Je suis Picasso (quand même)

Out of the blue werd mij gisteren deze vraag gesteld: “mocht je jezelf als een schilderij zien, welk schilderij zou dat dat zijn?”

Wat een interessante vraag! Ik dacht er niet al te lang over na. Lang denken vertekent de spontane gedachte naar een rationele, gekuiste versie. Ik antwoordde daarom: “Guernica“. Een beetje verbaasd van mijn eigen antwoord eigenlijk. Picasso is een kunstenaar die ik bewonder maar ik zou er niet meteen eentje van in mijn living hangen (allez, tenzij ik ‘m aangeboden krijg, ‘k ga’t nu ook niet weigeren 😉 ).

Maar Guernica. En als tweede keus kwam “De verzoeking van Sint Antonius” (Dali) in gedachten. Dat was al een licht beïnvloedde keuze maar toch. Ook daar: veel bewondering voor Dali maar ‘k zou ‘m niet direct in mijne living hangen.

Onvermijdelijk kwam na mijn antwoord de vraag: “en waarom?”. Daar mocht ik wel even over nadenken maar het antwoord kwam nogal snel. En het was – voor mezelf – al even onverwacht dan de keuze van het werk. “Omdat ik me herken in de onrust die de schilderijen uitstralen. Mijn hoofd da’s altijd “een beetje oorlog” in mijn gedachten. Ze vallen als bommen en verstoren de hele tijd de mens die ik wil zijn. Maar tegelijk omdat het zo verdomd goed in mekaar zit. Sterk zijn in expressie, compositie, techniek, inhoud.” Vooral Guernica overtreft daar toch Sint Antonius. En de rebelse geschiedenis van het schilderij zal wel ergens de stoute jongen in mij triggeren. De nood om onrecht aan te klagen, om toch te zeggen waar het op staat. Zonder te willen schofferen maar dat onvermijdelijk doen omdat je de waarheid niet altijd kan zeggen zonder zaken te benoemen.

Dus geen Magritte, geen Bruegel, geen Vermeer, Hals of Van Eyck. Je suis Picasso 🙂

Het schilderij van Dali blijkt in het KMSKB te hangen. Allez hup, ik begin al een uitstap te plannen.

Meimaand: kunst-uit-je-kot-maand

Het is druk in kunstland deze maand: de kunstroute in Wondelgem, de kappelkesroute in Evergem, mijn eigen kunstroute samen met Katleen Van Huffel in Mariakerke,…En er zijn ook nog collega’s die de moed hebben genomen om in deze onzekere tijden toch tentoonstellingen op te zetten.

Ik ging in dit (enige) vrije weekend in mei op bezoek bij collega Rudi Snauwaert en bij de galerijen van Frank Vanhooren. Rudi volg ik al een paar jaren. Ik ken Rudi al langer, ergens vanuit een smal Gents straatje (maar daar nu ook weer niet te veel bij fantaseren 😉 ). Rudi schildert en maakt collages. Zijn schilderijen zijn abstract maar dan toch net niet genoeg om er “niets” in te zien. Ik zou hem ergens plaatsen op het kruispunt tussen Picasso, Hamilton, Lichtenstein,…maar gelet op het niet zo figuratieve zou ik zijn schilderijen onder “frivole abstracte pop-art” zetten. Rudi beschildert zo wat vanalles: doeken, vazen, zagen,…tot zelfs wedstrijdbakjes voor vinkenzetters. Daarmee gaat hij meteen een stap verder. In de kooien worden kleine installaties opgezet. De schilderijen worden opgesteld naast zijn collages. Die gaan nog een stap verder in het humoristische van de kunst. Kortom dit is een tentoonstelling waar je echt vrolijk van wordt. Omwille van het openluchtcafé kan je best parkeren op de parking van het voetbalveld achter de dorpskern.

Van daar naar de galerijen van Frank Vanhooren in Desselgem is een half uurtje rijden. Op 89ART is er een binnententoonstelling met 4 kunstenaars waarvan de glaskunst van Liliane Van der Elst en fotografie van Renaat Verleye mij het meeste smaakten. Op 149ART is er de tuinexpo met massa’s veel beelden (met o.a. Mag Vermeiren, Theo Lefebvre,…) in een prachtige tuin. Zalig om door te wandelen, te verpozen, genieten van de stilte achter de gevels van deze drukke straat.

Expo Rudi Snauwaert: nog tot 23.5, Machelendorp 7, Machelen-aan-de-Leie (Deinze)

Expo 89ART: nog tot 30.5, Nieuwstraat 89A, Desselgem

Expo 149ART: nog tot 16.5, Liebaardstraat 412, Desselgem (daarna nieuwe expo’s)

KW29: De zomer van Winetou

Elke woensdag publiceer ik een kunstweetje waarmee je kan uitpakken bij vrienden…

Vandaag een streepje gepaste muziek (het is tenslotte nog september) vermengt met een streepje kunst. Terwijl je op de achtergrond de video van L’été indien van Joe Dassin laat spelen, lees je gewoon verder 😉

Want specifiek in de eerste strofe van dit lied zitten deze zinnen:

Avec ta robe longue
Tu ressemblais à une aquarelle de Marie Laurencin
Et je me souviens

Maar heb je al eens afgevraagd wie die Marie Laurencin wel was? Hoe die aquarellen er wel moeten hebben uitgezien? En waren die aquarellen wel zo zomers-romantisch als wordt bezongen door arme Joe?

Marie Laurencin (1883 – 1956) leefde in de gouden jaren van kubisme en woonde het grootste deel van haar leven in Parijs. Ze was een belangrijke figuur in de avant-garde (waar Marcel Duchamp zijn omgekeerde pispot symbool voor staat). Ze was zeker lid van kring aan kunstenaars rond Picasso en de kubisten.

Zelf had ze een kunstopleiding schilderen gevolgd met als focus olieverf (dus niet aquarel). Finaal omvatte haar werk schilderijen, aquarellen, tekeningen en prenten. Marie is bekend als een van de weinige vrouwelijke kubistische schilders.

Mij doet het werk een beetje denken aan Van Dongen maar dan minder expressief. Ik laat het aan u het oordeel of de schilderijen van Marie Laurecin al dan niet passen in de sfeer van een zwoele nazomer…Wat nu wel zeker is, is dat wanneer je dit liedje nog eens hoort, je niet alleen meer denkt aan de kindertijd in bad op tafel met Jos Ghysen op de radio maar ook ineens een beeld van deze (prachtige) aquarellen er bij leven en welzijn kan bijhalen 🙂

Bozar: Picasso & Brüsel

In deze dagen van overdaad kan er altijd nog een museumbezoekje bij. Deze keer niet in de “vaste formatie” maar goed, Brussel – of was het Brüsel? – blijft een aantrekkingspool.

Deze keer ging het richting Bozar-expo met de beelden van Picasso. De expo verzamelt, naast een beperkt aantal schilderijen, een flink aantal “sculpturen” van de meester. Het tentoonstellingsbeeld is het portret van een vrouw met een neus als een worst. En “worst” is dan ook verder het centrale thema in deze tentoonstelling. Het is frappant hoe Picasso van een lichte vervorming zijn beeld steeds meer en meer minimaliseert tot een reeks worstjes die ver van het oorspronkelijke beeld liggen en het – voor wie niet weet – helemaal onherkenbaar maken.

Naast de worstjesbeelden zijn er ook intrigerende composities met metaal of bestaande voorwerpen (zie de stierenkop gemaakt uit stuur en fietszadel).

Kanttekening: De expo kost (zonder kortingen) 18euro wat ik voor deze (kleine) tentoonstelling toch wel erg duur vind. Met de B-dagtrips is het al een stuk goedkoper/interessanter en dus wel te doen. Meer dan 10euro zou ik aan deze tentoonstelling niet geven. Zo speciaal vond ik ze dan ook weer niet. Maar je krijgt er wel een volwaardig programmaatje bij. Heb je wat meer tijd, dan kan je dit bezoek ook combineren met andere tentoonstellingen in Bozar (maar dat deed ik niet).

Tussendoor kan je ook ’s het Bozar-café/restaurant uitproberen. Dat is zeker wel een aanrader. Een zeer verfijnde keuken met speciale combinaties (voor wie dat wil) tegen betaalbare prijzen.

Natuurlijk gaan we niet naar Brussel zonder een stripwinkel binnen te stappen. Er is die interessante stripwinkel rond het Centraal station (langs de kant van de trappen naar het kunstenkwartier) maar voor ons gaat het standaard naar Brüsel, vlakbij de beurs. Je vindt er niet alleen strips maar ook exclusieve strips, posters, figuurtjes en een grote dosis filmmemorabilia.

Het was een geslaagde, maar lang niet voldoende, kerstvakantie die alweer 2 dikke kunstboeken heeft opgeleverd. Dat worden weer maanden vol inspiratie.

Cover: Picasso – Sleeping woman

Deze tekening is (voorlopig) de laatste in de reeks Cover2cover. Met veel plezier nam ik de uitdaging aan om deze Picasso te gaan natekenen. Picasso is de man van de vloeiende bewegingen. Haperingen zijn dan ook uit den boze. Dat wil zeggen dat, wil men de tekening naar waarheid kopiëren, de beweging vlot in de pols moet zitten. Dan heb je nog de bijkomende complexiteit dat deze tekening geen potlood is maar (onuitwisbare) inkt. Het enige verschil met een afdruk is het ontbreken van de handtekening. Er mijn eigen signatuur onder zetten vind ik dat ook niet echt gepast.