De zorg. **APPLAUS**
Voila. Daarmee zijn alle mensen die werken in de zorgsector weer eens goed geholpen en kunnen we nu weer gelukkig met z’n allen verder kankeren over hoe gemakkelijk ze’t wel hebben op hun sloefkes, flanerend door de gangen van één of ander centrum of praktijk. Misschien kunnen we ineens ook wat fulmineren over hoe men beter het geld zou spenderen aan andere doelen. Of over de profiteurs. Of dat ze de zorg beter zouden privatiseren.
En waarom niet. Only the rich survive, niet?
Een maand geleden postte mijn oudste zoon dit bericht op Facebook.
Op een paar uitzonderingen na (bvb voor zijn verjaardag) is dit sinds lang een bericht op Facebook. De reden ligt daarbij deels bij zijn autisme maar zeker ook bij het GEBREK aan zorg, het GEBREK aan ONDERSTEUNING naar zijn omgeving toe, het GEBREK aan (beschikbare) INFORMATIEKANALEN en onderlinge communicatie onder mensen die met gelijkaardige materie bezig zijn. En VOORAL is dat allemaal het rechtstreekse gevolg van de incapabiliteit FOD Sociale Zekerheid en Directie- Generaal Personen met een Handicap. Na “onderzoek” door een zogezegde “deskundige” FOD-arts werd geconcludeerd dat er qua autisme niets van aan is. Van enige interne kwaliteitscontrole heeft men bij de FOD meer dan waarschijnlijk nog nooit gehoord. Nietwaar mijnheer #frankvandenbroucke ?
Allicht zal wel iemand van de lezers de reactie maken “hij aast op een subsidie, een tussenkomst, geld”. Echt eerlijk: het geld is het minste van de zorgen. De erkenning hebben we nodig. Ze opent deuren naar ondersteuning, hulp, tolerantiemarges,… Om ergens te geraken in het leven is de erkenning belangrijker dan geld. Laat dat een tweede werkpunt zijn voor de zorg.
Maar – als we de media mogen geloven – is de zorgsector overbevraagd. Dat merken we snel wanneer we naar een specialist willen. Vandaag afspraak maken is over vele weken pas langs komen. Zou het niet een groot stuk ontlasten mocht er meer ingezet worden op ondersteunen en instrueren van hulp vanuit de omgeving? Wat en hoe moet de omgeving handelen? Wat zeggen ze beter wel? Wat zeggen ze beter niet? Hoe pak je een crisis aan? Werkpunt voor de overheid: richt u ook eens op de niet-professionele hulpverleners. Het gaat u inspanning kosten maar het gaat de kwaliteit opkrikken en de werkdruk op termijn zeker verlagen. En finaal blijven uw specialisten nog steeds veel werk hebben alleen zullen ze meer specialistenwerk krijgen.
Tenslotte: voor wie een idee wil hebben hoe bij ons thuis wordt gecommuniceerd: moeilijk of nauwelijks. Om sociaal aanvaard te kunnen worden bij alle mensen die onder het originele bericht reageerden dat ze best wel willen helpen, betalen we thuis een heel hoge tol. Het is alsof er een klopgeest van Vulcan in huis woont die enkel voor primaire behoeften uit zijn kamer komt. En als er dan een beetje gecommuniceerd wordt, is dat met heel veel watten en heel veel stress. In de korte tekst hierboven zitten (minstens) 9 aparte verhalen en levensfasen. Ik ga ze niet uit de doeken doen, ik wil er alleen maar mee illustreren dat jij, die dit leest, geen benul hebt van welke trauma’s er achter elke halve zin zitten. Je bent nu zelf even #contextblind als wij dat zijn. Alleen scroll jij straks verder… Dus hulp: ja, graag maar liefst met professionele ondersteuning.
Dat een leven vol trauma’s, die je door je beperking niet kan verwerken, ook maar complexer wordt. Dat het op den duur een heel zware rugzak wordt en dat er nauwelijks professionele hulp (of erg dure) ter beschikking is. Dat is de realiteit achter de dag van de zorg.
Dank u wel zorg ** APPLAUS ** En dank voor de vele afwijzingen dat is op zijn minst opbeurend. De “besparing” op lange termijn ziet u wel in uw begroting of de miseriecijfers.
maxvanhemel.wordpress.com 