigment voor verf. Van Eyck is onder andere één van de vele gebruikers van deze grondstof. De volblauwe steen werd ook gebruikt om illustraties bij teksten in te kleuren. Bij gelegenheid zette het pigment zich af op de tanden van de illustratoren van boeken. Ze staken de tip van de borstel al eens in hun mond om zodoende de haren nat te maken en de tip “te scherpen”.

• 

• 

Er was al geweten dat vrouwen boeken illustreerden maar men had daar geen “levend bewijs” van. Tot nu dus. Bij deze is er materiaal bewijs dat kunst in de middeleeuwen niet alleen een mannenzaak was. B78 was allicht een gelovige en meer dan waarschijnlijk niet de eerste de beste. Lapis Lazuli was in die tijd duurder dan goud. Het werd enkel gebruikt om speciale taferelen en/of personen mee in te kleuren en het mocht alleen worden gebruikt door de beste illustratoren. B78 moet dus wel een bekendheid geweest zijn in haar tijd. Helaas is ze vandaag enkel nog gekend onder de naam B…B78. (bron Artips)

KW50: Koen volgt niet

Legomasters is bij ons thuis een programma dat van dichtbij wordt gevolgd. (te herbekijken op VTM Go en edities over andere landen ergens via ’t internet) Er wordt op de gekende formule van “gezonde competitie” cfr X-factor en Huppeldepup got talent of.. een Lego-bouwwedstrijd op gezet met per aflevering een specifiek thema waar de bouwers zich moeten naar schikken. En dat zijn soms wel spectaculaire dingen die daar gebouwd worden. Echt de moeite.

Bij één van de afleveringen van dit seizoen (2) moeten de deelnemers een bestaand kunstwerk bouwen in Lego maar met een eigen twist. De kunstwerken zijn nogal bekend en als er nu één kunstwerk is dat iedereen in zijn top 10 van bekende kunstwerken heeft staan (daarom niet uw favoriete werk maar wel de “top 10 van de bekende”) is het de Mona Lisa.

Voor de gelegenheid werd Koen Vanmechelen – het belletje rinkelt wanneer ik zeg: kippenkunstenaar – uitgenodigd als gastjurylid. En dat was interessant. Goede insteken moet ik zeggen. Maar waar onze Koen de mist in gaat is bij het oordelen van het – overigens niet zo geslaagde – bouwsel van de Mona Lisa. Koen mist het feit dat de Mona Lisa hem niet doorheen het hele decor volgt.

Een misvatting van Air Force One-formaat als het om kust en kunstkennis gaat! Misschien zeg je nu spontaan: “maar allez, Van Hemel, ge zit er nu toch wel ferm naast. Iedereen weet dat toch?!” Integendeel waarde lezer. Ik zal je dadelijk overtuigen met geconcentreerde wetenschap 😉

Van Eyck (03): Portret van kardinaal Albergati

Veel en lang kan ik over dit portret niet vertellen. Veel geschiedenis zit er niet achter en qua complexiteit hebben we er al moeilijkere op de tafel gelegd 😉 Het origineel en mijn versie zijn ook maar een A3tje groot.

Ik ben blij met het resultaat en K. (het model) ook. Hieronder nog de versie zoals jullie deze nooit nog zullen zien. De randen zullen worden bijgesneden tot op het formaat van het originele schilderij. Ik zou ’s moeten uitzoeken of deze ook ooit is overgezet op doek (zie mijn kunstweetjes) maar ik had zo de indruk van niet. Al blijven de Van Eyck’s, net als de Bruegels erg fragiel. En zeker deze die op papier is gemaakt. Ik laat ‘m in de goede zorgen van mijn maat Hugo Martens die ‘m zal verkleven en inlijsten.

Van Eyck (02): Portret van kardinaal Albergati

Nu de schets er op staat is het (om het gemakkelijk te zeggen) “niet meer dan” inkleuren. Al is het inkleuren bij een Van Eyck (of eender welke Vlaamse primitief, was het nu Bruegel, Petrus Christus,…) nooit echt “vanzelfsprekend”.

Telkens ik zo’n inkleuren maak denk ik bij mezelf dat er toch wel heel wat improvisatie bij moet gekomen zijn. Zoals ik bij deze tekening een rood fleece-dekentje op mijn tekentafel heb liggen om naar de plooien, glooiingen en lichtinvallen te kijken, moet Van Eyck zeker wel “draperieën” – al dan niet in gordijnvorm – in zijn atelier hebben gehad. Sommige plooien kan je gerust uit je duim zuigen, wie zal het merken dat het niet echt is? Maar het moet wel kloppen natuurlijk 😛

Bij deze de kleurzettingen want die wil ik toch een beetje bijsturen (zie eerdere blog omtrent vernis). Als ik mijn laatste vorderingen zie, dan vind ik dat mijn versie wel “frisser” oogt dan het origineel. Niet dat ik me meet met Van Eyck, ik wil niet liever dan aantonen dat “klassiek” verre van “uit de mode” is 😉

Van Eyck (01): Portret van kardinaal Albergati

Vandaag de schets van de tekening gemaakt. Ik heb het gemaakt een beetje gelijk Van Eyck dat zelf zou doen: de tekening is bijna helemaal uitgewerkt (enfin het kan altijd nog meer maar goed). Een schets zoals we die kennen van de tekening van de heilige Barbara en van de kardinaal zelf (zie vorige blog).

Omdat ik niet wil blijven hangen in het exact kopiëren van bestaande werken én omdat Van Eyck een monument is waar je niet aan raakt, heb ik er een mix van een hedendaags portret met de klassieke setting van het originele schilderij van gemaakt. Maar met respect voor het origineel. K. staat als model, de kledij is gebaseerd op het origineel. Ik zag in K. veel gelijkenissen in zijn rust en expressies met het gezicht van de kardinaal. Mijn versie zal (hoop ik) meer schitteren in kleuren omdat er geen gele vernislaag over ligt. Ik zal tegelijk de kleuren uit het gerestaureerde retabel bestuderen om de splendeur van toen terug te vinden.

En zo komt er een “nieuwe” Van Eyck op mijn volgende expo met nieuw werk. Wie naar de expo in Bissegem geweest is kreeg hiervan al een voorproefje. Een try-out zoals ik het noem. Mijn doel is alle tekeningen die een link hebben met de jaren 1400-1600 hebben samen te brengen als één grote reis door de tijd. Ik voorzie bezoekers zelf te gidsen als tijdreiziger van dienst. Het spreekt voor zich dat ook daar een reeks kunstweetjes aan bod zullen komen…

 

Van Eyck (00): Portret van kardinaal Albergati

In de aankomende expo – (voorlopig) gepland voor juni 2021 – wil ik een eigen en eigentijdse versie van het “Portret van kardinaal Albergati” (Van Eyck) maken. Het wordt een mix van het originele schilderij met mijn eigen portret en eigen techniek. Ik ga mij niet avonturieren aan schilderen, laat staan aan olieverfschilderen.

Ter introductie een woordje over het “echte” schilderij van kardinaal Albergati.

In 1435 werd een vredesverdrag gesloten tussen Filips De Goede (Bourgondisch heerser over de Vlaanders ) en de koning van Frankrijk Karel VII in Atrecht (cfr Google is dit Arras). Dit verdrag maakte een einde aan de oorlog die was ontstaan nav de moord op Filips De Stoute. Maar geen akkoord of verdrag zo geldig als dat dat door God is verzegeld. Dus stuurde de paus een eigen bemiddelaar: kardinaal Niccolo Albergati, ambassadeur van de Heilige Stoel in Frankrijk (1422-1431). Van Eyck was ook op die gebeurtenis waarschijnlijk om een “fotoverslag” van de aanwezigen en de gebeurtenissen vast te leggen.

Dit portret werd waarschijnlijk niet op dat event geschilderd maar pas achteraf. Dat leiden we af uit de gedetailleerde studietekening die van dit schilderij bestaat. De tekening toont al lichtschakeringen, details in het gezicht,…