348/365: dit is geen Vermeer

Wie de blogs al sinds vorige jaar volgt heeft deze tekening al eens gezien. Het was de blog van 3 november 2018 en ik schreef toen dit. Ik ken Lize niet persoonlijk en dat hoeft ook niet. Ik stuurde haar wel al een paar berichten en kreeg telkens een amicaal antwoord terug 🙂

En toen was er eindelijk ’s tijd om naar de film “A real Vermeer” (Een echte Vermeer) te kijken. Een prachtig romantisch verhaal dat (bijna) waar gebeurd is en vertelt over Han van Meegeren en zijn exploot om de hele wereld te laten geloven dat hij echte schilderijen van bekende Nederlandse schilders verkoopt. In werkelijkheid zijn het namaakschilderijen die hij zelf heeft gemaakt. Het verhaal krijgt een spannende twist wanneer hij ook schilderijen aan de nazi’s blijkt te hebben verkocht…Ik kocht deze van Meegeren die hij in een van scenes van de film maakt. Of misschien toch niet…

347/365: af

Deze is feitelijk toch nog een tekening van tijdens een modelsessie maar deze is zo atypisch dat ik ‘m als een volwaardige (afgewerkte) tekening bekijk. Ik zou niet weten wat er ik nog zou moeten bij tekenen om ze beter te maken. De tekening is perfect zoals ze is: de pose is klaar, de tekening is gestyleerd, minimalistisch maar toch voldoende uitgewerkt. Ik hou vooral van de golvende stijl en de speciale kruising van de benen. Ze is af, voila. Moest ik die uitleg nog geven? 😉

346/365: de schouder

Pastelkrijt heeft, naast het dekkende effect en de volle kleuren, nog een andere leutige eigenschap. Als je speelt met een maskingtape kan je met krijt schone rechte lijnen of kaders maken met langs de andere kant een ruwere artistieke lijn.

Goed, been there done that. Dat was al te zien in een aantal andere tekeningen (blog 316 is er zo eentje). Wat maakt onderstaande tekening dan anders dan anders? Ewel, ten eerste is het figuratief maar al goed op weg naar een abstracter iets en ten tweede is het de combinatie van een positief én negatief fotobeeld. Wat je concreet ziet is een schouder met rechts onder een deel van een hoofd. Het was een spielerei maar ik heb deze tekening langs als studie bewaard omdat ik vond dat er “iets” (onverklaarbaars) in zat waarmee ik later best nog wat zou moeten doen. Als ik me goed herinner is het ook hier bij deze ene tekening gebleven. Ik vermoed dat ik toch nog net iéts liever herkenbare tekeningen maak. Al ben ik daar niet echt zeker van of het dat wel is.

345/365: crème du jour

Is het nuttig of nodig om surrealistische beelden uit te leggen? Er zitten zo veel elementen in die voor iedereen anders kunnen worden geïnterpreteerd en laat dat nu net de kracht zijn van dit genre. Niet alleen combineer ik hier realistische dingen tot een onmogelijke situatie, ieder kan er zijn eigen verhaal bij maken. Ik weet zelfs niet eens of ik consequent ben in het geven van namen aan deze tekeningen maar ook dat maakt het allemaal een beetje surrealistisch 🙂 (en ik zou het zo graag door mijn Nederlandse vrienden horen uitspreken 😉 )

344/365: het zachtere metaal

Over de resultaten van deze sessie heb ik het al gehad in blogs 329 en 335. Confituurpotten niet inbegrepen is nog eentje uit die sessie 🙂 Gesigneerd, dus “af”. Voor de fans van rock ’n roll of het zachtere metaalwerk.

343/365: zittende madam

Ergens in de reeks zit een reeks met zo grijs/blauwe foto’s die ik later met de hand heb ingekleurd op de afdruk. Het model die daar de vampier speelt, staat model in onderstaande tekening. In die tijd maakte ik nog geen reeksen. Het is dus een “losse” tekening maar wel eentje die er mag zijn. De verhoudingen zitten perfect, de lichtinval ook, de pose is klassiek maar OK,…En dat haar is ook echt 🙂

342/365: 3 broers verenigd

Een portret is altijd een uitdaging. Ieder mens is anders en meer dan een projecttekening moet een portret ook daadwerkelijk de persoon voorstellen (in beeld en ziel). Wanneer de opdracht om 3 gezichten op 1 blad te zetten binnenkomt is dat altijd een spek naar mijn bek. Dus voila, de 3 broers samen op 1 tekening.  Blije en fiere ouders leggen een moment in het leven vast 🙂

341/365: The Beatles!

Geen modellenschetsen meer maar dit eerste ontwerp voor the White Album wil ik u toch niet onthouden. Waarom niet? Omdat je er goed kan zien hoe een idee evolueert tussen het gedacht, schets(en) en finale tekening.

Een Beatle herken je aan zijn kapsel. Ik heb vroeger meer dan eens “ge zijt percies nen Beatle” moeten horen elke keer wanneer mijn haar te lang of slordig was. En geen Beatle zonder appel. Achter de appel zie je een stuk gitaar, dit is de verdwenen/gestolen gitaar van George Harrison. En dan nog wat psychedelische elementen als wegvliegende teksten, vogels, de zon, de zee,…

In de finale versie werden gitaar en appel uit mekaar gehaald en liet ik de groene kleur dan toch weg. De vogels werden vliegende varkens terwijl de walrus (waarvan iedereen weet dat het Paul is) op het strand werd gezet.

Als ik het zo herbekijk vind ik het zelf een geslaagde cover. Ik krijg er bijna spijt van dat ik ‘m verkocht heb. Gelukkig was het voor de Warmste Week.

meer over dit album vind je hier

 

340/365: Lilith 18

De Lilith-reeks vertelt het verhaal van Lilith tussen een leeftijd van 12 tot ongeveer 18 jaar. In het Oude Testament zal Lilith wel een paar honderd jaren oud zijn geworden maar dat was toen 😉 Tijd veranderen 😀

Ik tekende Lilith in dit portret rond de leeftijd van 18jaar.

339/365: de verleiding van de appel

Met de Lilith-reeks komt meteen ook de vraag of je het liefst in alle onwetendheid leeft dan wel met de kennis van goed en kwaad. Bij die kennis hoort liefde en verdriet. Daar gaat het verhaal van de triptieken dan weer over. Om het deze keer niet met een Star Wars-uitspraak te zeggen: “with great power comes great responsibility”

Dit luik uit de Lilith-reeks is alweer een tekening van 2010 (wat gaat de tijd toch snel).

338/365: de Canadese fotograaf

Voor de maand december probeer ik de 365 met een climax te beëindigen. Ik ga proberen om in deze laatste maand geen schetsen meer tussen de reeks te zetten maar alleen afgewerkte tekeningen. Ik weet nog niet of dat wel zal lukken maar wie niet waagt…

Deze tekening is eentje uit een kleine reeks. Ik maakte een paar tekeningen naar foto’s van een Canadese fotograaf. Ik vroeg wel eerst even of het mocht en dat bleek geen probleem. Ook beeld 324 is in basis van dezelfde fotograaf.

337/365: de tweeling

Dit is echt een heel slechte foto maar ik heb er geen ander beeld meer van. Het kind kijkt naar het licht en het licht staat voor het leven.

De tekening werd gebruikt als geboortekaartje…moest lukken dat het een tweeling ging zijn. Met de computer dubbelde ik het gezicht waardoor er dus 2 kindjes op het beeld kwamen…(of zo herinner ik het me toch).

336/365: de warmste week

Dit logo heb ik gemaakt voor mijn deelname aan Music for Life. Ik heb meerdere acties gedaan. De laatste was met de illustratie op de cover van de White Album van The Beatles. Veel opbrengst haal ik er meestal niet uit maar het gaat allemaal naar het goede doel en dat is wat telt. Organisaties hebben het al niet gemakkelijk. Zeker niet in tijden waar het grote geld ook naar de grote zakken gaat.

Dit jaar is er geen Music for Life. Er was Expo Magie waarmee ik hoop minstens de ongeveer 700 bezoekers (inclusief de kinderen deze keer) gelukkig te hebben gemaakt.

335/365: de rode ring

Dat een modelsessie waarbij er wat geïmproviseerd wordt niet altijd helemaal verloren is, zie je aan deze tekening. Het is zelfde model dan op blog 329 en het beeld komt uit dezelfde sessie. Toch is dit beeld – vind ik – veel sterker dan het beeld 329. Meestal komen die sterke beelden uit onbewaakte momenten waarop ik in gesprek ben met het model en ze een heel natuurlijke pose aanneemt. En dan gaat gewoon vanzelf. Je moet er alleen oog voor hebben en geen seconde de concentratie van het beeld verliezen.

334/365: gewoon lollig

Kunst hoeft niet voortdurend serieus te zijn. Soms mag kunst gewoon lollig, frivool of inhoudsloos onderhoudend zijn. Een blij gezicht, het genot van het moment, wat maakt het. Als we er zelf een goed gevoel bij krijgen zijn we helemaal klaar voor Expo Magie deel 2 😉

333/365: de dood van Judas

Als puber was ik al bezig met milieu. Ik zag de natuur ingewisseld worden voor meer en meer grote gebouwen. Het waren ook de jaren waar er geen tijd te verliezen was en de Rainbow Warrior het aan de stok kreeg met de Franse geheime dienst. In deze tekening zien we de man die de natuur verkocht hangen aan een boom. De 30 microchips die hij kreeg voor de handel vallen stuk voor stuk uit zijn hand naarmate het leven verdwijnt. De boom waaraan hij hangt is een van de laatste overblijfsels en straalt op zich ook niet meer al te veel leven uit.

 

332/365: de bewaker van de deugd

Bij het einde van het Lilith-verhaal plaatste ik 3 bewakers aan de hemelpoorten. Zij hebben als taak ons te testen op onze aardse verlangens.

Tussen de werelden van het Aards paradijs en onze dagelijkse wereld heerst een strenge scheiding. De werelden onderscheiden mekaar door de kennis van goed en kwaad. De grens wordt bewaakt door de sleutelbewaarster. Als wezen met kennis geeft ze zich, in zwakke momenten, over tot vleselijk genot. Het is niet de eerste keer dat een geduldige overloper daar gebruik van maakt. Maar wees niet overmoedig. De sleutelbewaarster is onverbiddelijk. Wie wordt betrapt wordt verstoten naar de wereld van eeuwige pijn en marteling.

331/365: de zoet-zure minnaar

Tijdens de opbouw van een project geef ik ideeën, impulsen mee aan het model. Zij moeten dan – vanuit eigen verbeelding – een beeld maken. Deze techniek laat me toe om telkens nieuwe poses te maken. Ik geloof niet dat een kunstenaar zichzelf continu kan blijven uitvinden. Wie niet in interactie gaat met andere mensen vervalt in het (commerciële?) cliché en doet aan bandwerk.

Bij de eerste Lilith-tekeningen was de appel meer een zoet-zure minnaar die allerhande verleidelijke woordjes in je oor fluistert. De 2e in rij van de Lilith-tekeningen…

330/365: het masker

Nog zo eentje die je als beginneling of als puber regelmatig wel eens ziet opduiken: het gebroken masker, bij voorkeur met een bloedtraan 😉 Vandaag is de variant: een beeld dat zijn gezicht afneemt of nog meer te zien: een zwart gesmeerd gezicht. Ik begrijp zeker de symboliek achter het beeld, we dragen allemaal een masker en achter het masker zit de ware gedachte en emotie. Maar ’t beeld is een beetje “passé” vind ik. Of misschien anders gezegd, het is uitgemolken en niet meer vernieuwend. Johannes Van Hesp zou het nog leuk vinden die “Oude Vlaamsche Kunst” maar ik maak toch liever iets nieuws (ook al is dat gebaseerd op iets ouds 🙂 )

Zelfs Magritte heeft een vergelijkbaar beeld gemaakt. Het is te zien in het Magrittemuseum in Brussel. Zou ik het onbewust al ergens gezien hebben en zodoende mijn eigen versie hebben gemaakt?

Of meer recent werk van Mark Manders…al evenzeer hetzelfde thema dan wat ik zo’n 25jaar geleden maakte…

329/365: mystique

Probeersel met sjaals en andere mystieke stofjes. Dat was althans het doel van dit idee. De combinatie van zacht erotische beelden met (doorzichtige) stofjes bleek, achteraf gezien, al zoveel te zijn gedaan dat ik het idee niet verder heb uitgewerkt.