Er zijn zaken die als een rode draad door mijn leven lopen. Eén van die zaken is de fel groene appel. Ik weet nog dat ik mijn eerste appels, naar “model”, tekende in het laatste humaniora (ik was toen 17) wanneer deze op de vensterbank stond. Regelmatig nam ik er een hap van en zodoende maakte ik ook verschillende tekeningen van het evoluerende stilleven.
Nu ik er zo over denk weet ik nog dat ik toen ook regelmatig op mijn jeansbroek tekende. Moeder kreeg die inkt er toch uit bij het wassen en zodoende had ik niet alleen telkens weer een propere lei, ik kon ook niet betrapt worden op het tekenen tijdens de les. Natuurlijk tekende ik ook op papier, in mijn cursussen of in mijn agenda. De tekeningen in mijn agenda heb ik nog gewist naar aanleiding van een aangekondigde inspectie waarbij de klastitularis zei dat men dan lukraak agenda’s zou opvragen “en dat ze maar best in orde zijn tegen dan”.
O ja, ik kon betrapt worden bij het tekenen en vooral, ik kon gestraft worden voor het tekenen. Zo herinner ik me dat de leraar Godsdienst mij ooit nog ‘s 2 bladzijden “straf” gaf omdat ik een ventje in een wijnton had getekend tijdens zijn les. 2 Bladzijden verplicht voltekenen. Paul Dewulf, ge hebt u mispakt. Het was misschien ongewoon maar helaas voor u, het was geen straf voor mij.
Maar de appel die bleef komen en terug komen. Regelmatig was er een gelegenheidsbezoekje. Via eigen creaties, via bestaande dingen. De centrale appelplakkers op de album van The Beatles bijvoorbeeld. Maar wie mij steeds het meeste geboeid heeft met fel groene appels is monsieur Magritte. Dat ik nog vorige week zei dat er binnen de kunst weinig werken “ceci n’est pas une pipe” overtreffen. Het is niet meer dan een realiteit. Magritte is de zoveelste bedenker van een kunstrichting waarvan velen zullen zeggen “dat kan ik ook”. Technisch gezien lijken me zijn werken niet zo complex te zijn maar wat een gedachtengang. En wie zegt “dat kan ik ook”, die kan het vooral kopiëren, na-apen maar het zelf bedenken, nooit evenaren.
En de appels die bleven komen met als summum de Lilith-reeks, helemaal in het kader van de fel groene appel die desgevallend telkens weer een andere betekenis krijgt. Een betekenis die ik de appel mee heb gegeven maar evengoed in te vullen is door de verbeelding van de kijker.
In de piëta zitten 2 appels. Het maakt dat de appels een signatuur worden voor mijn werk. En zo is die kleine bourgois, monsieur Magritte, toch weer aanwezig…
Wil je meer weten over Magritte, luister dan naar “Op wandel met monsieur Magritte” via Radioplus
maxvanhemel.wordpress.com 