Requiem for Life…

Wat doe je met de wereld als je er genoeg van hebt?

Als je er geen zin meer in hebt?

Interessante kwestie.

De laatste dagen hoor ik, en allicht is de dementerende actie van Music For Life daar niet vreemd aan, veel geleuter over euthanasie en wanneer je dat moet aanvragen en hoe en wie dat daar dan, wanneer je het zelf niet meer kan, kan/wil over beslissen. De katholieken tegen de liberalen, elk vanuit zijn eigen hoek, pratend over de maatschappelijke normen maar ver van de persoonlijke wens van de betrokkene zelf…

Begrijpelijk en interessant debat.

Maar wat als ik er nu al uit wil? Wat doe ik dan?

Want vanaf wanneer is het leven niet kwalitatief meer? Als je niet meer uit je zetel kan of wanneer je mentaal leeggemolken bent doorieder die je lief is en voor jezelf vindt dat je er alles uit gehaald hebt wat je kan? Wat als sterven voor jou de oplossing van al de problemen binnen een egocentrische wereld? Kan je dan ook beslissen of beschouwen ze je dan ook als “niet meer gezond”?

Ik heb altijd gezegd dat ik wil doodgaan als ik niet meer kan tekenen. Wie wil voor mij garant staan dat dat wordt gerespecteerd wordt? Misschien kan ik er best een eind aan maken als mijn doos leeg is, dan is daar op zijn minst al geen ruzie meer over. Als dat geen goed idee is…