BOTTICELLI: DE VENUS VAN MAX (6)

Dagen zonder organiseren. Heel even kan het nog. Dus geef ik er een lap op en leg me heel toegewijd en met enige voorzichtigheid bovenop de Venus. Je had het moeten zien. Maar helaas zijn er geen foto’s van mijn “standje” met Venus 😛

De torso van de Venus is klaar. Ook haar rechterbovenbeen is grotendeels klaar. Ik sluit deze dag af met de gedachte dat ik enkel nog het scheenbeen en de tenen moet doen, dat dat best snel zal gaan. “Het is dat maar”, troost ik mezelf een beetje. De organisatie van de Expo in combi met de daytimejob en deze tekening begint wat te wegen. Van Hemel is geen 20 meer… Maar intussen heb ik toch maar lekker al mijn tanden terug in mijn mond.

Gedreven blijf ik de grond delen met mijn tekening. De vooruitgang zien motiveert. Het resultaat is boven mijn verwachtingen. Ik ben erg blij met het resultaat. De combinatie van het azuurblauwe, luchtblauwe en de warmte van haar huid is bijna de perfecte cappuccino van Brecht. Een paar uren verder ben ik er. Het einde van dit verhaal. Fixeren en nog snel een degelijke foto nemen. Op naar de volgende tekening! Nog de laatste 3 aanpassingen op een rijtje. Kan je de verschillen vinden? Ik geef je alvast wat tips mee onderaan…

Tek 1: de benen zijn helemaal uitgewerkt. Het gezicht is bijgekleurd en is nu warmer (een tintje roder) dan voorheen. Venus staat nu met haar voeten in het water. Het bassin doet dienst als vervanger van de schelp.

Tek 2: Dat de zee en de lucht werden ingekleurd zal wel opgevallen zijn. Had je ook gezien dat de rotspartij rechts in beeld meer hooglicht en diepte heeft meegekregen? De rotsen kregen ook nog wat extra details mee, de zee wat golven.

Tek 3: Is op zich dezelfde dan tek 2 😉 Maar na fixeren en onder een noorderlicht gefotografeerd.

De tekening is te koop. Ik zou het echt leuk vinden mocht deze tekening ergens bij iemand terecht komt die ze even prachtig vind dan ik. Liefst een koffieliefhebber maar dat is een extraatje 🙂

BOTTICELLI: DE VENUS VAN MAX (5)

Ik blijf het leuk vinden om, terwijl ik teken, vinylplaten op te zetten. Welke #tekenplaat ik opzet kan je volgen via Instagram. Zoals al eerder gezegd, ik hou zo een beetje de tijd bij en dan beweeg ik ook nog ’s een keer. Tijdens het tekenen en zeker tijdens het inkleuren geraak je snel in een soort trance. De mono-toon van het schuren van de punt tegen het blad en de eentonige beweging laten mijn geest snel loskomen van mijn atelier. En zo ontstaan er dan weer nieuwe ideeën maar daar kan ik nu nog niets over zeggen HAHAHAHA.

De achtergrond staat er op en ik ben aan het gezicht beginnen werken. Dju zeg, dat krijt is een vuile boel! Ik moet constant over de rand gaan want als ik er aan kom: strepen en vlekken…

En zo zakken we verder van kop tot teen 😛 Tussen de vorige en deze tekening zit een reisje naar Firenze om aldaar “het origineel” werk van Botticelli te gaan bekijken. Zalig mooi is dat maar veel te veel volk om het op uw gemak te kunnen zien. Beetje zoals bij de Mona Lisa in’t Louvre. De hand is inmiddels klaar.

BOTTICELLI: DE VENUS VAN MAX (4)

De organisatie van EXPO13 vraagt heel wat tijd en aandacht. Tussen de vorige tekening en waar we vandaag staan zitten 6 weken. Niet dat er 6 weken is getekend. Er is georganiseerd. Gefocust op sponsors, op de deelnemers, op het verloop van de randactiviteiten…

Inmiddels weet ik wel te zeggen dat deze tekening EXPO13 zal halen en wie dus graag een beetje voorsprong neemt op de blogs, die komt best ’s kijken 😉

De schets van Venus staat er op. Ik realiseer me meer en meer dat de hele tekening verder plat op de grond zal moeten worden gemaakt aangezien ik nu even niet de mogelijkheid heb om in de living te gaan werken (daar staan 4 portretten op het programma) en mijn tekenruimte niet hoog genoeg is om deze tekening verticaal te laten staan en tegelijk de zolder op een “normale manier” te gaan betreden.

Dus als je mijn voeten op de foto’s ziet, ’t is niet dat ik al de muren kan oplopen, het is gewoon de tekening die op de grond ligt 😉

Uit de treinbegeleider heb ik geleerd dat de combi van krijt met potlood loont inzake tijd. De kost daarentegen is wat anders. Pastelkrijten zijn sowieso al niet van de goedkoopste (alsof mijn potloden goedkoop zijn), maar daarnaast vraagt het toch wel enige ervaring en een (zeer) goed ook om exact dezelfde kleuren in krijt als in potlood te vinden. In de muziek spreek men van een “absoluut gehoor”, ik denk dat er toch ergens een vergelijkbaar fenomeen is in kleuren.

Het bijkomende voordeel van het gebruik van krijt is dat ik erg snel de compositie en kleurencombinaties kan overzien. Daar waar ik oorspronkelijk het idee van de schelp ging overnemen is met de weken dat idee vervlogen en wil ik liefst een andere achtergrond. Ik heb me verzoend bij de visie dat “geïnspireerd op” helemaal niet hoeft “bijna ’t zelfde” te zijn. Al maak ik graag copies, ik doe er even graag m’n eigen ding mee. De Venus zal blijven uit de zee komen maar dat mag best iets steviger zijn dan zomaar een schelp. Na een steampunkdecor en een oversized koffieboon te hebben overwogen, wordt het een rotsachtig natuurlandschap. Dit nog steeds als verwijzing naar de zee maar ook als verwijzing naar de overtocht van de koffieboon van een of ander overzees land tot in deze lage landen…

Ik maak er in gedachten Bretoense rotsen in combi met het prachtige azuurblauwe van de Middellandse Zee. Dat wordt geen gemakkelijke maar hey, wie zegt dat het gemakkelijk moet zijn? Max maakt toch graag het verschil niet? 😉

Botticelli: De Venus van Max (3)

Nog een beetje over hoe ook Botticelli in mijn tekenwerk terug te vinden is.

de “nornen”, buitenpaneel triptiek van de dood

En dat mag je dan weer even gaan vergelijken met Primavera, het schilderij van Botticelli.

Is het geen treffende gelijkenis? Neen? Eigenlijk heb je gelijk. De nornen zijn niet geïnspireerd op deze 3 dansende gratiën. Mijn versie is gebaseerd op een prachtig beeld uit het MSK. Een frivole dans van 3 meisjes. Maar dat beeld nadoen in het echt bleek veel complexer dan gedacht. En dus mijn versie een unieke versie maar wel met wat kruiden van onderstaand beeld 😉

Goed, terug naar de Venus. De tekening van pakweg 70x170cm vordert goed. De schets staat er inmiddels helemaal op en het is (hopelijk toch) wel duidelijk dat onze Venus een tas warme koffie vasthoudt. Ik hoop ook dat voor jou ook de link naar de Venus duidelijk is. Enfin, het verhaal rond de tekening staat nog niet stevig in beton maar het idee blijft wel: de geboorte van de koffie. Ik vind het best grappig om te maken 🙂

Botticelli: De Venus van Max (2)

Botticelli en Simonetta Vespucci zijn voor de rest der tijden onlosmakelijk van mekaar verbonden. Simonetta komt zoveel keer voor in zijn werken dat je haast zou vergeten dat ze gehuwd was met Marco Vespucci. Deze laatste was dan weer de broer van Amerigo Vespucci die zijn naam gaf aan een klein overzees landgebiedje zo ver weg van Italië en zo 😉

Simonetta is hét topmodel van de jaren 1460-1470 en zelfs ik maakte er al een (cover)tekening van. Ik vind trouwens dat ze wel wat weg heeft van de actrice van the handmaid’s tale.

Postuum portret van Simonetta Vespucci naar Piero Di Cosimo

Botticelli is zo geïnspireerd door Simonetta dat ze op zijn Primavera zelfs meerdere keren voorkomt. Ze is zelf nogal gemakkelijk te herkennen als “de rosse” in het beeld 😉

Maar het werk dat ik voornamelijk wil bespreken is De geboorte van Venus. Het schilderij stelt de aankomst van Venus voor op het eiland van de liefde: Kythira. Ze is er door de windgod Zephyros naartoe geblazen. Een van de Horen, godinnen van de seizoenen, reikt haar een mantel om haar naakte lichaam te bedekken. Venus heeft ook de naam Aphrodite., godin van de liefde, de oesters en de chocolade. De geboorte kan je in het schilderij behoorlijk letterlijk nemen. De venusschelp staat symbool voor de vagina en met al dat water errond moeten we er geen tekeningske bij: geboorte geslaagd.

De serieuzere mensen die kennen ook zeker de Venus van Milo uit het Louvre. Voor de flauwe grapjassen zoals ik: jullie kennen vast wel de sketch van Gaston & Leo met finaal de Velo van Minus.

En zodoende raakte ik nog maar eens geïnspireerd door zowel Botticelli als door Simonetta en tegelijk ook door mijn goede vriend Brecht H. die Coffee.Beez uitbaat. De lekkerste koffie ever of voor de kids ne jumbo chocomelk met die overdreven grote toef slagroom, m&m’s, marshmellows,… (hij heeft ’t nogal voor zoet en caloriekes but who cares, ’t is megalekker).

En dat allemaal bracht me op het idee om van deze Geboorte van Venus de variant “De Geboorte van Koffie” te maken. Ik zou ik niet zijn: mijn eerste gedacht wat een tekening 1/1…172,5 × 278,5 cm…Is da ni wat groot Van Hemel? Gade daarna weer komen janken dat ’t niet in uwen auto kan…

Na wat denkwerk kwam ik tot het Belgisch compromis: Ik maak de Venus evenhoog dan het originele maar met de focus op het centrum. Dus ligt er nu een plank in mijn atelier zo hoog als’t echt alleen een beetje minder breed… Het spel kan beginnen…

Eerdere artikels die ik schreef over Simonetta Vespucci:

24/365

KW04: Simonetta Vespucci

KW08: de geboorte van Venus

Botticelli: De Venus van Max (1)

De komende expo staat helemaal in het kader van werken tussen 1350-1650 of op zijn minst werken die ik zelf maakte en evengoed uit die tijdsband zouden kunnen komen. Ik ga mezelf niet herhalen (lees gerust de vorige blogs hierover). Eén van de kunstenaars uit die periode is Botticelli. Ik introduceerde Botticelli in de laatste blog van de reis naar Firenze/Florence. Botticelli is verstokt Florentein. Geboren in 1445 (overleden op 17 mei 1510) heeft hij zo goed als nooit Florence verlaten. Dat had zo zijn voordelen. Hij was namelijk goed geconnecteerd met De’ Medici’s. Maar tegelijk had dat erg veel effect op zijn werk.

Wie de geschiedenis van Florence een beetje kent weet dat naast De’ Medici’s de naam Savonarola (neen, dat is geen zeepverkoper) blijft hangen als een minder glorieuze periode. De’ Medici’s zijn daarom niet helemaal zuiver. Ze hebben de stad groots gemaakt maar tegelijk waren ze ook alleenheersers en dat is niet altijd een goed gegeven. Dat verklaart meteen ook het succes van de extremistische tegenstand door Savonarola. En dan weer weet iedereen dat extremen nooit goed zijn. Al werd het na een tijdje voor Savonarola ook te warm onder de voeten…

Tekening van de executie van Savonarola en zijn twee medewerkers in 1498, onbekende kunstenaar.(wikipedia)

Botticelli was dus – zoals we al eens zeggen – ne kazakdraaier. Eerst zijn werkgevers ophemelen, gaan voor het complete rationalisme en het neo-platonisme om daarna over te schakelen naar werken die pasten in de leer van de zeepmaker. Men zou zelfs durven denken met enige spot naar zijn vroegere vrienden. Of was het een noodzaak om eigen leven veilig te stellen? Kan zijn…

Bij deze blog om te finaliseren enkele van de bekendste werken van Botticelli. Ik kom er bij de volgende blogs nog verder op terug.

Florence ofte Botticelli (4)

De reis naar Firenze moest ook ergens een einde kennen. We bezochten ook nog Pistoia en onderweg naar huis namen we ruim de tijd voor foto’s van de Alpen, Bologna, Reims,…

Maar wie Florence…excuseer Firenze, zegt, zegt eigenlijk Botticelli. De bekendste schilderijen zag je in een vorige blog maar de komende weken gaat ’t hier een beetje meer over en rond Botticelli draaien. Een nieuwe blogreeks gaat van start!

Sandro Botticelli ofte Alessandro Filipepi maakte iconische werken maar op één kleine uitzondering na bleef hij zo goed als heel zijn leven aan Florence verbonden. Dan kan het ook niet anders dan dat hij goed geconnecteerd was met de´ Medici. In de recente TV-serie is dat duidelijk maar ook uit geschriften blijkt er een goede band te zijn tussen het huis met de bollen op het schild en de schilder. Waarschijnlijk heeft Alessandro zijn artiestennaam te danken aan het beroep van zijn oudere broer. Deze was goudslager die de Florentijnen “battiloro” of “battigello” noemen. In zijn werken vind je ook ergens een man met een gouden amulet wat tegelijk kan verwijzen naar dat beroep. (wordt vervolgd)

Florence ofte Siena (3)

De omstreken van Firenze zijn rijk aan mooi en interessante steden.Sommige zijn kleine kopies van Firenze andere gingen dan weer totaal hun eigen koers en zijn daarmee soms iets landelijker, meestal iets bescheidener, dan weer totaal anders net omwille van hun ligging.

Prato, Pistoia, Lucca, Pisa, … Altijd prijs! Maar de vermoeidheid slaat toe. De reis, de vele wandeltochten en het bourgondische leven vragen bij enkele medereizigers om een dagje rust. Het is hun gegund. Maar schoonbroer en ik hebben toch nog zin in een uitstapje. Als snel volgt het besluit om naar Siena af te zakken. Dat mag redelijk letterlijk worden genomen. Siena ligt op zo’n 75km onder Firenze maar je rijdt er even lang over dan was het 100km.

Siena is zo’n “mix”stad. De kathedraal van Santa Maria Assunta is zeker een kleinere versie van een groen/wit-kerkgebouw zoals we die in Firenze hebben gezien MAAR…deze is veel verfijnder afgewerkt. Verfijnd uitgewerkte beelden en te gekke gevelornamenten overvallen je. Het bijkomende voordeel dat je hier hebt is (1) dit gebouw is kleiner en (2) je kan er wat meer afstand van nemen. Dat maakt in zijn geheel dat het meer hapbaar is. Bovendien staat er minder volk te wachten voor de deur 😉

Een tweede – en voor mij belangrijkste – must see is de Piazza del Campo. Het meest eenvoudige en toch meest indrukwekkende plein ever. Door zijn vorm in venusschelp krijgt het geheel een speciaal karakter. Iedere bezoeker zet zich effe neer om te verpozen, te genieten van de zon, de mensen, un gelato en de indrukwekkende toren. Deze toren maakt deel uit van het Palazzo Pubblico. Ook hier weer een groot maar tegelijk erg bescheiden exterieur. Het had evengoed het station van Gent Sint-Pieters kunnen zijn…of was het net omgekeerd? 😉 Deze keer wou ik van de gelegenheid gebruik maken om toch ook ’s deze toren te temmen. 400 treden. Dat viel best goed mee. Echter viel mijn bouwkundig oog op de vele onregelmatige gaten in de toren. Waarom waren die zo gedaan? Was het een esthetische zet, een technische zet, nog iets anders of een combinatie? Ik zocht het op. De gaten zijn het gevolg van de verankeringen van de “stellingen” bij de opbouw van de toren. Een beetje slordig als je’t mij vraagt, dat hadden ze achteraf wel kunnen dichten. Maar goed, ik ben hier niet de projectleider. Ik geniet van het zicht en zet straks even kort de clip uit de James Bondfilm op wanneer ik terug in de schelp zit. Heel even ben Van Hemel…Max Van Hemel…

Florence ofte Firenze (2)

Terwijl ik parallel bezig ben met mijn hoofd op orde te zetten naar expo’s toe, toch effe “ontsnappen” in een vervolgblogje over het mooie Firenze. Daarover gesproken, ik kan nog steeds niet begrijpen waarom de doorsnee “anderstalige” deze stad “Florence” noemt. Firenze klinkt toch zo veel vrolijker dan Florence. Niet? Bij deze mijn excuses aan alle dames/meisjes met de naam Florence. Ook al mag je een Nightingale zijn, het liefst noem ik je Firenze 😉

Voor wie het toch wil weten: Firenze werd opgericht als Romeinse vestiging door Julius Caesar zijn soldaten in 59VC. Het kreeg toen de naam “Florentia” mee omdat het de benaming was van de hoofdtaal in die streek. Het Italiaanse Firenze is één van de vele (Italiaanse) afgeleiden van Florentia.

Het logo van Firenze (Latijn, Engels, Duits, Spaans). Lekker onhandig 😉

Maar wie Firenze zegt, zegt naast De Medici ook Uffizi . Als kunstenaar-maker kan ik deze verleider niet links laten liggen en waren de kaartjes al maanden op voorhand besteld (in tegenstelling tot de Galleria dell’Academia waar ik geen kaartjes voor had en dus ook niet ben binnen geraakt).

Van mijn 265 foto’s die ik er nam, geef ik hierbij een klein overzicht. Al is het nooit hetzelfde om een kunstwerk in het echt te zien tov een schermversie hoop ik – voor wie er nog niet geweest is – je te motiveren om er toch eens een reis van te maken. Het moet niet altijd Zuid-Amerika of Costa Del Sol zijn newaar… Bij het einde nog enkele beelden van het plein voor het museum en ook nog een Italiaanse romance die ik in een zijstraat kon bewonderen 🙂

Florence ofte Firenze (1)

Eerste dag in Firenze was al meteen hét moment om een grote wandeling door en rond de stad te maken. Gelogeerd in ’t centrum van Firenze in een prachtige voormalig administratief gebouw, was het amper een half uurtje stappen tot aan de duomo. (foto Google maps wegens werken aan de gevel)

Eigenlijk een buurt vol met van die prachtige grote huizen, bijna paleizen. Maar die grote vlakke wanden maken de straten ook wel wat onpersoonlijk. Maar goed, het was niet voor de “gewone” huizen dat we zo ver afgereisd zijn. Er stond meer op de planning: de duomo, de ponte vecchio, gebouwen gesponsord door de Medici’s, een zekere David, een prachtig zicht op de stad…